Zoveel fietsen, zoveel feest.

Nederland heeft me weer een zodanige energie-kick gegeven dat ik, twee dagen na thuiskomst, half zit te slapen boven mijn blog in wording. Nu de vuile noord-oostenwinden zijn uitgezet en de hemel een waterbesparende douchekop lijkt te hebben geïnstalleerd, begin ik mijn geboorteland steeds meer te waarderen. Het lijkt er altijd feest.. Vooral als je niet hoeft te werken en geen huis nodig hebt en geen parkeerplaats hoeft te zoeken. Alles wat je nodig en niet nodig hebt is om de hoek voor een schappelijke prijs te krijgen, allerlei soorten winkels lopen over van allerlei soorten koopwaar. Concerten, Musea, Theater, Film, Eethuizen, Danspaleizen. Rondleidingen, Rondvaarten, Pretparken. En dan nog als kers op de taart, mijn familie en vrienden. Er is zo veel van alles, zoveel licht, lawaai en geroezemoes, dat ik wel een week nodig zal hebben om te downen op de oase 'La Chapelle'.

Zoveel auto's, zoveel fietsen, zoveel soorten mensen.

Dat vooral viel mij op: de vele nationaliteiten, de vele kleuren, de vele soorten mensen die allemaal vreedzaam en vrolijk door en langs elkaar heen lopen en fietsen. In de Amsterdamse megabieb bij de ontvangst, een vrolijke vette moslima strak in de zwarte lappen. Alleen haar vrolijke bolle toet stak er uit.
Geen probleem. In Frankrijk doen ze overal moeilijk over.

Mijn dochter had mij een verrassingsdagje aangeboden. Eerst op de fiets naar het station Hilversum. Trein naar Amsterdam. Beetje winkels kijken; Om 11 uur een oranje paraplu op de Dam zoeken. Onder de paraplu zat Bram, onze gids.

Een stadswandeling in de stad die ik zo goed ken is een belevenis, want je hoort dingen waar je nooit bij stil gestaan hebt.

Hier liggen alle begijntjes bijvoorbeeld.

Even wat eten bij de Drie Graafjes, achter de Grote Kerk.

Met het pontje naar Noord. Vroeger was er één. Nu wel vijf.

Het filminstituut Eye, gelegen aan het IJ, (wat een vondst deze naam), waar we Singing in the Rain gekeken hebben.

In de Oba, het Muizenhuis van Karina Schaapman bekeken.

De dag erna naar 'de Baseballs' Met dochter en zoon.

Een popconcert in Vredenburg, Utrecht. Ik was nooit bij zoiets geweest, vroeger ook niet. Vond het altijd te druk, te benauwd. Nu vond ik het heerlijk. Die spanning, al die jeugd in jaren 50 kledij. En zelfs waren er een aantal mensen van mijn leeftijd.

Natuurlijk, Rock en Roll is van mijn tijd. De jeugd van nu doet het na, zo goed en zo kwaad. De goedbedoelde kleding klopte dan ook niet. Heel veel stippen voornamelijk.

Fotosessie met dochter in de jurk die zij die dag gewonnen had en heel goed van pas kwam voor de Baseballs.

Op de terugweg in de trein.


Und soweiter und sofort.

Na deze 10 dagen beweging en lawaai, ben ik aan het bijkomen op het herstellingsoord La Chapelle de l'Air Souvre.

Wat een stilte, wat een rust.

De eerste nachtvorst.

En Marimon hij hakte voort. Toen ik thuiskwam boorde hij het beslissende gat in de voorpui, waardoor de elektriek ons huis zal gaan verlaten om de garage mee te voeden.

Tijdens mijn afwezigheid geen drop water gevallen, aan de staat van de hortensia te zien. Marimon had het niet eens gemerkt.