De laatste rozen

Eindelijk echt herfst, met mist en een kale granaatappelboom voor m'n neus. Er zitten nog 5 granaatappels aan voor de mezen. Buiten stilte, behalve het kraaien van een haan. Zouden mijn celibataire kipjes niet eens op een idee gebracht worden? 


Dinsdagavond Four et Film: Marimon's lasagne was heerlijk en precies op tijd door Dries in de oven gezet, tegen het einde van de film, toen we allemaal barstten van de honger( de film duurde 2 uur) kwam een heerlijk geurtje tot ons. De film was wel aardig, heel veel doden, een parodie op een western met onze altijd schattige Johnny Depp. Dead Man, was de titel. Het eten erna was super heerlijk, vooral de lasagne, maar ook een van de toeten, een pavlova met ingemaakte rode vruchten uit eigen tuin, won bij mij de prijs. Niemand maakt zulke lekkere pavlova als Dinah.

En dan was het theater gistermiddag. Het Engelse stuk 'Alarmes'. Nadat we de Engelse, originele versie hadden gelezen, vonden we allemaal dat het slecht in het Frans vertaald was. We hebben ons gister dus tezamen over de tekst gebogen. Dat ging goed en heel vlot zolang we met ons driëen waren. Kathy, de native speaker, Marie-Claire, Française en lerares Engels en ik. Tot Yannick erbij kwam, Frans, Engelse leraar en muggenzifter. Toen stagneerde de boel. Kathy en ik gaven het maar op. Philippe, die geen Engels spreekt, had het al eerder opgegeven en zat bijna te slapen, na een dag in de druiven. Geeft niet, want bij Kathy is het altijd gezellig en het gaf ons de gelegenheid om even samen te roddelen over de regisseur van het andere stuk, wiens manier van regisseren mij niet helemaal bevalt. Liever heb ik Kathy en dat is natuurlijk altijd aangenaam voor haar om te horen.


Vandaag hoef ik niks. Ik heb mij voorgenomen om niet de deur uit de gaan. En ziedaar de zon. Lekker de tuin in nu het nog kan.


Mevrouw, zie toe, dit zijn de laatste rozen,
dan zijn de stammen van hun bloemen naakt.
U heeft de zomer dit geschenk gemaakt,
pluk het gerust, weldra zijn zij bevrozen.


Zij treedt nabij. Wanneer heur vinger haakt
den dorren tak, helaas! daar viel de brooze 
bloesem uiteen, de rode blaadjes kozen
hun kronkelig pad en zijn in 't slijk geraakt.


En plots van 't kleurig zomerkleed ontdaan
bleef er de kale, groene bottel staan:
het laatste sieraad is de tuin ontnomen.


Ik wist haar oog bevochtigd door een traan.
Zij wendt zich naar het huis. 'Wij zullen gaan,
mijn vriend, thans is de winter aangekomen.'


N.E.M. Pareau,  Het najaar