Coiffeur Patrick achter zijn kassa. Hij doet alles zelf, telefoon aannemen, afspraken maken, haar wassen, de knip en de verf.
Knippen kost 19,50, geeft niet wat hij er allemaal ingesmeerd heeft. Niet zoals andere kappers, die bij elk snufje of spuitje er 8 euro bijrekenen. Patrick niet, daarom heeft hij ook niet veel klanten. Als mensen niet belazerd worden, zijn ze niet geïnteresseerd.
Dinsdag: De sneeuw is gesmolten, hoera. Ik heb koreander gezaaid om het te vieren. In potjes in de badkamer, dat wel.
Omdat een trouwe bloglezer teleurgesteld was dat ik het sneeuwgedicht niet zelf had gemaakt, heb ik des avonds geprobeerd een gedicht te brouwen. Maar dat bleek nog niet mee te vallen, als je het wilt laten rijmen tenminste. Het is eigenlijk net zo ingewikkeld als sudoku.
Woensdag: Een mammographie op de vroege morgen. Gadverdammme wat zijn die medewerkers daar allemaal chagrijnig. Zou ik ook worden als ik daar jaar in jaar uit in een donker hol vrouwen zat te pijnigen. Maar zelfs in de receptie zijn ze beleefd stug. Zie je vaak in Frankrijk, dat mensen achter een loket( vooral vrouwen) onaardig en ongeduldig zijn. Komt volgens mij omdat ze tijdelijk in een soort machtspositie zitten, kunnen ze afreageren van thuis waar ze met een bazige vent zitten opgescheept.
Na de marteling een lapje stof gekocht voor een zomerbloesje, tenslotte heeft de dooi toegeslagen en je moet de lentegardarobe op tijd op orde hebben. Ook een fotolijstje gekocht voor een prachtig portret van mijn dochter in Vrouwe Justitia tenu.
Maar het bruine lijstje stond erg saai en dus dacht ik het op te vrolijken met mijn gouden schoensmeer. Dat had wel het gewenste effect, maar als je het aanpakt zitten je handen ook onder. Zolang het aan de muur hangt is dat geen bezwaar, maar als er een tante langs komt die het eens van dichtbij wil bekijken..Dus een antiek schilderijtje gesloopt en nu ga ik er iets heel moois van maken. Helaas ben ik niet al te handig, dus het ligt er nog wat slordig bij.
Bovendien hoor ik steeds de zin in mijn hoofd die mijn echtgenoot mij in het toneelstuk toesnauwt als ik mij de hand openhaal bij het openen van een fles wijn: Tu sais que tu n'es pas manuelle- Je weet dat je niet handig bent. Nu lukt helemaal niets meer.
Vanmorgen daarom troost gezocht bij Patrick.
We beginnen over het weer en eindigen bij de politiek. Nadeel is dat zolang ik blijf praten, hij blijft knippen, zodat ik er meestal korter uitkom dan de bedoeling was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten