De Genieweg in de winter. Hier heb ik mijn jeugd doorgebracht. Zo kaal. De weg liep het dorp uit, de polder in naar Beverwijk en dan door naar Wijk aan Zee. Daar was al wat hoop op beter, want de zee met vele mogelijkheden erachter. In de zomer was het vrolijk, met veel kinderen op straat en de buurvrouwen op keukenstoelen voor de deur. We speelden slagbal en diefje met verlos. Of we vielen in de sloot voor de verandering. In de stinkende zuigende modder met bloedzuigers en diep onder de bullebak, die je naar beneden trok. Gelukkig dat die er was. Dat wij geloofden dat hij er was. Anders waren er veel meer kinderen verdronken.
Vanmiddag ging ik een stukje lopen. Voor het eerst weer na mijn verkoudheidje en de regenstorm. Niet echt koud, maar ook niet warm. Rillerig, natte neuzenweer. En geen mens op straat, oorverdovende stilte. Je hoort je eigen bloed in je hoofd stromen, zo stil. En kaal. Plotseling is alles gevallen. Lijken de bossen kleiner, nu je er doorheen kijkt. Maar er zijn nog steeds bloemen, weer bloemen. Straks, als we denken dat we het gehad hebben omdat de kerstballen opgeruimd zijn, komen de nachtvorsten en gaat echt alles er aan. Dan moeten we nog 3 kale maanden.
Maar toch vind ik het niet zo erg als vroeger. Op de Genieweg begon ik met een bezem het ijs in de sloot kapot te stoten om de lente een beetje te helpen. Ik was echt desperate, aan het eind van de winter. Aan het begin trouwens ook. Het was ook ijzig koud in dat huis, behalve in die ene woonkamer, waar dan ook het hele gezin zich warm hield. Maar op gegeven moment moest je naar boven. Geen sprake van uitkleden naast de kachel, daar wordt je maar week van. En ook geen bedsokken. Hooguit een kruik als het flink vroor, maar die werd weer weggehaald als de volgende naar bed moest, want we hadden er maar één. Die koude vond ik trouwens niet het ergste, maar wel het gemis van de natuur. Geen bloemen, geen blaadjes. Kaal, leeg en stil. De Genieweg in de winter. Lijkt strafkamp Workoeta wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten