Vergaderellende

Als vergaderen waar dan ook ter wereld al een slaapverwekkende aangelegenheid is, bij vergaderen in Frankrijk blijf je wakker van ergernis. Ten eerste komt iedereen al een kwartier te laat, wat ze in de Corrèze le quart d'heure Corrézien noemen en hier le quart d'heure Charentais, maar wat uiteindelijk gewoon algemene ergerlijke laksheid is, met uw permissie. Dan wordt er eerst een ronde omhelsd, gezoend en gebazeld, waarna we dan kunnen overgaan over tot de werkelijke agendapunten, die jaarlijks terugkomen als het een jaarvergadering betreft, maandelijks als het een maandvergadering betreft enzovoort, en waar nooit een oplossing voor of bindende afspraak over gemaakt wordt. Zoals bij een sportvergadering: wie haalt er eens een stofzuiger door de gymzaal en bij een koorvergadering: welke kledij wordt er gedragen bij een optreden.En bij alle verenigingen: kunnen we niet proberen op tijd te beginnen. Het op tijd beginnen gaat dan 2 keer goed, daarna komt iedereen weer vrolijk te laat om vervolgens nog eens een half uur te leuteren.Volgend jaar staat het weer op de agenda. Tot zover vergaderingen tussen gewone mensen. Maar nu een bijeenkomst van theatermensen, dat is werkelijk slopend.
Gisteravond hebben wij een twee uur durende marteling moeten doorstaan en het ergste is, het was onze eigen schuld. De voorgeschiedenis is zo: In september hebben wij ons ingeschreven voor een theaterprojekt, waar wij als toeschouwer en medecreator een voorstelling zien en helpen geboren worden. Er zijn 4 hoofduitvoerenden: 2 schrijvers/ acteurs, 1 muziekman, en nog 1 die iets onduidelijks doet, gisteravond was hij bezig de vergadering te filmen. Het spektakel gaat over ado's en hun gebruik van internet, zoals chatboxen, foto's en filmpjes die zij er op zetten en waar zij naar het schijnt,( ik zie ze nooit), nogal ver gaan in het zich blootgeven, zowel letterlijk als figuurlijk. De voorstelling gaat ook gemaakt worden in samenwerking met adolescenten. Ongeveer 1 keer per maand is er een vergadering waarin naar wij dachten zou worden laten zien hoe ver ze zijn gevorderd, maar ook een openbare repetitie zou plaats vinden. Van dat laatste is echter helemaal geen sprake. Van het eerste wel, maar ze zijn voor ons gevoel nog nauwelijks gevorderd. Wat er is, is een vaag idee dat nog helemaal in de lucht hangt. Of we hebben er niets van begrepen, van deze twee uur vergaderen en dat is ook zo. Na 10 jaar Frankrijk kan ik ieder normaal sprekend mens volgen, maar hier werden voornamelijk onduidelijke, half uitgesproken zieleroerselen uitgestotterd door een van de twee schrijvers/acteurs, een duidelijk oververhitte (pedo)nicht, die handenwapperend, moeizaam een uitweg zocht voor zijn nauwelijks in woorden te vatten emoties. Als ik hem nog eens onder 4 ogen mocht treffen, zou ik hem vragen mij in 4 zinnen te zeggen wat hem drijft en wat hij nu eigenlijk wil. En ik zou hem nog 2 dingen willen vragen: Of hij dit ado gluren doet voor de kunst of toch niet stiekem een beetje voor zijn eigen plezier. En vraag 2: Waarom de poot van zijn bril die er een half jaar geleden ook al af was er nog niet aangezet is. Geldgebrek of is het zijn handelsmerk? Jammer dat we na afloop zijn weggevlucht, zodat we de heerlijke boterhammen met plakken kaas en ham niet meer konden nuttigen. Ik mocht er van Marimon niet eentje meegrissen in het voorbijgaan. Hij is te netjes opgevoed, dan ben je altijd de dupe. Daardoor hadden we heel veel honger op de terugweg, vooral door  de broodjes, die ik steeds maar voor me zag. We hebben besloten dat we er pas weer naar toe gaan als de voorstelling af is.