Doorgekookte spruiten.

We zijn er weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen. De Kerst is voorbij. Het was niet zo vreselijk after all. Het diner bij de Schot gaan we niet over naar huis schrijven, doorgekookte spruiten zoals mijn moeder die vroeger maakte, (maar dan niet met Kerst, want dan zouden we haar hebben doodgeslagen, wij aten dan meestal ingemaakte sperziebonen geloof ik) met rode kool en gebakken aardappelen en natuurlijk droge kalkoenfilet.

En worteltjes, zie ik. Maar het geeft niet, Schotten staan niet bekend om hun culinaire prestaties. Het is wel een heel leuk mannetje, dat scheelt. Het gaat tenslotte om de sfeer en voor de rest eet ik net zo lief een bord boerenkool. Met worst! Boerenkool kennen ze hier trouwens niet. Hollanders importeren wel eens zaadjes voor persoonlijk gebruik. Ik zweer dat ik het ga proberen van de zomer.

Genoeg over die Kerst geleuterd. Het is prachtig zonnig weer, nog net geen nachtvorst, dus de bloemen bloeien lustig door, de struiken lopen uit. Ben begonnen met het, met de hand, zagen van een ligusterheg. Als hij klein blijft, is het makkelijker onderhoud. Het meeste werk, d.w.z. het zwaarste, is het naar beneden kruien van de takken, want er komt veel meer af dan ik dacht. Dat wordt straks een mooi nieuwjaarsvuur.

Nu nog de hedera en andere woekeraars en spruitlingen aan de voeten van de ligusters wegsnokken, anders worden ze binnen de kortste keren gewurgd, zoals ook al is gebeurd met de serie een paar meter verderop, waarbij de kamperfoelie ook nog meegeholpen had. 
Die laatste is erger dan hedera en braamstruiken bij elkaar. Kamperfoelie (chèvre-feuille), lijkt wel zo lief, maar is erger dan een wurgslang. Bon, bref, koffie en de tuin in!