Dit is een doodgevroren zwerver. Ik heb het plaatje gehaald uit een of ander kranteartikel. Er was veel keus wat plaatjes betreft, blijkbaar gebeurt het overal en dagelijks. Passanten liepen er onverschillig aan voorbij, volgens het artikel. Ze liggen ook overal en je kunt aan z'n schoenzolen niet zien dat hij dood is.
Ik verbaas mij er dagelijks over dat wij zo onverschillig zijn tegenover daklozen. Wij denken wel eens aan ze, maar alleen als we ze zien zitten bedelen of als we ze ergens zien liggen op een rooster of in een portiek. Maar vervolgens doen we niks. Wat zou je ook kunnen doen. Hier in Frankrijk kun je de SAMU sociale bellen, maar die wijst de helft van de hulpvragers af omdat ze te kort plaats heeft. Je kunt er een mee naar huis nemen. Dat is in theorie mogelijk, maar brengt toch enige praktische problemen met zich mee. Zou ik zelf een dakloze mee naar huis nemen? Als er eentje hier voor de deur lag, zou ik hem wel binnen vragen. Of slepen in geval hij niet aanspreekbaar is. Hier beginnen de problemen al, want misschien wil hij helemaal niet naar binnen. Misschien begrijpt hij niet, net als mijn autistische kip, wat goed voor hem is. Dan moet hij in ieder geval toch van mijn stoepje af, anders blokkeert hij de ingang. Je zou minstens met z'n tweëen moeten zijn om hem te verslepen, en dan nog krijg je het niet voor elkaar. Met onwillige honden is het slecht hazen vangen. Ik zou de pompiers bellen, die zijn overal goed voor. Nu in geval dat hij wel wil. Grote kans dat hij enorm stinkt. Je biedt hem niet meteen een bad aan, eerst eten. Maar daarna, als hij gevoederd en gelaafd is, zal hij toch het bad in moeten. Grote kans dat hij dat niet wil. Dan heb je al probleem nummer een, want je zit wel met een hele vieze man, die het straatvuil van maanden aan z'n kleren heeft kleven. Misschien wil hij wel. Hij gaat onder de douche. Je geeft hem kleren van je man. Marimon in dit geval. Wil Marimon zijn kleren wel afgeven aan een dakloze? En passen die kleren? Nee ze passen niet. Vuile kleren weer aan. We gaan wat kleren voor hem kopen. Nieuwe kleren aan.
En nu? Nu zit je met die man. Hij brabbelt wat onzin want hij is psychotisch. Hij lust nog wel een bakje koffie en nog een en een glaasje wijn slaat hij ook niet af, en nog een glaasje. Hij vindt het wel gezellig bij jou aan de keukentafel, voorlopig krijg je hem niet meer weg. Zet je hem morgen weer terug in de sneeuw?
Het kan ook anders. Je vind een dame op straat in Bordeaux. Ze zit achter een bakje te bedelen. Ze is wel in voor een in-take gesprek. We gaan samen een kopje koffie drinken. Ze vertelt haar levensverhaal. Schuldloos gescheiden. Door haar hardhandige echtgenoot op straat gezet. Geen inkomen van haar zelf. Harteloze kinderen. Ziet er naar omstandigheden niet al te verwaarloosd uit. Heeft al haar tanden nog. Hier is nog eer aan te behalen, zij mag mee. Maar dan krijg je na een paar dagen toch hetzelfde. Ze zit aan je keukentafel en wil niet meer weg. Ze slaapt in het enige logeerkamertje van het huis, tevens mijn boudoir zonder welke ik zeer onthand ben. Nu ben ik verantwoordelijk voor haar. Ik ga achter een woonruimte aan en een of andere uitkering. Maar misschien kan ze dat ook wel zelf doen als ze een beetje is bijgekomen van het straatleven. Want een ding is zeker: van leven op straat raakt een normaal mens binnen twee dagen van 't padje.
Sommige mensen moeten alleen even opgekrikt, anderen zijn hopeloos, maar dat is nog geen reden om op straat te bevriezen.
Heb ik al die rompslomp over voor het leven van een dakloze? Ja, voor een nachtje, om hem voor één nacht van de vrieskou te redden, dan gaat hij weer op straat en is hij voor de volgende. Wat is het alternatief? De juiste kandidaat stemmen. Maar wij buitenlanders hebben hier geen stemrecht, helaas.
Ik moet nu weg, naar de Secours Populaire waar ik als vrijwilliger werk. De Secours werkt preventief, zorgt dat mensen niet hun huis uit worden gezet. Doe ik toch wàt tegen dakloosheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten