Kerstbomen en waslijnen.

Aangezien Marimon maar een beetje voor het raam stond te lummelen terwijl ik de muziekkast aan het leeghalen was, (i.v.m. een kwijte C.D., waarnaar Marimon al gezocht had, maar mannen kunnen niet zoeken),  en ik van mening ben dat een mannenhand en een paardentand niet stil mogen staan, suggereerde ik dat het een mooie dag was om de kerstboom op te stellen. Dat gebeurt bij ons namelijk buiten. Het boompje wordt daartoe aan een stenen paal in de heg gebonden en dat lijkt mij geen werk voor een meisje zoals ik. Ter voorbereiding ging Marimon eens polshoogte nemen en dit was het resultaat:

Het lijkt op een slachting, maar het was nodig. De plant was al een poos aan het doodgaan en het is heel moeilijk om de nog levende delen tussen de stekels te vinden. Marimon is nu eenmaal van 'van dik hout zaagt men planken' en dat is maar goed ook, want als je werkt zoals ik, ieder sprietje uitzoeken en apart afzagen, dan kom je hier nooit aan een eind op dit (te) grote terrein. Tegelijkertijd heeft hij een stuk heg met de elektrische heggeschaar netjes rechtgeknipt. Moest ook eens gebeuren. Zo zie je, mijn kerstboomhint had een aardig resultaat. Ik heb inmiddels een meter C.D.kast gestoft en het missende C.D.tje gevonden! Stond gewoon in de kast.

Tegen dit paaltje gaat hij komen. We moeten hem nog gaan kopen, de sapin.

En toen de was. Na dagenlang regen, ja het heeft eindelijk geregend, alle bakken vol, ook het nieuwe 500 liter vat bij het nieuwe huisje, inmiddels al uitgepompt over de jonge boompjes aldaar en alweer gevuld, na dagen regen dus, heb ik eindelijk de was kunnen doen. Maar drogen, daar heb ik nog niet zo'n fiducie in. Mijn moeder zaliger zei altijd: als het straatje niet droogt, droogt de was ook niet. Het straatje droogt niet.
Goed, de was zal niet drogen vandaag, dat is niemands schuld, maar dat ik mijn schone was op zo'n armoedige, steeds weer verzakkende  wasparaplu moet hangen, is mij een doorn in het oog. Het drogen van de was is zolang ons samenzijn duurt, dat is meer dan 20 jaar, een pomme de discorde geweest. Een twistappel. Marimon vindt een waslijn buiten, armoedig. Ik vind een was, klapperend in de wind, een prachtig gezicht. Maar dan moet er wel wind staan natuurlijk, want druipend in de motregen, vind ik het ook triest. Was ophangen vind ik ook leuk, behalve als er een loeiende noord-ooster staat, maar dan wacht ik een dagje. Hij vindt dat een wasdroger op zijn plaats is. Ik vind, dat dat iets is voor een gezin met kinderen op een flatje. Bovendien, in deze tijd van energie en andere crisis, is het al helemaal geen optie meer. De discussie is trouwens gesloten, want we hebben er het geld niet voor. Maar een echte waslijn, zoals alle andere bonafide huisvrouwen in Frankrijk hebben, ik vind dat ik daar recht op heb. Ik neem mij dan ook voor om 2012 het jaar van de waslijn te maken. Al zal ik er voor moeten gaan staken. Jammer dat ik geen lid van de vakbond ben.

Maar het beste nieuws is: Pied Sec plage staat weer in bloei!