Eerst mijn tuinbonen, kijk ze eens groeien.
Zo groot al in november, nog nooit beleefd. Nadeel is, dat ze onder de luis zitten. Door de warmte? Men zet fèves in het najaar, omdat het ze vrijwaart voor luis, want als ze rijp zijn in het voorjaar, zijn de mieren nog niet wakker die de luizen houden voor de melkerij. Moet ik ze nu met zeepsop gaan bespuiten, of afwachten tot het kouder wordt en ze van zelf wel kreperen?
Het gras groeit ook lekker door, ze hoeven nog niet aan het droge hooi.
Zomaar een plaatje van hier uit de buurt. Een sluisopening naar de Gironde.
Theaterperikelen vervolg: woensdagavond Alarms gelezen en een eerste keer een gedeelte in scene gezet. Is leuk, korte zinnetjes, vlot achter elkaar gezegd, steeds onderbroken door gebel, gerinkel, gebuzz. Het gaat over complicaties die de nieuwe technologie in ons leven heeft gebracht en de problemen die, met name de ouderen onder ons, daarmee hebben. Een echtpaar legt een bezoek af bij een
ander echtpaar. De avond, die zij rustig en vredig samen wilden doorbrengen wordt steeds verstoord door allerlei zoemende en rinkelende apparatuur waar zij niet mee om kunnen gaan. Grappig stuk, maar bekt beter in het Engels dan in het Frans. Engels is voor ons Nederlanders tenminste, een humoristischer taal. Maar ja, we hebben nu eenmaal Frans publiek, dus tja. Wellicht zouden we nog eens een Engelstalig publiek moeten aanboren.
Dit is het veranderde interieur van een voormalig presbytère. Hier had ik gister een afspraak om een dansje in te studeren, dat in het toneelstuk van de maandagavond wordt ingepast. Dit valt nog niet mee. Ik kan best wel dansen, heb een goed ritme-gevoel, maar je moet me niet allerlei pasjes voor gaan schrijven, want die onthou ik niet. Bovendien ben ik, ondanks de wekelijkse gym, zo stijf als een deur. Het was wel heel leuk om te doen en als ik nu een beetje oefen enzo, gaat het best wel goed komen. De dansmorgen liep uit op een hele dag. Zonder al te veel gedans, maar met des te meer geroddel en andere gezelligheid. De dame des huizes namelijk, danseres van beroep, was kort te voor, na 29 jaar huwelijk, verlaten door haar echtgenoot, die al 4 jaar een verhouding bleek te hebben met een collega. Daar zit ze nu in haar verbouwde klooster (net klaar gelukkig). Te roddelen viel er dus genoeg en van het ene verhaal rol je in het ander. Ik weet nu (bijna) alles van de achtergrond van elk lid van de theatergroep. Dat is een goede zaak, want als je moet wachten tot ze het zelf vertellen, kunnen er zo maar jaren overheen gaan en zoveel tijd heb ik nu ook niet meer. Fransen zijn heel gesloten en gereserveerd, totdat je ze in een intieme situatie treft, dan houden ze niet meer op tot je op de bodem van hun ziel kijkt. Zo kweek je vriendschap, want geheimen en bekentenissen scheppen een band.
Ik heb daar trouwens nog met iemand kennis gemaakt. De buurvrouw die een paar huizen verder woont in haar eentje met haar hond. Ze woont er pas een paar maanden en kent nog niemand. Ze doet in kruiden en wonderbaarlijke genezingen, zowel van binnen als van buiten. Ik zal haar uitnodigen, want ze leek me wel wat om beter te leren kennen. Nog een verlaten vrouw? Het lijkt wel een epidemie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten