Het heilige moeten, zei mijn moeder altijd en het mens had oh zo'n gelijk. Gistermorgen waren we allebei wat slaperig en nikserig en hadden helemaal geen zin om 185 km. af te gaan leggen, Pied Sec plage onbeheerd achterlatend met inbegrip van de poes en de kippies, voor een optreden met dat snertkoor. Maar omdat we eenmaal toch moesten, besloten we er dan maar om er het beste van te maken.
De oceaan, wat een heerlijkheid, daar is die Gironde niets bij. En ook meer naar boven, waar de stranden beginnen, met ook diezelfde oceaan, is deze maar tam vergeleken met de rollers in les Landes.
We hadden onze fietsen mee en ons 12 uurtje. Een heel gezond lunchpakketje hadden we klaargemaakt: stokbrood met hoge dosis foute cholesterol aanmakende boter en pijpassend beleg. Maar wel zuiver kraanwater erbij, dat wel. Nu maken we het goed door enkele glazen Cola en schaaltjes zoute pinda's naar binnen te werken, vlak voor de gezonde en uitgebalanceerde avondmaaltijd.
Fietsen op heuse daartoebestemde fietspaden, door de pijnboombossen van les Landes.
De Franse mogen dan wel de Tour de France uitgevonden hebben waardoor de indruk wordt gewekt dat het een fietsende natie is, nou vergeet het maar. Fransen zijn over het algemeen ware kneuzen op de fiets, zoals ook blijkt uit dit waarschuwingsbord. Terwijl het een zeer normaal fietspadje was, zonder voetangels en klemmen.
Het was geweldig om te fietsen in de zon op 12 november. Niet te geloven, beangstigend haast, alsof de wereld niet bezig ware te vergaan. Akelig voor de Noorderlingen die, zoals ik net zag op de web-cam op de Boulevard in Vlissingen, zitten in een akelige mist en 6 graden. Dat hebben ze toch niet verdiend. Als troost stuur ik de oceaan van gister (en vandaag en alle tijden, deo volente).
En de chickies live.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten