De tuin, die flink geleden heeft onder de late en onverwachte strenge vorst, komt zachtjes aan uit zijn schulp. Een heleboel is onherstelbaar verwoest, maar het schaduwtuintje, zowel door de koude als door de kippen mishandeld blijkt over onvermoede krachten te beschikken. Ziehier het longkruid, werkelijk onverwoestbaar.
De kerstroos is met vertraging gaan bloeien.
Deze staat bij het mini vijvertje en heeft het overleefd. Maar niet wat er naast staat. Maar wie weet wat er nog uit gaat komen.
Marimon is ook uit zijn winterslaap ontwaakt. De luiken krijgen er van langs. Al het houtwerk moet nog blauw worden voor de zomer.
Verder niks voor vandaag. Prachtig weer. Vanmorgen kwam er een vlucht krijsende kraanvogels vanuit Afrika op weg naar Skandinavië overvliegen. Vraag me af hoe lang zij er over doen om in Nederland te komen. Mooi bestaan toch voor zo'n kraanvogel, maar wel een eind vliegen twee keer per jaar. Ben in de tuin begonnen. In de ochtend is het het fijnst. Daarna een lekkere spaghetti carbonara op het voorterras. Is de eerste keer dit jaar. O ja, en koffie op het achterterras vanmorgen, ook voor het eerst. Dan heb ik het ook nog een beetje druk met het beantwoorden van de reacties op mijn verhaaltje in het blaadje van de wereldomroep. Ik wist niet dat zoveel mensen dat lazen. Verder ben ik nog steeds snotterig, ga des avonds om 10 uur naar bed en kom er niet voor 8 uur uit. Over een uurtje ga ik alweer naar bed. Schiet wel lekker op zo.
Even een extra bulletin tussendoor, een zogenaamd bakblog, om de mensheid te laten weten dat ik heden de 26ste februari 2012 voor de gîte in de zon zit te bakken!!!
Het portret van Vanessa als vrouwe Justitia hangt en dat mag een wonder heten als je weet hoe misselijk onhandig ik ben. Dat is goede daad één van gister. Ook weer eens naar de markt in Blaye en daar hartstikke dure cocques gekocht. 9 Euro 50 de kilo en ik had juist een kilo nodig, dus dure spaghetti alle vongole. Normaal kosten ze de helft. Door de extreme koude?
Daar liggen ze. Ik kweek een schelpenpaadje. Best chic gezien de prijs.
Het mooie weer is plots losgebarsten, mijn koreanderkweek mag naar buiten en de citroen ook. Ziehier onze oogst.
Het is niet echt de moeite na een jaar kostbaar water vergieten.
Dit kunstwerk is het nest van de aziatische frelon, een soort grote wesp, die waarschijnlijk meegekomen met een schip, vanuit het zuiden oprukt. Er gaan wilde verhalen over het killersinstinct van het beestje, maar het valt reuze mee. We hebben vorige zomer vreedzaam dit erf gedeeld en helemaal geen last gehad. Ze zijn alleen heel akelig tegen bijen, die ze aanvallen om hun honing te stelen. Hele kolonies roeien ze uit. Dat is niet aardig. Maar bouwen kunnen ze! Wat zullen ze lelijk op hun neusjes kijken als ze merken dat ik hun fort heb weggehaald.
Wat hebben we nog meer. Witte lelies. Heb ze geplant tussen de lavendel. Wit met paars, kan niet lelijk zijn. Doet wel een beetje katholiek aan, maar daar heb ik geen moeite mee. Marimon is de papenvreter hier in huis, ik niet. Ik ben meer oecumeen.
In mijn familie zit geen antiek. Waarschijnlijk omdat we allemaal wegsmijters zijn die de waarde van het bewaren niet op waarde schatten. Mijn moeder placht te zeggen: Wat moet ik met die oude rommel, daar heb ik m'n leven lang al ingezeten. Het is waar, toen ze trouwden in 1936 (een moetje), hebben ze de hele huisraad in ene keer gekocht bij ome Cor, een oom van mijn moeder die in 2de hands meubels deed. Zo bestaat mijn antieke familiebezit uit een vaas waarvan ik niet weet hoe oud hij precies is, maar zeker nog geen antiek. Ik heb hem mijn hele jeugd gezien en aangezien mijn ouders niet zomaar een vaas gingen kopen terwijl een paar schoenen meer nodig waren, denk ik dat het nog een huwelijkscadeau is. In dat geval 75 jaar oud. Een echte Mobach uit Utrecht zegt de onderkant, met serienummer en al. Onze exemplaar heeft ons tumultueuze familieleven niet geheel zonder blusjes doorstaan.
Het tweede semi-antieke voorwerp dat bij mij in gebruik is als fruitschaal en dat alle stormen glansrijk heeft doorstaan, is een grof stenen kom, misschien ooit waskom of altijd al fruitschaal, in ieder geval afkomstig van oma Delfzijl. Een echte typische groninger schaal dus, bij ons vroeger in gebruik als verfmengschaal.
Ik vindt het een hele mooie robuste schaal. Heb hem zo'n 30 jaar geleden gered uit mijn vader's schuur, alwaar hij in gebruik was afwisselend om verf te mengen of om een fiets of zaagketting in de olie te laten weken. Zo ging men bij ons om met antiek. De verf van het redmoment was blauw. Ik heb hem goed schoongemaakt toen, dacht ik. Maar nu ik hem omdraai om de onderkant te fotograferen zie ik nog een heel klein blauw spatje. Dat laat ik zitten als souvenir.
Als mijn grootouders hem bij hun huwelijk hebben gekregen, is hij van 1906, dus al aardig antiek.
De onderkant. Zie, een echte regout uit Maastricht.
Tenslotte het naaimachinetafeltje. Dat dit nog leeft mag een wonder heten, nadat het door de hele familie en in het bijzonder door mij is gemaltraiteerd, ik bedoel mishandeld. Als kind zat ik er op te wiebelen aan tafel, want bij gebrek aan stoelen, werd ik er op gezet tijdens het tafelen. Later verhuisde het ook naar de schuur.
Oorspronkelijk stond echt de naaimachine van oma Delfzijl er op. Zij was namelijk naaister van beroep, hoewel dat niet zo fraai klinkt, modinette zullen we het noemen. Misschien heeft ze door dit tafeltje of de bijbehorende naaimachine mijn grootvader wel ontmoet, want laat hij nu in dit soort machines te handelen. Hij kan haar wel haar eerste naaimachine verkocht hebben. Hoe ging dat dan, vraag ik mij af. Liep mijn opa langs de straten met naaimachines te leuren( met zijn hoge schoen, want hij had een mank been en een hele grote, hoge, zwarte, enge invalidenschoen). En deed zij toen de deur open terwijl ze riep: Joehoe meneer hierheen, dat is nu juist wat ik zocht!. Nee, haar vader zal de transaktie gedaan hebben, huwbare meisjes hadden geen geld of zeggenschap en hij, mijn opa, kwam toen op afspraak met zijn folder langs. Het is toch nog goed gekomen met opa, hij werd boekhouder en een kleine notabel in het plaatsje D. Morgen meer over mijn opa (die ik me niet herinner).
Gister was ik precies een week ziek en alles zo zat als gespogen
spek.
De hele week koorts, met saridonnen en paracetamollen en al. Vandaag, donderdag, lijkt het beter te gaan. Niet alleen lijkt, maar is ook echt zo. Hoor en zie ineens alles weer helder, wat niet een onverdeeld voordeel is, want de vers ontdooide wereld om mij heen biedt legio aan slecht uit de vorst gekomen planten, hetgeen geen aangenaam plaatje oplevert. In dit bizarre klimaat kan een bonafide tuinvrouw toch geen planten kweken? Des zomers te droog en des winters ook en dan zo'n onverwacht strenge vorstperiode als afsluiting van de winter, terwijl de rozen nog bloeiden van vorig jaar en allerlei voorjaarsbloemen al opgekomen waren, ja zelfs bloeiden.
Nu zeg ik, had ik maar de kleine vorstgevoelige plantjes uit de grond gehaald en in de buitenbadkamer met vorstbeschermingkacheltje gezet (wat ik wel gedaan heb met de citroen). En had ik maar de grotere beschermd met een voile. Ik heb beide niet gedaan. Eerst dacht ik dat het wel mee zou vallen en toen had ik geen zin om in die kou naar buiten te gaan in die helse kou. Moet ik hier lering uit trekken? Ja, maar dat doe ik niet. Ik zal gewoon weer iets in de grond zetten dat geen strenge vorst kan verdragen en vervolgens zal ik volgende winter weer niet achter de warme kachel vandaan willen komen om ze de zwakke broeders een jasje aan te trekken.
Genoeg kou, ziekte, zeer en grijze luchten. Morgen stappen we er weer in, in de levenstrein. 's Middags theater rep. van Alarmes, 's morgens ga ik mij in de tuin wagen, die mij nu al verlegen verontschuldigend toelacht. Eerst nog maar even een tukje, want ik moet ook niet te hard van stapel lopen. Zoals de foto hierboven gaat het weer worden, let maar op. Nog even geduld..
Voor Frank
Vaal zijn de dagen soms en zo armetierig naakt
als een volkstuin in de winter, waarin
bevroren spruitestaken omhoog steken
naar de lood-grijze sneeuwhemel alsof
daar iets te verwachten valt.
Ga niet naar buiten, doe weg die dag,
sluit de luiken, ontsteek een lamp,
maak jezelf een warme koffie, met speculaas,
verberg jezelf onder een dekentje en
laat Brautigam Liszt voor je spelen.
Je hebt het gedaan, je hebt de dag
ingekleurd, aangekleed, de vaalheid overwonnen,
deze dag is nu van jou, je hebt hem zelf gemaakt,
laat buiten maar in zijn sop gaar koken,
met buiten heb je niets te maken.
van Ellis
Coiffeur Patrick achter zijn kassa. Hij doet alles zelf, telefoon aannemen, afspraken maken, haar wassen, de knip en de verf.
Knippen kost 19,50, geeft niet wat hij er allemaal ingesmeerd heeft. Niet zoals andere kappers, die bij elk snufje of spuitje er 8 euro bijrekenen. Patrick niet, daarom heeft hij ook niet veel klanten. Als mensen niet belazerd worden, zijn ze niet geïnteresseerd.
Dinsdag: De sneeuw is gesmolten, hoera. Ik heb koreander gezaaid om het te vieren. In potjes in de badkamer, dat wel.
Omdat een trouwe bloglezer teleurgesteld was dat ik het sneeuwgedicht niet zelf had gemaakt, heb ik des avonds geprobeerd een gedicht te brouwen. Maar dat bleek nog niet mee te vallen, als je het wilt laten rijmen tenminste. Het is eigenlijk net zo ingewikkeld als sudoku.
Woensdag: Een mammographie op de vroege morgen. Gadverdammme wat zijn die medewerkers daar allemaal chagrijnig. Zou ik ook worden als ik daar jaar in jaar uit in een donker hol vrouwen zat te pijnigen. Maar zelfs in de receptie zijn ze beleefd stug. Zie je vaak in Frankrijk, dat mensen achter een loket( vooral vrouwen) onaardig en ongeduldig zijn. Komt volgens mij omdat ze tijdelijk in een soort machtspositie zitten, kunnen ze afreageren van thuis waar ze met een bazige vent zitten opgescheept.
Na de marteling een lapje stof gekocht voor een zomerbloesje, tenslotte heeft de dooi toegeslagen en je moet de lentegardarobe op tijd op orde hebben. Ook een fotolijstje gekocht voor een prachtig portret van mijn dochter in Vrouwe Justitia tenu.
Maar het bruine lijstje stond erg saai en dus dacht ik het op te vrolijken met mijn gouden schoensmeer. Dat had wel het gewenste effect, maar als je het aanpakt zitten je handen ook onder. Zolang het aan de muur hangt is dat geen bezwaar, maar als er een tante langs komt die het eens van dichtbij wil bekijken..Dus een antiek schilderijtje gesloopt en nu ga ik er iets heel moois van maken. Helaas ben ik niet al te handig, dus het ligt er nog wat slordig bij.
Bovendien hoor ik steeds de zin in mijn hoofd die mijn echtgenoot mij in het toneelstuk toesnauwt als ik mij de hand openhaal bij het openen van een fles wijn: Tu sais que tu n'es pas manuelle- Je weet dat je niet handig bent. Nu lukt helemaal niets meer.
Vanmorgen daarom troost gezocht bij Patrick.
Ik ben altijd de enige klant en we hebben het heel gezellig samen.
We beginnen over het weer en eindigen bij de politiek. Nadeel is dat zolang ik blijf praten, hij blijft knippen, zodat ik er meestal korter uitkom dan de bedoeling was.
Het valt mee, ik ben op tijd gestopt met praten.
Vaal zijn de dagen soms en zo triest klein
als 'n herfstige stadstuin, tussen twee muren
van hoge huizen ingeklemd: de uren
dragen slechts schaduw aan, nooit zonneschijn.
Bladerloos staan de struiken, en er zijn
geen bloemen meer; alles is afgestorven.
Langs grauwe schuttingverf, jaar-lang bedorven,
hangt de wingerd als een grof zwart gordijn.
En 's morgens, door het raam, ziet men van regen
't eendere vierkant lucht eender loodgrijs.
Steeds meer troosteloos wordt het uitzicht tegen
't lege perk, de wingerd en wat dood rijs.
Tot opeens één sneeuwnacht alles weer zegent
met de schoonheid van een wit paradijs.
Garmt Stuiveling
En nu een ferme regenbui en weg met die winterse zooi!!!
Voor de deur in Muiderberg omstreeks 1992/93. Zinkende sneeuwpop. Eigen creatie.
Vanessa op de Brink die haar moeder bekogelt.
Haar moeder slaat terug.
Moeder op de schaats op het Naardermeer. Is denk ik ook de laatste keer dat ik daadwerkelijk geschaatst heb. Daarna nog wel eens een poging ondernomen, maar kreeg alleen al van het op schaatsen stààn zo een pijn in de scheenspieren, dat ik de dingen weer snel losgepeuterd heb. Let op de zeer antieke onderbindbare Friese doorlopers. Ik denk niet dat ze nog in de handel zijn.
Vanessa op haar witte kunstschaatsen. Een achterblijvertje van een ex van Marimon.
Brand ik van verlangen naar een Hollandse schaatspartij? Neen.
Wel wil ik nog wel eens rond het Naardermeer fietsen in de maand mei, met de bermen vol fluitekruid. Zal dat er ooit nog van komen?
Ja!
Dit is een doodgevroren zwerver. Ik heb het plaatje gehaald uit een of ander kranteartikel. Er was veel keus wat plaatjes betreft, blijkbaar gebeurt het overal en dagelijks. Passanten liepen er onverschillig aan voorbij, volgens het artikel. Ze liggen ook overal en je kunt aan z'n schoenzolen niet zien dat hij dood is.
Ik verbaas mij er dagelijks over dat wij zo onverschillig zijn tegenover daklozen. Wij denken wel eens aan ze, maar alleen als we ze zien zitten bedelen of als we ze ergens zien liggen op een rooster of in een portiek. Maar vervolgens doen we niks. Wat zou je ook kunnen doen. Hier in Frankrijk kun je de SAMU sociale bellen, maar die wijst de helft van de hulpvragers af omdat ze te kort plaats heeft. Je kunt er een mee naar huis nemen. Dat is in theorie mogelijk, maar brengt toch enige praktische problemen met zich mee. Zou ik zelf een dakloze mee naar huis nemen? Als er eentje hier voor de deur lag, zou ik hem wel binnen vragen. Of slepen in geval hij niet aanspreekbaar is. Hier beginnen de problemen al, want misschien wil hij helemaal niet naar binnen. Misschien begrijpt hij niet, net als mijn autistische kip, wat goed voor hem is. Dan moet hij in ieder geval toch van mijn stoepje af, anders blokkeert hij de ingang. Je zou minstens met z'n tweëen moeten zijn om hem te verslepen, en dan nog krijg je het niet voor elkaar. Met onwillige honden is het slecht hazen vangen. Ik zou de pompiers bellen, die zijn overal goed voor. Nu in geval dat hij wel wil. Grote kans dat hij enorm stinkt. Je biedt hem niet meteen een bad aan, eerst eten. Maar daarna, als hij gevoederd en gelaafd is, zal hij toch het bad in moeten. Grote kans dat hij dat niet wil. Dan heb je al probleem nummer een, want je zit wel met een hele vieze man, die het straatvuil van maanden aan z'n kleren heeft kleven. Misschien wil hij wel. Hij gaat onder de douche. Je geeft hem kleren van je man. Marimon in dit geval. Wil Marimon zijn kleren wel afgeven aan een dakloze? En passen die kleren? Nee ze passen niet. Vuile kleren weer aan. We gaan wat kleren voor hem kopen. Nieuwe kleren aan.
En nu? Nu zit je met die man. Hij brabbelt wat onzin want hij is psychotisch. Hij lust nog wel een bakje koffie en nog een en een glaasje wijn slaat hij ook niet af, en nog een glaasje. Hij vindt het wel gezellig bij jou aan de keukentafel, voorlopig krijg je hem niet meer weg. Zet je hem morgen weer terug in de sneeuw?
Het kan ook anders. Je vind een dame op straat in Bordeaux. Ze zit achter een bakje te bedelen. Ze is wel in voor een in-take gesprek. We gaan samen een kopje koffie drinken. Ze vertelt haar levensverhaal. Schuldloos gescheiden. Door haar hardhandige echtgenoot op straat gezet. Geen inkomen van haar zelf. Harteloze kinderen. Ziet er naar omstandigheden niet al te verwaarloosd uit. Heeft al haar tanden nog. Hier is nog eer aan te behalen, zij mag mee. Maar dan krijg je na een paar dagen toch hetzelfde. Ze zit aan je keukentafel en wil niet meer weg. Ze slaapt in het enige logeerkamertje van het huis, tevens mijn boudoir zonder welke ik zeer onthand ben. Nu ben ik verantwoordelijk voor haar. Ik ga achter een woonruimte aan en een of andere uitkering. Maar misschien kan ze dat ook wel zelf doen als ze een beetje is bijgekomen van het straatleven. Want een ding is zeker: van leven op straat raakt een normaal mens binnen twee dagen van 't padje.
Sommige mensen moeten alleen even opgekrikt, anderen zijn hopeloos, maar dat is nog geen reden om op straat te bevriezen.
Heb ik al die rompslomp over voor het leven van een dakloze? Ja, voor een nachtje, om hem voor één nacht van de vrieskou te redden, dan gaat hij weer op straat en is hij voor de volgende. Wat is het alternatief? De juiste kandidaat stemmen. Maar wij buitenlanders hebben hier geen stemrecht, helaas.
Ik moet nu weg, naar de Secours Populaire waar ik als vrijwilliger werk. De Secours werkt preventief, zorgt dat mensen niet hun huis uit worden gezet. Doe ik toch wàt tegen dakloosheid.
Gewonnen bij de karaoke!
Het is de eerste keer dat ik aan zoiets meedoe, heb ik ook nooit gedurfd, maar des te ouder ik word, des te minder kan het me schelen om af te gaan.
Met Danièle samen zingen we Monsieur le Président. Kende ik nog van mijn lesgeef jaren, bovendien krijg je de tekst voor je neus.
Martine heeft een hart gewonnen. En zo zie je dat je je als zestiger nog uitstekend kunt vermaken.
De kippies hadden het inmiddels minder leuk. Ik vond ze vanmorgen verschansd in het enige sneeuwloze hoekje van het binnenhok, met een bevroren waterreservoir en een ingesneeuwd etensbakje. Dit was de eerste keer dat de peuters met het fenomeen sneeuw in aanraking kwamen en het beviel helemaal niet.
Zij weigerden om ook maar één poot in dat enge witte spul te zetten, dus bleef er niet veel ruimte voor ze over.
Nadat ik wat sneeuw weggebezemd, wat voer gestrooid, heet water in hun bak gegoten , het trapje naar het leghok waar ze steeds afroetsten afgeborsteld, en ze geruststellend toegesproken had, waagden de dames zich in de ren. Tjonge jonge, dat kippen nog steeds niet uitgestorven zijn mag een wonder heten, zo weinig weerbaar zijn ze. Maar goed dat er liefhebbende baasjes zijn.
Zij gaan het wagen.
Zij kunnen zich weer wijden aan hun enige hobby: eten
Het leven heeft weer zin.
Piep is inmiddels permanent in de winterstand. We hebben geen poes meer aan haar.
Wij wagen ons alleen nog voor het hoognodige buiten de deur. Marimon voor de broodvoorraad en ik om het ijs in de kippendrinkbak met behulp van heet water, vers uit de koker, in vloeibare staat te houden.
En dan die tuinbonen, hoeveel dagen en nachten zouden die overleven in gebogen staat?
Marimon klaar voor de reis naar de Super-U, met duffelse jas van zijn vader zaliger, die hij sinds de Corrèze niet meer heeft aangehad.
Ik heb hem er nog een hoed bij opgezet en mijn tijgerprintsjaaltje omgeknoopt. Zo kan hij voor de kramen langs, vind ik.
Daar gaat hij. Zal ik hem nog terug zien na zo'n koude rit met aan het eind al die warme caissières? Op hoop van zegen.
