Doorgekookte spruiten.

We zijn er weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De Kerst is voorbij. Het was niet zo vreselijk after all. Het diner bij de Schot gaan we niet over naar huis schrijven, doorgekookte spruiten zoals mijn moeder die vroeger maakte, (maar dan niet met Kerst, want dan zouden we haar hebben doodgeslagen, wij aten dan meestal ingemaakte sperziebonen geloof ik) met rode kool en gebakken aardappelen en natuurlijk droge kalkoenfilet.

En worteltjes, zie ik. Maar het geeft niet, Schotten staan niet bekend om hun culinaire prestaties. Het is wel een heel leuk mannetje, dat scheelt. Het gaat tenslotte om de sfeer en voor de rest eet ik net zo lief een bord boerenkool. Met worst! Boerenkool kennen ze hier trouwens niet. Hollanders importeren wel eens zaadjes voor persoonlijk gebruik. Ik zweer dat ik het ga proberen van de zomer.

Genoeg over die Kerst geleuterd. Het is prachtig zonnig weer, nog net geen nachtvorst, dus de bloemen bloeien lustig door, de struiken lopen uit. Ben begonnen met het, met de hand, zagen van een ligusterheg. Als hij klein blijft, is het makkelijker onderhoud. Het meeste werk, d.w.z. het zwaarste, is het naar beneden kruien van de takken, want er komt veel meer af dan ik dacht. Dat wordt straks een mooi nieuwjaarsvuur.

Nu nog de hedera en andere woekeraars en spruitlingen aan de voeten van de ligusters wegsnokken, anders worden ze binnen de kortste keren gewurgd, zoals ook al is gebeurd met de serie een paar meter verderop, waarbij de kamperfoelie ook nog meegeholpen had. 
Die laatste is erger dan hedera en braamstruiken bij elkaar. Kamperfoelie (chèvre-feuille), lijkt wel zo lief, maar is erger dan een wurgslang. Bon, bref, koffie en de tuin in!

Kerstmis

Kerstmis is niet mijn favoriete feestdag. Ik heb er zelfs jarenlang een grondige hekel aan gehad. Dat heb ik niet meer, ik ben de ergernis voorbij. Het feest laat mij nu voor het eerst volkomen koud.
Ik doe er zelfs een heel klein beetje aan mee. Nee, geen kerststukjes  of slingers, noch takjes groen rond de spiegel. Een kerstboom wel, maar alleen buiten aan de weg, voor de nachtelijke voorbijganger. We gaan wel uit eten morgen. Bij de Schot, met een stel Engelsen. Dat wordt misschien niet zo heel lekker eten, maar wel lekker drinken, dat is zeker. Waarom vind ik het een louche feest?
Ten eerste weet ik niet wat er te vieren valt. Ik geloof niet dat er werkelijk een Heiland is geboren op deze dag. Voor Jezus zijn geboortedag hebben de kerkneven maar wat gegokt. Een heidens feest om de terugkeer van het licht te vieren. Ja logisch dat er vuren werden ontstoken rond deze tijd, het was hartstikke donker en koud, dus een vuurtje gaf troost. Maar een vreetfestijn zal het niet geweest zijn want zoveel te eten was er niet op deze tijd van het jaar. Als kind vond ik er ook al niet zo veel aan, die Kerst. De boom optuigen was leuk en ieder kind mocht elk jaar in de galanteriewinkel van Koomen iets uitzoeken om in de boom te hangen. Ik liet natuurlijk altijd gelijk de prachtige nieuwe bel uit mijn klontjevingers vallen, toen waren ze nog super breekbaar. En dan peeuwen natuurlijk, dus het Kerstfeest begon al niet vrolijk voor mij. De kaarsjes aansteken was ook wel leuk. Dan werden er nog een paar melige liedjes gezongen en wat mandarijntjes gegeten en vond mijn vader het langzamerhand tijd worden om ruzie te schoppen of naar de kroeg te gaan. Liever dat laatste voor mij, dan kon de rest van het gezin nog even in rust van de lichtjes genieten. Maar die kroeg was natuurlijk dicht en andere gezinnen zaten niet op bezoek te wachten op Kerstmiddag, dus de rust was van korte duur. Mijn moeder probeerde wel krampachtig de sfeer er in te houden door ons mooie kerstverhalen voor te lezen over zielige, arme kindertjes met blote voetjes in de sneeuw die in het bos toch nog een lichtje zagen branden waar ze dan aanklopten en dan  binnen gehaald werden, met alle gevolgen vandien. Laten we voor ze hopen dat het niet ons huisje was waar ze dat lichtje zagen branden, want dan zouden ze van een koude kermis thuis gekomen zijn. ' Nog meer snottebellenkinderen?, alsof ik er al niet genoeg heb waar ik m'n jas voor moet uittrekken!! Grom, grom. Ach die man had gewoon te veel kinderen waar hij niet om gevraagd had en te weinig geld. Hij had zich een ander leven gedroomd op een tropisch eiland met hoela meisjes om zich heen. Maar hij zat in de polder onder de kerstboom met Lien en 5 snottebellen. Geen rancune. 


Ik wens niettemin al mijn bloglezers een kalm, zacht, lieflijk, warm kerstfeest. Ik hoop dat alle cadoten naar wens zijn en het eten goed valt. Verder kun je er niet zo veel aan doen. Voorts wens ik iedereen vooral een goed jaar toe en daar kun je wel iets aan doen. Weest allen de regisseur van een geweldig jaar. Doet alsof je in een film speelt. Bedenk je eigen scenario. Good luck-Forza-Zet em op!

Journée filles

Eergister met de meisjes van het theater een dagje naar Bordeaux om kleren en accessoires te zoeken voor onze voorstelling. Wij beelden daarin een damesorkest uit, waarin één manlijk orkestlid, de pianist, waarom door twee dames uit het orkest fel gestreden wordt. De andere orkestleden beginnen zodra de muziek stopt, te kletsen en te roddelen dat het een aard heeft. We moesten gekleed in misplaatst chic. Dat is bij toeval nog zeer gelukt ook. In zo'n goedkope kleding supermarkt, een C en A maar dan erger, waar je prachtige kitchkleren voor weinig geld kunt kopen, viel ons oog gelijk op een serie feestjurken in vele bizarre kleuren.

Om allemaal de juiste maat te vinden in elk een andere kleur, viel nog niet mee, temeer omdat de maten van die goedkope kleding nooit klopt. Schoenen idem, het is altijd te klein.

Het is voor het eerst in mijn leven dat ik in een gezelschap vrouwen,  zes welgeteld, de grootste maat heb. Zowel van schoenen als van kleren. En ik weeg maar 60 kg. Schoenmaat 39. En veruit de langste ook. Terwijl ik in Nederland zeker niet tot de groteren behoor met mijn 1 meter 68. Ik voel mij een reuzin in dit dwergenland.

Deze jurk was de grootste maat. Ik knap er bijkans uit en kan nauwelijks adem halen. Ik heb hem dan ook niet genomen. Uiteindelijk heb ik een turquoise genomen van dezelfde maat, maar waarvan de rits kapot was, dat ademt wat makkelijker. De naaister van de balletschool gaat er een stukje tussen zetten van achter en een nieuwe rits. De dames verbaasden zich zeer over mijn flinke rug.  Goh, wat heb jij een gespierde rug, dat zou je niet zeggen als je aangekleed bent. Spieren? Wat aardig van ze, vetklodders zullen ze bedoelen. We hebben bij H&M nog bijpassende corsages gescoord.
En andere onzin, waaronder ik een prachtige zwarte wollen pet, die ik opzette toen het begon te regenen. Na een poosje werd ik op mijn schouders getikt door een dame: U hebt een prijskaartje aan uw pet hangen. Wat aardig van haar om mij te waarschuwen. Helaas voor haar kregen wij na deze mededeling alle 6 akuut de slappe lach. 
Giegelmeiden blijf je, al word je 100.

Sneeuw is niets voor mij.

Ik verneem dat het in Nederland sneeuwt. Men schijnt het nog leuk te vinden ook, aan de enthousiaste reacties te merken. Beati voi. Ik ben blij dat Pied Sec plage tot nu toe gevrijwaard is van een wit, heel weldra goor, kleed. 

Het is wel mooi voor de foto en eerlijk gezegd krijt ik ook van ooh en aah als ik in een witte wereld ontwaak. Snel een paar foto's voor de kerstkaart van volgend jaar en dan mag het weer weg. Want wat is er nu zo leuk aan? Je kan er niets mee doen.( Als kind at ik het nog, maar daar heb ik met de toenemende vervuiling van afgezien). Sneeuwballen gooien, dat was vroeger, nu krijg ik er alleen maar ijskoude, pijnlijke rheumavingers van. En je krijgt ook gelijk ruzie met de buren als ze een kouwe flats in hun nek krijgen. Een frisse  wandeling dan. Ja, maar heel koud  aan je voeten en je glijdt er op uit. Autorijden is wel leuk, maar aangezien er hier wegens bijna nooit sneeuw, geen wegschoonmaakmaterieel is, is het moeilijk rijden met die heuvels, dalen en bochten. Voor je het weet lig je in de Gironde. Nee, voor oude mensen is sneeuw niet leuk!! Toen ik nog jong was, maar uit de kinderschoenen, kon het me ook al niet  zo bekoren. Ik ben ook nooit naar de wintersport geweest. Een keer in Canada, toen ik 17 was en met een vriend een dagje naar de Laurentians was, heb ik inderdaad op ski's gestaan. Maar het was maar van korte duur daar ik, zonder ooit een ski gezien te hebben, zonder enige les, gelijk naar de hoogste piste ging, omdat mijn ervaren vriend dat ook deed. Kamikaze die ik was ging ik gelijk enorm op mijn snuit. Ik dacht dat ik alles gebroken had, maar dat viel na de eerste verdovingsklap mee. Wel een kop vol opzwellende butsen. Een jaartje later, toen ik au-pair was in Frankrijk, namen mijn werkgevers me mee met hun schoolklas naar de classe d'hiver, alwaar ik dan zowaar met enige moeite mijn eerste (en tevens laatste) ster behaald heb. Ziehier hoe futloos ik tussen de wachtende schoolkinderen in de rij sta.

Tweede van rechts.

De meest kneuzige, midden op het plaatje, tijden de proef van de eerste ster, die ik nog haalde ook, maar waarschijnlijk omdat mijn baas in de jury zat en dus niet onpartijdig was. Nee, sneeuw is niets voor mij.

Zo kaal

De Genieweg in de winter. Hier heb ik mijn jeugd doorgebracht. Zo kaal. De weg liep het dorp uit, de polder in naar Beverwijk en dan door naar Wijk aan Zee. Daar was al wat hoop op beter, want de zee met vele mogelijkheden erachter. In de zomer was het vrolijk, met veel kinderen op straat en de buurvrouwen op keukenstoelen voor de deur. We speelden slagbal en diefje met verlos. Of we vielen in de sloot voor de verandering. In de stinkende zuigende modder met bloedzuigers en diep onder de bullebak, die je naar beneden trok. Gelukkig dat die er was. Dat wij geloofden dat hij er was. Anders waren er veel meer kinderen verdronken.


Vanmiddag ging ik een stukje lopen. Voor het eerst weer na mijn verkoudheidje en de regenstorm. Niet echt koud, maar ook niet warm. Rillerig, natte neuzenweer. En geen mens op straat, oorverdovende stilte. Je hoort je eigen bloed in je hoofd stromen, zo stil. En kaal. Plotseling is alles gevallen. Lijken de bossen kleiner, nu je er doorheen kijkt. Maar er zijn nog steeds bloemen, weer bloemen. Straks, als we denken dat we het gehad hebben omdat de kerstballen opgeruimd zijn, komen de nachtvorsten en gaat echt alles er aan. Dan moeten we nog 3 kale maanden.


Maar toch vind ik het niet zo erg als vroeger. Op de Genieweg begon ik met een bezem het ijs in de sloot kapot te stoten om de lente een beetje te helpen. Ik was echt desperate, aan het eind van de winter. Aan het begin trouwens ook. Het was ook ijzig koud in dat huis, behalve in die ene woonkamer, waar dan ook het hele gezin zich warm hield. Maar op gegeven moment moest je naar boven. Geen sprake van uitkleden naast de kachel, daar wordt je maar week van. En ook geen bedsokken. Hooguit een kruik als het flink vroor, maar die werd weer weggehaald als de volgende naar bed moest, want we hadden er maar één. Die koude vond ik trouwens niet het ergste, maar wel het gemis van de natuur. Geen bloemen, geen blaadjes. Kaal, leeg en stil. De Genieweg in de winter. Lijkt strafkamp Workoeta wel.

Zwaar weer verwacht

We zijn in verwachting van de eerste herfststorm van dit seizoen. Alles wat geprojecteerd kan worden is binnengehaald of vastgezet. Behalve de kippies, die zoeken het maar uit, heb alleen de eieren veilig opgeborgen. Wel heb ik ze net in het nachtverblijf opgesloten, dan vliegen ze niet zo heel ver. Het regent ook al dagen, al bijna 2 weken zelfs. Toch maar een noodwasje gedaan, tenslotte moet de onderbroekenproduktie doorgaan. Dit gedroogd op rekje rond de kachel, net als bij ons thuis vroeger. En ook bij ons op de Long Church lane werd er van alles rond en op de gaskachel gedroogd. Ik weet nog een keer, het was tegen de kerst en de gaskachel was bedekt met truien die ik er de vorige avond, bij het uitzetten van de kachel, in vochtige toestand, op had gedrapeerd. De volgende morgen, zondagmorgen, dus recht op een heel klein beetje uitslaap, geef ik Max, toen misschien een jaar of 8, vanuit mijn bed de opdracht de kachel vast wat op te draaien. Dat heeft hij gedaan, aan de schroeilucht te oordelen. Het waren Petra Lutijn's truien, net door haar moeder met veel liefde gebreid. Ik weet zo precies dat het vlak voor Kerst was, omdat ik bij mijn ouders thuis op de bank, de feestdagen breiend heb doorgebracht om de schade te verdoezelen. Eigen schuld, dikke bult, moest ik maar niet in mijn luie nest blijven liggen met 2 jonge kinderen over de vloer. Ik meen dat mijn moeder ook heeft geholpen met nieuwe stukken beschadigde mouw inbreien.
Gelukkig heb ik nu een kachel waar je niets op kunt leggen op straffe van onmiddelijke desintregatie. Maar een keukenkrukje ervoor kan geen kwaad, hoewel het niet opschiet, vooral niet als Piep met haar 6 kilo de boel blokkeert. Zij heeft volgens mij besloten aldaar, vanuit die strategische plek, de nakende storm te doorstaan. Ik hoor Marimon beneden in de garage bezig mijn auto er ook nog bij te manoevreren. Hoe is het mogelijk. Er staan nu achter elkaar: een grasmaaitractor met remorque, een auto- remorque en 2 personenauto's (tootjes, gelukkig). Straks nog de luiken aan de voorkant dicht, want de storm gaat recht uit de Gironde komen, een voorraad kaarsen halen beneden, want de stroom gaat natuurlijk uitvallen en.....laat de storm maar komen.

ziekjes

Ziekjes. Snotterdesnotterhatsjoeoeoeoeoeoe!!!
De eerste keer deze herfst. Waarom wordt een mens nu persé ziek in de donkere maanden. Iedereen loopt te snotteren. Waar komen die virussen en bacterieën toch vandaan ineens. Als het nu koud was, of akelig, maar het is nog steeds zo'n graad of 10 buiten, zonder wind. Ik heb alles afgezegd voor morgen, want ik voel de verhoging al komen. Nee, het is er al. Eerst het hoofdwater, dan de keel, dan de kriebelhoest, dus vrijdag ofzo kunnen we weer beter zijn. Tot dan!


De kerstboom buiten in de heg is wel gemonteerd (door Marimon, die ook ziek is, maar hij is een held). De lichtjes branden en soms scheiden ze er mee uit. Beginnersfalen. Ik heb er ballen ingehangen. Verkleurde, verweerde ballen, die al heel wat jaren in de vrije natuur hebben doorstaan. Alleen rood en zilver, inmiddels doorzichtig. 
Ik vraag me af waar Oma Delfzijl's verkleurde roos is, het mooiste exemplaar uit de kerstboom van mijn jeugd. Kapot of kwijt. Een roos houdt geen 50 jaar.

Mossie

Om nog even in de Zuid-Afrikaanse sfeer te blijven.

Wie het mossie doodgeskiet?
'Ek', sê die aasvoël,
'Met my geweer en koël,
Ek het hom geskiet'.


Wie het hom gehelp?
'Ek', sê die papegaai,
'Ek het sy geweer gelaai,
Ek het hom gehelp'.


Wie het hom sien sterf?
'Ek', sê die pikkewijn,
'Al is my oë klein,
Ek het hom sien sterf'.


Wie het sy bloed gevang?
'Ek', sê die koei,
'Hy het vreeslik gebloei,
Ek het sy bloed gevang'.


Wie het hom in die bed gesit?
'Ek', sê die vlooi,
'Want ek het 'n lekker kooi,
Ek het hom in die bed gesit'.


Wie sal sy graf gaan maak?
'Ek', sê die os,
'Daar bo in die bos,
Ek sal sy graf gaan maak'.


Wie dra die lyk?
'Ek', sê die kwikstaartjie,
'Ek is sterk soos 'n perdjie,
Ek dra die lyk'.


Wie lui die klok?
'Ek', sê die makou,
'Ek het een lang tou,
Ek lui die klok'.


Wie sal die palm sing?
'Ek', sê die spreeu,
'Ek kan lekker skreeu,
Ek sal die psalm sing'.


Wie gaan oor hom rou?
'Ek', sê die bok
'Ek het een swart rok,
Ek sal oor hom rou'.


Wie sal vir aasvoël straf?
'Ek', sê die volstruis.
"Ek skop hom met my vuis.
Ek sal aasvoël straf'.


Die voëls en die diere
wou aasvoël vermoor.
Toe hulle van die dood
van ons liewe mossie hoor.




Dit is een kindergedicht van V. Versveld.
Als je het een paar keer leest en met een beetje fantasie, ga je het steeds meer begrijpen.

Tikkop

Gister Tikkop van Adriaan van Dis uitgelezen. In dit boek verhaalt de schrijver over een al wat oudere man, die in zijn jongen jaren gevaarlijke opdrachten uitvoerde voor een Parijse verzetsgroep tegen de Apartheid. Nu gaat hij, op uitnodiging van een vroegere comrade uit het verzet, terug naar het inmiddels vernieuwde Afrika om te zien en te ervaren hoe de situatie aldaar is en tevens om zijn geheugen op te frissen, dat een deuk heeft opgelopen door een beroerte. Wat hij daar aantreft, is allerminst opbeurend. De Apartheid is helemaal niet uitgebannen, zoals hij gedacht had. In een visserdorp huurt hij een gemeubileerd huis. Ook daar woont blank en bruin gescheiden. De blanken wonen in grote huizen op het duin, de vissers beneden in een stinkende havenkom, waar door de van hogerhand opgelegde vangstquota, grote werkloosheid heerst, met alle gevolgen vandien. De misdaad tiert er weliger dan de vis, de jeugd is aan de tik, een afrodisiacum gewonnen uit een weekdier, de perlemoen. De bruine handelaren hierin, scheuren rond in Buggy's, hebben het voor het zeggen en zorgen dat ze hun klanten behouden. De vissers begrijpen niets van de quota. Meneer Kwota? Wie is dat? Een prachtig boek. Die meneer van Dis kan pas echt schrijven. Spannend en poëtisch tegelijk. En dan dat Afrikaans, wat een schattige taal: de moeder die het over haar zoontje heeft, die verslaafd is aan de tik: My vrot seun, my vrek seun. Ag heretjie, ag heretjie..
Het zoontje dat aan het afkicken is thuis bij de verteller en voor het eerst met moderne apparatuur in aanraking komt en die de  bout ziet garen achter het glas in de oven: Beeldbraai.


En de leukste: onenightstand- eennagnaai

Zal het ooit nog goed komen met Zuid-Afrika? Moenie worrie nie!

Kerstbomen en waslijnen.

Aangezien Marimon maar een beetje voor het raam stond te lummelen terwijl ik de muziekkast aan het leeghalen was, (i.v.m. een kwijte C.D., waarnaar Marimon al gezocht had, maar mannen kunnen niet zoeken),  en ik van mening ben dat een mannenhand en een paardentand niet stil mogen staan, suggereerde ik dat het een mooie dag was om de kerstboom op te stellen. Dat gebeurt bij ons namelijk buiten. Het boompje wordt daartoe aan een stenen paal in de heg gebonden en dat lijkt mij geen werk voor een meisje zoals ik. Ter voorbereiding ging Marimon eens polshoogte nemen en dit was het resultaat:

Het lijkt op een slachting, maar het was nodig. De plant was al een poos aan het doodgaan en het is heel moeilijk om de nog levende delen tussen de stekels te vinden. Marimon is nu eenmaal van 'van dik hout zaagt men planken' en dat is maar goed ook, want als je werkt zoals ik, ieder sprietje uitzoeken en apart afzagen, dan kom je hier nooit aan een eind op dit (te) grote terrein. Tegelijkertijd heeft hij een stuk heg met de elektrische heggeschaar netjes rechtgeknipt. Moest ook eens gebeuren. Zo zie je, mijn kerstboomhint had een aardig resultaat. Ik heb inmiddels een meter C.D.kast gestoft en het missende C.D.tje gevonden! Stond gewoon in de kast.

Tegen dit paaltje gaat hij komen. We moeten hem nog gaan kopen, de sapin.

En toen de was. Na dagenlang regen, ja het heeft eindelijk geregend, alle bakken vol, ook het nieuwe 500 liter vat bij het nieuwe huisje, inmiddels al uitgepompt over de jonge boompjes aldaar en alweer gevuld, na dagen regen dus, heb ik eindelijk de was kunnen doen. Maar drogen, daar heb ik nog niet zo'n fiducie in. Mijn moeder zaliger zei altijd: als het straatje niet droogt, droogt de was ook niet. Het straatje droogt niet.
Goed, de was zal niet drogen vandaag, dat is niemands schuld, maar dat ik mijn schone was op zo'n armoedige, steeds weer verzakkende  wasparaplu moet hangen, is mij een doorn in het oog. Het drogen van de was is zolang ons samenzijn duurt, dat is meer dan 20 jaar, een pomme de discorde geweest. Een twistappel. Marimon vindt een waslijn buiten, armoedig. Ik vind een was, klapperend in de wind, een prachtig gezicht. Maar dan moet er wel wind staan natuurlijk, want druipend in de motregen, vind ik het ook triest. Was ophangen vind ik ook leuk, behalve als er een loeiende noord-ooster staat, maar dan wacht ik een dagje. Hij vindt dat een wasdroger op zijn plaats is. Ik vind, dat dat iets is voor een gezin met kinderen op een flatje. Bovendien, in deze tijd van energie en andere crisis, is het al helemaal geen optie meer. De discussie is trouwens gesloten, want we hebben er het geld niet voor. Maar een echte waslijn, zoals alle andere bonafide huisvrouwen in Frankrijk hebben, ik vind dat ik daar recht op heb. Ik neem mij dan ook voor om 2012 het jaar van de waslijn te maken. Al zal ik er voor moeten gaan staken. Jammer dat ik geen lid van de vakbond ben.

Maar het beste nieuws is: Pied Sec plage staat weer in bloei!

Sint Nicolaas

In de jaren 80, toen geluk nog heel gewoon was, vierden we altijd met de hele halve familie het Sinterklaasfeest op de Long Church Lane, waar alles kon en alles mocht, omdat het er over het algemeen toch een zootje was.

Broer Ruud, nog onder de dijk, maakt zich toonbaar voor het feest.

Carla, zeer zwanger van onze Jellebel, kookt een potje.

Opa Gé houdt zich nog even rustig in het hoekje alvorens hij 'Peerd van ome Loeks gaat zingen. Het enige Groningse lied waarvan hij de tekst nog kent.

Vanessa begint verwachtingsvol te scheuren, onder het wakend oog van oma Lien.

Een verpleegstersoutfit, als ik het niet dacht.

Mieke, Carla, Ruud en Frits op het podium. Nino er onder als het goed is. Maar het is niet goed blijkbaar. Ach wat zag Fritsje er nog schattig uit (toen).

Opa is aan zijn  'Peerd van ome Loek' act toe.

Frits en Mieke waren nog verliefd zo te zien. Mag ook wel, want Iris moest nog gemaakt worden.

Ik heb ergens nog prachtige rijmen van broer Ruud, maar ik kan ze even niet vinden. Volgend jaar. Want dat is een troost: Hij komt ieder jaar terug.

Le père fouettard/Zwarte Piet

Ajouter une légende

We mogen dan wel in Frankrijk wonen, maar dat wil niet zeggen dat de Sint ons vergeten is. De spelregels zijn alleen een beetje ingewikkelder. Hier wordt je geacht een Sinterklaasvlag in je tuin te zetten, zodat Sint weet dat er gelovige Nederlandse kinderen wonen die toch tenminste een hand pepernoten verdienen.


Omdat de Goedheiligman in Frankrijk slecht aan personeel kan komen (in verband met de strenge wetten op vreemdelingenverkeer, asielzoekers en werkvergunningen, hebben wij de Sint een handje geholpen. Wij hadden daartoe echt, origineel strooigoed besteld bij Appie Hein in Spanje, een vaderlands toeleveringsbedrijf dat landgenoten fourageert die niet meer zonder hagelslag en pindakaas kunnen.

We kregen er zelfs een zakje paprikachips bij cadeau die tegen de datum zat.

De onderneming is goed gelukt, wij zijn niet betrapt, er is geen twijfel gezaaid in kinderhartjes. Alleen een groepje dorpelingen die om onbekende reden op het plein samenschoolden, keek verbaasd naar onze zwarte gezichten en bivakmutsen. We verwachtten half en half dat zij onze nummerplaat hadden genoteerd en dat we bij thuiskomst door de gendarmes opgewacht zouden worden, hetgeen jammer genoeg niet het geval bleek te zijn. 

Ik weet ook niet hoe we het uit hadden moeten leggen.

Saint Cécile

We hadden ons laten strikken om zondag (gister inmiddels) het jaarfeest van de fanfare St. Cécile mee te vieren. Wij hadden ons ingeschreven voor de copieuze maaltijd, waar ik nogal tegen op zag  toen ik het menu gezien had.


MENU:


Cocktail exotique et ses toasts
Vélouté de légumes
Assiette ter et mer (médaillon de foie gras, saumon fumé, 3 langoustines, 5 cevettes roses)
Sorbet mandarine pineau
Jambonette de canard farci sauce poivre vert
Pomme de terre sarladaise et son fagot d'haricots verts
Salade
Plateau de fromages
Passionnatta (geen typefout mijnerzijds, zo stond het er) fraise-citron et son trait de chantilly
Café


Om 10.15 stonden we paraat, kleumend in de mist, wachtend tot de fanfare opgesteld en de majorettes verkleed waren.

Daar komen ze, de majorettes van Reignac, wereldberoemd sinds ze  
in Zagreb een concours gewonnen hebben.

Een rijtje burgervaders van de omliggende dorpjes. Iedere burgemeester van het dorp dat subsidie geeft aan de fanfare mag vooraan in de stoet, vlak achter de muziek, en een krans leggen op het monument des morts. Er is twee weken geleden al een krans gelegd, ter gelegenheid van de armistice, de wapenstilstand oftewel het einde van de 1ste wereldoorlog, la grande Guerre. Maar Fransen zijn gek op kransen leggen, ze laten geen gelegenheid voorbijgaan.

En toen zette de fanfare de wiebelige tonen van de Marseillaise in. Dit was voor mij wel zo'n geweldig emotionele ervaring, dat ik ter plekke patriot werd en zelfs van de Fransen ging houden. Zoveel bibberende kneuterigheid, wie smelt daar niet van?

Het aansluitende repas viel mee. De met veel bombarie aangekondigde gerechten bleken veelal kleine hapjes te zijn, net genoeg voor een meisje zoals ik. Maar de geserveerde dranken logen er niet om: 
1 verre de Bergerac moelleux (vochtig, hoezo vochtig, is drank dat niet van nature?
Punch (ad libidum)
Rouge et blanc en carafe (ad libidum)
Bordeaux (flessen vol)
Champagne (1 coppa)
Cognac-cassis


Zelfs over de sorbet die we tussendoor geserveerd kregen, was  drank gegoten.




Marimon, die niets vloeibaars afslaat behalve karnemelk, was dan ook niet meer helemaal nuchter aan het einde van het feestje.


Klik hieronder voor het repas.


http://www.youtube.com/watch?v=XbSuc8qy2Sw

De laatste rozen

Eindelijk echt herfst, met mist en een kale granaatappelboom voor m'n neus. Er zitten nog 5 granaatappels aan voor de mezen. Buiten stilte, behalve het kraaien van een haan. Zouden mijn celibataire kipjes niet eens op een idee gebracht worden? 


Dinsdagavond Four et Film: Marimon's lasagne was heerlijk en precies op tijd door Dries in de oven gezet, tegen het einde van de film, toen we allemaal barstten van de honger( de film duurde 2 uur) kwam een heerlijk geurtje tot ons. De film was wel aardig, heel veel doden, een parodie op een western met onze altijd schattige Johnny Depp. Dead Man, was de titel. Het eten erna was super heerlijk, vooral de lasagne, maar ook een van de toeten, een pavlova met ingemaakte rode vruchten uit eigen tuin, won bij mij de prijs. Niemand maakt zulke lekkere pavlova als Dinah.

En dan was het theater gistermiddag. Het Engelse stuk 'Alarmes'. Nadat we de Engelse, originele versie hadden gelezen, vonden we allemaal dat het slecht in het Frans vertaald was. We hebben ons gister dus tezamen over de tekst gebogen. Dat ging goed en heel vlot zolang we met ons driëen waren. Kathy, de native speaker, Marie-Claire, Française en lerares Engels en ik. Tot Yannick erbij kwam, Frans, Engelse leraar en muggenzifter. Toen stagneerde de boel. Kathy en ik gaven het maar op. Philippe, die geen Engels spreekt, had het al eerder opgegeven en zat bijna te slapen, na een dag in de druiven. Geeft niet, want bij Kathy is het altijd gezellig en het gaf ons de gelegenheid om even samen te roddelen over de regisseur van het andere stuk, wiens manier van regisseren mij niet helemaal bevalt. Liever heb ik Kathy en dat is natuurlijk altijd aangenaam voor haar om te horen.


Vandaag hoef ik niks. Ik heb mij voorgenomen om niet de deur uit de gaan. En ziedaar de zon. Lekker de tuin in nu het nog kan.


Mevrouw, zie toe, dit zijn de laatste rozen,
dan zijn de stammen van hun bloemen naakt.
U heeft de zomer dit geschenk gemaakt,
pluk het gerust, weldra zijn zij bevrozen.


Zij treedt nabij. Wanneer heur vinger haakt
den dorren tak, helaas! daar viel de brooze 
bloesem uiteen, de rode blaadjes kozen
hun kronkelig pad en zijn in 't slijk geraakt.


En plots van 't kleurig zomerkleed ontdaan
bleef er de kale, groene bottel staan:
het laatste sieraad is de tuin ontnomen.


Ik wist haar oog bevochtigd door een traan.
Zij wendt zich naar het huis. 'Wij zullen gaan,
mijn vriend, thans is de winter aangekomen.'


N.E.M. Pareau,  Het najaar