Het is wel mooi voor de foto en eerlijk gezegd krijt ik ook van ooh en aah als ik in een witte wereld ontwaak. Snel een paar foto's voor de kerstkaart van volgend jaar en dan mag het weer weg. Want wat is er nu zo leuk aan? Je kan er niets mee doen.( Als kind at ik het nog, maar daar heb ik met de toenemende vervuiling van afgezien). Sneeuwballen gooien, dat was vroeger, nu krijg ik er alleen maar ijskoude, pijnlijke rheumavingers van. En je krijgt ook gelijk ruzie met de buren als ze een kouwe flats in hun nek krijgen. Een frisse wandeling dan. Ja, maar heel koud aan je voeten en je glijdt er op uit. Autorijden is wel leuk, maar aangezien er hier wegens bijna nooit sneeuw, geen wegschoonmaakmaterieel is, is het moeilijk rijden met die heuvels, dalen en bochten. Voor je het weet lig je in de Gironde. Nee, voor oude mensen is sneeuw niet leuk!! Toen ik nog jong was, maar uit de kinderschoenen, kon het me ook al niet zo bekoren. Ik ben ook nooit naar de wintersport geweest. Een keer in Canada, toen ik 17 was en met een vriend een dagje naar de Laurentians was, heb ik inderdaad op ski's gestaan. Maar het was maar van korte duur daar ik, zonder ooit een ski gezien te hebben, zonder enige les, gelijk naar de hoogste piste ging, omdat mijn ervaren vriend dat ook deed. Kamikaze die ik was ging ik gelijk enorm op mijn snuit. Ik dacht dat ik alles gebroken had, maar dat viel na de eerste verdovingsklap mee. Wel een kop vol opzwellende butsen. Een jaartje later, toen ik au-pair was in Frankrijk, namen mijn werkgevers me mee met hun schoolklas naar de classe d'hiver, alwaar ik dan zowaar met enige moeite mijn eerste (en tevens laatste) ster behaald heb. Ziehier hoe futloos ik tussen de wachtende schoolkinderen in de rij sta.
Tweede van rechts.
De meest kneuzige, midden op het plaatje, tijden de proef van de eerste ster, die ik nog haalde ook, maar waarschijnlijk omdat mijn baas in de jury zat en dus niet onpartijdig was. Nee, sneeuw is niets voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten