Zo zat als gespogen spek

Gister was ik precies een week ziek en alles zo zat als gespogen 
spek.
De hele week koorts, met saridonnen en paracetamollen en al. Vandaag, donderdag, lijkt het beter te gaan. Niet alleen lijkt, maar is ook echt zo. Hoor en zie ineens alles weer helder, wat niet een onverdeeld voordeel is, want de vers ontdooide wereld om mij heen biedt legio aan slecht uit de vorst gekomen planten, hetgeen geen aangenaam plaatje oplevert. In dit bizarre klimaat kan een bonafide tuinvrouw toch geen planten kweken? Des zomers te droog en des winters ook en dan zo'n onverwacht strenge vorstperiode als afsluiting van de winter, terwijl de rozen nog bloeiden van vorig jaar en allerlei voorjaarsbloemen al opgekomen waren, ja zelfs bloeiden.
Nu zeg ik, had ik maar de kleine vorstgevoelige plantjes uit de grond gehaald en in de buitenbadkamer met vorstbeschermingkacheltje gezet (wat ik wel gedaan heb met de citroen). En had ik maar de grotere beschermd met een voile. Ik heb beide niet gedaan. Eerst  dacht ik dat het wel mee zou vallen en toen had ik geen zin om in die kou naar buiten te gaan in die helse kou. Moet ik hier lering uit trekken? Ja, maar dat doe ik niet. Ik zal gewoon weer iets in de grond zetten dat geen strenge vorst kan verdragen en vervolgens zal ik volgende winter weer niet achter de warme kachel vandaan willen komen om ze de zwakke broeders een jasje aan te trekken.


Genoeg kou, ziekte, zeer en grijze luchten. Morgen stappen we er weer in, in de levenstrein. 's Middags theater rep. van Alarmes, 's morgens ga ik mij in de tuin wagen, die mij nu al verlegen verontschuldigend toelacht. Eerst nog maar even een tukje, want ik moet ook niet te hard van stapel lopen. Zoals de foto hierboven gaat het weer worden, let maar op. Nog even geduld..