Mijn antiek

In mijn familie zit geen antiek. Waarschijnlijk omdat we allemaal wegsmijters zijn die de waarde van het bewaren niet op waarde schatten. Mijn moeder placht te zeggen: Wat moet ik met die oude rommel, daar heb ik m'n leven lang al ingezeten. Het is waar, toen ze trouwden in 1936 (een moetje), hebben ze de hele huisraad in ene keer gekocht bij ome Cor, een oom van mijn moeder die in 2de hands meubels deed. Zo bestaat mijn antieke familiebezit uit een vaas waarvan ik niet weet hoe oud hij precies is, maar zeker nog geen antiek. Ik heb hem mijn hele jeugd gezien en aangezien mijn ouders niet zomaar een vaas gingen kopen terwijl een paar schoenen meer nodig waren, denk ik dat het nog een huwelijkscadeau is. In dat geval 75 jaar oud. Een echte Mobach uit Utrecht zegt de onderkant, met serienummer en al. Onze exemplaar heeft ons tumultueuze familieleven niet geheel zonder blusjes doorstaan. 

Het tweede semi-antieke voorwerp dat bij mij in gebruik is als fruitschaal en dat alle stormen glansrijk heeft doorstaan, is een grof stenen kom, misschien ooit waskom of altijd al fruitschaal, in ieder geval afkomstig van oma Delfzijl. Een echte typische groninger schaal dus, bij ons vroeger in gebruik als verfmengschaal.

Ik vindt het een hele mooie robuste schaal. Heb hem zo'n 30 jaar geleden gered uit mijn vader's schuur, alwaar hij in gebruik was afwisselend om verf te mengen of om een fiets of zaagketting in de olie te laten weken. Zo ging men bij ons om met antiek. De verf van het redmoment was blauw. Ik heb hem goed schoongemaakt toen, dacht ik. Maar nu ik hem omdraai om de onderkant te fotograferen zie ik nog een heel klein blauw spatje. Dat laat ik zitten als souvenir.
Als mijn grootouders hem bij hun huwelijk hebben gekregen, is hij van 1906, dus al aardig antiek.

De onderkant. Zie, een echte regout uit Maastricht.

Tenslotte het naaimachinetafeltje. Dat dit nog leeft mag een wonder heten, nadat het door de hele familie en in het bijzonder door mij is gemaltraiteerd, ik bedoel mishandeld. Als kind zat ik er op te wiebelen aan tafel, want bij gebrek aan stoelen, werd ik er op gezet tijdens het tafelen. Later verhuisde het ook naar de schuur.

Oorspronkelijk stond echt de naaimachine van oma Delfzijl er op. Zij was namelijk naaister van beroep, hoewel dat niet zo fraai klinkt, modinette zullen we het noemen. Misschien heeft ze door dit tafeltje of de bijbehorende naaimachine mijn grootvader wel ontmoet, want laat hij nu in dit soort machines te handelen. Hij kan haar wel haar eerste naaimachine verkocht hebben. Hoe ging dat dan, vraag ik mij af. Liep mijn opa langs de straten met naaimachines te leuren( met zijn hoge schoen, want hij had een mank been en een hele grote, hoge, zwarte, enge invalidenschoen). En deed zij toen de deur open terwijl ze riep: Joehoe meneer hierheen, dat is nu juist wat ik zocht!. Nee, haar vader zal de transaktie gedaan hebben, huwbare meisjes hadden geen geld of zeggenschap en hij, mijn opa, kwam toen op afspraak met zijn folder langs. Het is toch nog goed gekomen met opa, hij werd boekhouder en een kleine notabel in het plaatsje D. Morgen meer over mijn opa (die ik me niet herinner).