Watersnood en chagrijn.

Het gebeurt af en toe dat een gruwelijk chagrijn mij overspoelt. Het onstaat ergens, ik denk in mijn hoofd, en stroomt dan snel verder, tot het tot in mijn tenen zit. De basis-aanleiding is meestal te kort aan slaap en te veel aan alcohol, een combinatie van die twee. En als gevolg daarvan, het fatale middagslaapje. Ik moet dat niet doen, want ik ontwaak daaruit zelden met blij gemoed. Ik kan dan maar beter gewoon op mijn bed blijven liggen met een boekje en een kopje thee, dan is de kans kleiner dat ik mij wat op de hals haal. Maar nee, ik vind dat ik wat moet doen, op een gewone dinsdagmiddag door de week. De hortensia's en de rhodo's, de graadmeters van de droogtestand, hingen al een paar dagen slap, dus actie was geboden. Terwijl ik slangen uitrol en de fameuze dompelpomp in het laatste regenbakwater dompel, roept Marimon van beneden iets paniekerigs en onverstaanbaars. Ik zet mij in de houding om naar beneden te hollen, maar de trap is ombegaanbaar door afgezaagde boomdelen. Ik laat mij van het talud rollen. Ben je soms met water bezig, er stroomt hier water op het pad. Nee, ik ben bezig met regenbakwater en bovendien ben ik nog niet begonnen. Er brobbelt water uit de grond. Waar komt dat vandaan in deze ultra droge tijden? Water afzetten in de cave. Nog stroomt het even hard. Marimon hoopt op een wonder, een bron! Ik met mijn Zaans-Groningse hoofd, geloof niet in plotselinge bronnen. We gaan de hoofdkraan afzetten. Terwijl we omhoog klimmen op pad daarnaar toe, komen we langs de buitenbadkamer. Er klinkt geruis. De douche, de wastafel, een lek..Nee, het is de W.C. die door blijft spoelen, wie weet hoe lang al. Mijn schuld, ik weet het, want Marimon gaat daar nooit naar de W.C. Maar het doortreksysteem heeft altijd goed gewerkt, dus heb ik er niet naar gekeken. Wat een waterverspilling, juist nu! Ik kan mezelf wel doden dat ik dat op mijn geweten heb. Marimon zegt niets. Hij gaat weer door met het zeer penibele werk waar hij al maanden met tussenpozen mee bezig is en wat maar niet wil lukken: Het werkzaam maken van de satelietontvanger, de z.g. schotel die maar geen ontvangst wil geven. Boven wel, maar beneden niet. Hiertoe heeft hij inmiddels in wilde woede enige bomen verminkt door er uitstekende takken, wat zeg ik, halve boomdelen af te zagen zodat het er nu uitziet alsof er een bom bestemd voor Kadhafi uit zijn koers is gegaan. Deze aanblik was ook niet goed tegen mijn nakende chagrijn, want ik weet dat die ravage daar voorlopig blijft liggen, terwijl ik nog steeds bezig ben de resten van de afgezaagde heg te verwerken. En dan die droogte. Iedere dag beloven 'ze' een bui, maar telkens zien wij weer bij het opstaan een stralende, wolkenloze hemel, zodat ik weer met slangen en gieters in de weer moet. Wij doen ons best om geen ruzie te krijgen. Dat lukt, want het is ook niemands schuld dat de dingen soms een beetje tegenzitten en we moeten gewoon op tijd naar bed gaan als oude mensen zijnde. Ik weet uit ervaring dat een jong jenevertje of bij ontstentenis daarvan, een wodkaatje, bij mij wonderen doet tegen hardnekkig chagrijn. Dat moesten we dan maar eens gaan proberen.

La petite géante

We hebben haar eindelijk gezien, het reuzenmeisje. Toen we aankwamen sliep ze nog, ze had nog geen idee waar ze beland was. Nou, dat merkte ze snel genoeg. Zodra ze haar prachtige, lieve, misterieuze en toch kinderlijke ogen had geopend, zag ze een onafzienbare kleinemensen zee, waar in de voorste gelederen een geduw en getrek, gesis en gevloek gaande was, die je eerder zou verwachten bij een voedseluitdeel in een hongerend land, dan bij een vrolijk evenement als de ontwakening van een reuzenmeisje. Ja, ja, die Fransen doen altijd wel zo onderkoeld, superbeleefd, maar nu vielen ze toch behoorlijk door de mand. Het scheelde zelfs weinig, of een jonge moeder met kind op de arm, had een peut uitgedeeld als ze daartoe meer armslag had gehad. De peuter zelf hielp een handje mee door de tegenstander vol in de haardos te grijpen en eens flink te schudden. Marimon maakte als ras-reporter razendsnel een opname vol in het boze gelaat van de aanvalster, waar de ogen rood als 2 kooltjes vuur bijkans uit hun kassen rolden. De opname is helaas niet helemaal geslaagd, omdat het onderwerp bewoog. Boze mensen willen nooit eens stilstaan voor een foto. Al met al was het een aardige dag.

knoopsgatenelastiek

In het kader van een poging tot simplificatie van mijn leven, besloot ik te beginnen bij de kern van mijn bestaan: het boudoir. Dit minuscule kamertje met vele functies, volgeprakt met nutteloze voorwerpen, bijeengegaard en vastgehouden zonder doel, is bezig dicht te slibben. Het boudoir moet ontruimd, dat is zeker, maar je moet zoiets geleidelijk doen. Om te beginnen bijvoorbeeld met mijn moeder's naaidoos, kist, mand, hoe zal ik hem noemen, zo'n onhandig geval, zo'n harmonikading, zo'n sta in de weg waar niets in past. Klopt, want uiteindelijk bleek de hele inhoud in een schoenendoos te passen, met plenty ruimte over.

Tussen mijn moeder's relikwieën in de naaidoos, zat het volgende curieuze gebruiksvoorwerp:

Knoopsgatenelastiek met een knoopje aan de beide uiteinden. Wat moest daar aanhangen? Jarretels? Uitwasbaar badstoffen maandverband? Sokken? Wij weten het niet. 


Marimon stelde voor naar de plaatselijke mercerie( garen en bandwinkel) te gaan  en er nog anderhalve meter bij te bestellen. 
- Heeft U misschien nog anderhalve meter van dit spul? We komen net iets te kort.
-Hééft U dat niet?? Maar wat heeft U dan wél?

In een provisorisch doosje. 3 raderwieltjes voor het uitraderen van patronen. 3 maar liefst, kunnen er dus 2 van weg. Of eigenlijk allemaal, want rader ik nog wel eens wat? Nee, want stoffen zijn duur en moeilijk te vinden en merceriewaren zijn nog duurder en bovendien kost kleding uit les pays emergent, zoals China en India, geen cent meer, dus tja... Maar wat zien we daar ook nog? De onderkant van een stop-ei. Wat is nu weer een stop-ei? Een ei om mee te stoppen natuurlijk; Ja, vroeger stopte men nog sokken, van die hele grote knollen in mijn vader's zwarte werksokken. Daar was mijn moeder een meester in en ik kan het ook. Wel niet zo mooi als mijn moeder, dat niet. Maar het gebeurt een keer in de 5 jaar of zo dat ik een sok stop. En wel in mijn grijze gereformeerde kniekousen uit de HEMA. Die zijn heerlijk warm in de winter en echt alleen maar te krijgen in voornoemde winkel in het stadje T. Lang leve de Zwartekousenkerk!

Evaluatie van de ontwikkeling en educatie van de chickies

Gister zijn ze voor het eerst uit de ren geweest, de wijde wereld in. Ze waren aanvankelijk niet zo happig om hun veilige omgeving te verlaten, maar een schaal volkorenbrood met kersen, hun lievelingskostje, deed ze grif te drempel over huppen. En toen was de beer los. De kersen werden ras de rug toegekeerd, want groen bleek nog aantrekkelijker dan rood. Alles wat groen was werd uitgeprobeerd en een lol dat ze hadden. Jammer genoeg kennen ze geen grenzen. In hun dolle ethousiasme over zoveel vrijheid, vond ik ze na een uurtje terug verdwaald in het kreupelhout. Meisjes toch, foei! Gauw naar huis. Ik moet zeggen, ze zijn wel gezeglijk. Na wat gepor met een stok tussen de lianen, renden ze in draf, achter elkaar, naar hun veilige ren. Daar zijn ze eerst eens een poosje op stok gegaan, want zo veel avontuur moesten ze even verwerken.

 Om de meisjes te plezieren, heb ik mij in kersenkleuren gestoken.

De jungle waarin ze verdwaald waren.




Morgen meer foto's, ik moet nu helaas weg.

Kersenpluk

Weer een week van zon en droogte. Het enige wat ik nog in de tuin doe is pappen en nathouden, voor andere dingen is geen tijd. Niet leuk, want het zou planttijd moeten zijn, met sappige nachtelijke buitjes. Toch heb ik, tegen beter weten in, gister de slaatjes van Roger geplant en ook sperziebonen waarover bekend is dat zij zeer dorstig zijn. De boeren, die hoewel ze bekend staan als eeuwige klagers, hebben het voordeel aan hun kant met hun trekkertjes met watertanks, die ze iedere dag uit het moeras volzuigen. O fortunates nimium,sua si bona norint sint agricolas! Maar wij gewone burgers krijgen straks een waterrekening van heb ik jou daar.

Maar wel gratis kersen!

Na een paar uurtjes kersenplukken, hadden we een reuzenemmer en een boodschappentas vol. We dachten onze kennissenkring hiermee een groot plezier te doen, maar na een rondgang en wat telefonades, bleek iedereen al te zwelgen in de kersen.Het is dan ook een uitzonderlijk rood fruitjaar. Water willen ze niet, daar gaan ze maar van rotten, zon en warmte des te liever.
Uiteindelijk hebben we de helft van onze oogst maar op de camping uitgedeeld. De andere helft ligt in schalen in de koelkast en in onze maag. En in de maagjes van de chickies. Ik had niet gedacht dat ze die zo lekker zouden vinden. Appels lusten ze niet en ook geen sla, hoewel dat zo goed voor ze zou zijn. Misschien worden ze aangetrokken door de kleur, de kleur van aardwormen.

Roger zoekt wat slaatjes voor me uit om te planten.


Roger en Ginette zijn volgend jaar 60 jaar getrouwd. Hij heeft altijd als boerenknecht gewerkt. Eerst bij zijn zus, later bij zijn schoonouders. Zijn vrouw werkte net zo hard mee op de boerderij. Betaald werden ze niet voor hun werk, ze kregen eten, onderdak en bewassing. Als ze naar het bal gingen moesten ze wat geld vragen voor de entree en een drankje. Zelfs toen ze al kinderen hadden had oma nog de hand op de knip en ging zij mee naar de markt om kleren te kopen voor haar dochter en kleindochters. Ze mocht de kleren wel zelf uitzoeken, dat nog wel. Maar het ergste was, dat nog de zus, nog de schoonouders, sociale lasten voor ze hadden betaald. Dat betekent, dat deze jaren niet meetellen voor het ouderdomspensioen, zodat ze maar een hele magere retraite hebben. Gelukkig hebben ze het huis geerfd en wonen dus gratis. Verder zijn ze bijna autonoom, met de moestuin en de kippen. Je krijgt er ook helemaal niet de indruk van armoede. Alles zit goed in de verf, is schoon en verzorgd. Ze eten 2 keer per dag soep van  de moestuin en vinden het heerlijk. Soep met brood en elke dag een ei, wat wil een mens nog meer. 

Tempo volant

De tijd vliegt. Mijn tijd vliegt. Onze tijd vliegt. En wij vliegen mee, waar naar toe, dat weten we maar al te goed. Niettemin sta ik mij de luxe toe veel tijd te verbeuzelen alsof er geen eind zou komen aan al de feestelijke dagen die ik in de schoot geworpen krijg. Maar ook doe ik wel eens wat nuttigs zoals: het voituurke een grand entretien bezorgen. Dat werd ook wel tijd, want 2004 was de laatste keer dat de olie ververst werd. Ik zou mij dankbaarder moeten tonen jegens mijn  Laila, want zij brengt mij al sinds 1998 zonder mankeren overal naar toe. Goed, als boetedoening zal ik haar raampjes wassen, vandaag nog. Ze mag niet helemaal in bad, want we hebben waterrestrictie wegens aanhoudende droogte.


Dezelfde dag nog, alsof het niet op kon met mijn goede wil , heb ik in het kader van de weduwencursus die Marimon mij af en toe geeft, les gekregen in belastingaangifte, iets waar ik allergisch voor ben, maar waar je als bonafide meedraaiend lid van de maatschappij, nu eenmaal niet onderuit komt.


Woensdag waren we op bezoek bij Roger en Ginette, een echtpaar van rond de 80, boerenknecht, nu nog steeds eigenlijk, ondersteund door een klein pensioentje, 8 uur naar bed, 5 uur op. 
Bijna helemaal gezond en bijna helemaal autonoom. Over hen later meer.


Donderdag vervolg op de impôt van dinsdag. Nu moest de boel vanaf het kladje overgezet op het invulformulier op internet. Ging voorgaande jaren altijd goed, maar omdat ze nu de procedure hadden vereenvoudigd, lukte het niet. Of het was omdat ik meekeek, want mijn haat tegen formulieren heeft de neiging zich te transformeren in het boze oog, waardoor niets meer klopt en alles in het honderd loopt. Ik heb mij dan ook maar even verwijderd, zodat Marimon in alle rust, zonder mijn storende negatieve inbreng, zijn licht over het vraagstuk kon laten schijnen.

Ik ben intussen maar even het kippenhok gaan schoonmaken en ja hoor, na een uurtje of wat, eureka! Ik wist dat hij er uit zou komen. Maar nu weet ik het nog niet.

Als de kijker goed kijkt, ziet hij iets in de boom. 

Vrijdag, zaterdag, zondag, theater in de parken in Bordeaux en het met vrienden en kennissen bouwen van een arena of openluchttheater op het terrein van een van hen. Na een paar dagen bouwen, een gezamelijke pick-nick in de tuin gevolgd door het eerste optreden op de kar in de arena. Olivier en Mélancolie vertelden verhalen.


















Marie en ik vertelden elkaar verhalen achter de coulissen. Kan ook roddelen geweest zijn.

Blogje heeft kuren.

Omdat mijn blogje vorige aflevering kuren had, wellicht straf wegens verwaarlozing, en het mij grote moeite kostte hem de wereld in te sturen, maak ik nu even een kladje als proefexemplaar.

Een middagje met mijn vriendjes.

Periculum in mora. Er zit gevaar in uitstel. Klopt, want na een week niet schrijven, ben ik de draad van de dagen kwijt. J'ai perdu le fil des jours. Gelukkig heb ik mijn agenda als geheugensteuntje. Even een weekje recupereren. Daar gaan we:

Maandag 9 mei: Met motormaaier en snoeischaar rond de vijver de alweer fors uitlopende, vorig jaar omgezaagde bomen te lijf. Het waterpeil in de vijver zakt schrikbarend. Gelukkig hebben de tritons op vrijersvoeten al de benen genomen, ik zie tenminste niet veel leven meer in het water, op wat salamandertjes na. We zouden voor de achterblijvers een noodbadaccomodatie moeten aanleggen, dan mag de boel opdrogen zodat wij er een amphitheater van kunnen maken( die dan in de herfst weer vijver wordt).

Na de vijver, de tandarts. Altijd weer een plezier, want een heel verschil met de tandarts uit mijn jeugd, alwaar je zonder afspraak, 2 keer per jaar op woensdagmiddag in de rij moest gaan staan. Een rij die langs de praktijk, over de met grind bedekte tuin annex parkeerplaats,door het ijzeren hek, de straat op ging. Ik stond daar uren te wachten, maar als ik dan aan de beurt was, moest ik van de zenuwen naar de WC, wat ik dan deed bij een bevriend horeca bedrijf enkele huizen verder, maar dan weer achteraan in die rij, en weer uren en weer.. Ach Here wat was dat vreselijk. En dan die tandarts, wat een onaangename man. Hij wilde dat je hem dokter noemde en bij de minste kik had hij een grauw en een grom klaar. .Maar dan onze dentiste monsieur Arnaud. Altijd vriendelijk. Doet het pijn madame. Mais non, pas du tout, vous êtes

très délicat, comme toujours. Je voelt ook echt niks. Nu is er ook nooit veel te doen bij mij gelukkig, alles is in mijn jeugd al gedaan. Behalve een kroontje hier en daar, slechts contrôle et détartrage.

De trouwe, altijd vriendelijke assistente. 

Alles is in rust en hoopgevend blauw bij onze tandarts.

Je kunt ook met de blauwe kaart betalen. La carte bleu.

Is het leven van een pensionada saai? Ja, maar niet saaier dan het leven van elk ander mens in wat voor stadium van zijn leven dan ook. Saai of niet, anyways, we hebben altijd veel om handen, misschien wel té veel, want de tuin groeit mij boven het hoofd, mijn auto plakt dusdanig dat het portier nauwelijks nog open te krijgen is, en ik ken mijn toneel rolletjes, die elk nauwelijks meer dan 5 zinnen groot zijn, nog steeds niet uit het hoofd, ik spiek namelijk. En het kippenhok mag na 10 dagen flink kakkende kuikens toch ook wel eens uitgemest.
Woensdag avond was er theaterrep. Zoals gewoonlijk is er om 9 uur, wanneer we zouden moeten aanvangen, nog geen hond aanwezig, behalve ik. Dan als iedereen er eindelijk is, wordt er eerst uitgebreid begroet en geknuffeld. Dan, blijkt er gedurende de afgelopen week altijd wel iemand beledigd of uitgeflipt te zijn, die dan niet aanwezig is, maar die wel heftig wordt besproken. Daar gaat nog eens een half uur mee heen, maar uiteindelijk komen we dan toch op de planken en wordt het zo spannend, dat we tegen twaalven merken dat het tegen twaalven is en dat we zouden moeten stoppen. Maar dan komen nog de bubbles op tafel, met gebakken zoets. Ik heb als gevolg altijd een flink deel van de donderdag nodig om bij te komen van mijn woensdagavond uitstapje.

De volgende dag, donderdag waren we also chez kippefokkerij Proust, alwaar gister verslag van. Later op de dag kreeg Marimon ineens de geest en zaagde de heg, die hij de vorige dag zo zorgvuldig en vakkundig had geschoren, af tot aan de grond. Weg heg. Zonde van het werk de dag ervoor, maar wel een mooi gezicht.

Van het erf af gezien en onder van het pad af gezien.

Het staat wel een beetje kaal, vind ik. Toch maar een pergola met blauwe regen.


Vrijdag op pad naar Marineke de zus van Marimon, en onze nieuwe zwager, die inmiddels al niet zo nieuw meer is, Martin. Leuke gozer, die houden we er in. ( gozer, bargoens, van hebreeuws goosoen, aanstaande man). Zij hebben een huisje op het huisjeskamp Le Chat, bijna 2 uur rijden van hier. Het toeval wil, dat vrienden van ons uit een vroeger leven er 6 km. vandaan zijn gaan wonen. Die dus ook bezocht. Hele leuke en gezellige dag, maar wel door de hele dag gezeten te hebben, de volgende dag zo stijf als een deur; ik moet gewoon de hele dag hollen anders roest het geheel vast. 

Zo'n huisjeskamp, tja. Er zitten overwegend Nederlanders en meestal om vakantie te houden. Maar, je kunt er ook voor vast wonen en er wonen ook Fransen. De Nederlandse expat, kijkt er met enig dédain tegenaan, dit is niet het Franse leven zoals ze zich dat voorgesteld hadden. Dat klopt, maar er zijn ook pluspunten. Je hebt er een zwembad, een speeltuin, een tennisbaan( denk ik), een meertje met een strandje, je bent redelijk beschermd en je hoeft er niet eenzaam te zijn. Bovendien mag je er ook uit.

Zaterdag: zo stijf als een plankje en bij iedere beweging pijn.
Aan het werk dus maar, maar wel in een invalidentempo. De hele dag gewaterd, eerst beneden rond de vijver al die van de winter gezette struiken en ook een serie boompjes, want we hebben vorig jaar niet alleen 60 bomen gekapt, maar er ook weer een 5tal geplant. Toen boven, de moestuin, de boompjes die we daar vorig jaar gezet hebben en de struiken rond het vijvertje en nog veel meer. Ondertussen regende het ook af en toe, maar dat was de moeite niet waard. Het lijkt heel wat, maar als je in de tonnen kijkt zie je het amper. Waar moet dat heen, waar moet dat heen.


Maar gek genoeg groeit en bloeit alles gewoon door. Getuige de hier volgende foto's.

En de aardbeienpluk gaat iedere dag onverminderd voort.


Vandaag zondag zo min mogelijk uitgevoerd, niet omdat ik religieus zoude zijn, god bewaar me, maar omdat ik moe ben. Bovendien leren gelukwensen uit het vaderland mij dat het moederdag is. Grazie figlia. Heb alleen het hok van de chickies schoongemaakt, want daar had ik een slecht geweten over en het bleek een fluitje van een cent. Naar hartelust kranten gelezen in de zon dus. Maar daar word je ook moe van. Nu alleen mijn script nog doorlezen en proberen te onthouden en dan mag ik verder de hele nacht sudoküen. A la prochaine.

pullus et ligustrum

(Omdat mijn pulletjes gister een week bij ons waren( ik zeg ons, want Marimon heeft zich inmiddels met hen verzoend) en mij herhaaldelijk wordt gevraagd wat voor een ras ze zijn( had ik niet gevraagd bij aankoop, opgewonden als ik was dat ik kippenmoeder zou worden), had ik besloten de fokkerij nog eens te bezoeken waar ze geboren zijn. Niet alleen om mij te vergewissen over hun ras, maar ook om het verschil in grootte en schoonheid tussen mijn pullus en de kwekelingen in de crèche aldaar te kunnen meten. Marimon stond erop mij te vergezellen, daar de fokkers in kwestie goede bekenden van hem zijn, die hij warme gevoelens toedraagt, en dan vooral de vrouwelijke helft van het echtpaar.

Het aardige is, dat het voornoemd echtpaar dat op het eerste gezicht de indruk wekt dat ze op het platteland tussen de kippen geboren zijn, zo routineus gaan ze met hun waar om, (Myriam pakte 4 volwassen reuzenleghorns in een greep bij de nek en propte allemaal tegelijk in een doos, een spectaculair gezicht), helemaal niet afkomstig zijn van het land en elkaar tijdens hun studie biologie, hebben leren kennen. Ze waren het er al snel over eens dat ze uit de stad weg wilden en iets praktisch wilden doen met hun opleiding. Zo zijn ze er toe gekomen om een elevage de volaille (gevogelte) te beginnen. Met succes zo te zien, want het was er razend druk en het geheel zag er professioneel uit. En het belangrijkste: het stonk er niet.

Monsieur Proust. Geen familie van Marcel, de beroemde schrijver, maar hij heeft wel wat intellectueels, vind ik. En niet alleen door de baard.

Eindelijk weet ik ook waar het woord pulletjes vandaan komt, in ieder geval in Noord-Holland en in Zeeland de benaming voor eendekuikens. Pullus, latijn voor jonkies van gevogelte.


Het ras van mijn pulletjes is:


Sussex voor de blonde (Pierrette)
Marans voor de zwarte (Renée)
Warren voor de bruine((Bernadette)

Ligustrum

Marimon heeft gister een van de Ligusterheggen gezaagd met de elektrische daartoebestemde zaag. Hij krijgt daar steevast een hoestje en een loopneus van. Zeker allergies voor ligusterhagen. Nou, dat ben ik toevallig ook, maar dan in overdrachtelijke zin. Als kind had ik er al een hekel aan. Wie weet waarom? Misschien omdat mijn ouders altijd ruzie hadden over wie hem knippen moest, toen nog met een gewone handheggeschaar. Want mijn moeder wilde wel, maar vond het geen vrouwenwerk, tegenover de buurt dan, die er natuurlijk schande over sprak dat die kerel van haar, niet alleen lui, maar ook nog een Groninger, haar zelfs de heg liet knippen. Het snoeien van de heg hoeft maar 2 keer per jaar, maar andere hagen moeten ook 2 keer per jaar en alles moet 2 keer per jaar, of 6 keer  of 50 keer per jaar, zoals grasmaaien. Bij ons niet gelukkig, want hoewel het gebrek aan water ons veel last bezorgt, wat betreft gras en onkruid is het een voordeel. Ik ben er dus voor om de ligusterhagen( of heggen), te supprimeren en in hun plaats, b.v. wisteria( glycine, blauwe regen), te zetten. Dat is ook wel een woekeraar, maar je kunt hem vanaf het prille begin leiden en in toom houden, net als je kinderen, hoewel het daar vaak ook mee uit de hand loopt omdat je ze te laat snoeit en niet ferm genoeg leidt. En om ligusters weg te krijgen is ook niet zo makkelijk, als je tenminste een gezworen vijand van Round-Up bent, wat ik wel ben, maar Marimon in een stuk mindere mate. Krijgen we daar ook weer ruzie over, toch weer een herhaling van de geschiedenis.

De heg in kwestie. Je kunt er vanaf de weg nu overheen kijken.

Vanaf de tuinkant bekeken kunnen we er nu overheen kijken met vue imprenable op het nieuw gebouwde huis, en op mijn voituurke, die volgende week een heuse groot onderhoudsbeurt, grand entretien, gaat krijgen. Is sinds 2002 niet meer gebeurd. Had toen 4500 km. gereden, nu 95.488. Hij rijdt nog steeds en nooit onkosten, komt ieder jaar door de keuring heen( maar ik moet er eerlijkheidshalve bij vermelden dat ze hier nergens naar kijken bij een keuring, ze drukken het rempedaal krachtig in en ze kloppen een keer op de moterkap en dat is het. In Nederland zou hij al jaren op de scrapyard hebben staan verkommeren. Oh nee, ze maken er een klein pakketje van, nog triester. Ik krijg er de tranen van in mijn ogen, mijn suusje een pakketje..

Quid novi?

Dat het eindelijk geregend heeft vandaag. En dat mijn chickies voor het eerst spontaan op stok gingen( midden op de dag). Afgelopen nacht werd ik wakker van licht geruis, niet alleen woei het heel stevig, maar ook het langverwachte, heerlijk ruisen van een lichte regenbui, zo een die uren aan kan houden en in de gond penetreert, i.p.v. er af te lopen omdat de bui te hard is en de grond te droog. Mijn geluksgevoel werd wel een beetje verstoord door een gedachte aan de chickies, die de laatste keer dat ik ze zag, vlak voor het vallen van de nacht, buiten sliepen in een zelfgemaakt kuiltje in de, toen nog, zondoorstoofde grond. Ik zag ze al vliegen door de ren, niet op eigen kracht, maar opgetild en weer neergesmeten door een windvlaag. Het viel reuze mee. Toen ik vanmorgen, op het ergste voorbereid, in hek hok kwam, liepen ze vrolijk rond. Binnen!. Dit bewijst dat ze misschien wel dom zijn, maar toch voor hun welzijn opkomen. En vanmiddag zaten ze dus op stok, met hun drietjes tegen elkaar, een gezellig gezicht. Ik krijg steeds meer hoop dat ze het overleven.

Dit is het binnenhok, waar geen deur voor is naar de ren toe, zodat ze zo naar buiten kunnen( maar niet gaan). Het kippetrapje staat tegen het gezellige, warme, beschutte, met stro bedekte konijnenhok, waar de dames hun neus voor ophalen. Zie, de deur staat uitnodigend open en is  zelfs met carton gepavoiseerd om ieder tochtje buiten te sluiten. Maar ze weten ook wel, dat als ze eenmaal binnen zijn, het deurtje achter ze dichtknalt en ze voorlopig het daglicht niet meer zien. 


Ik trek mijn handen van ze af.


Tuinbonen.

Vanmiddag, tussen de buien door, tuinbonen geplukt. Hoewel ze bijna geen water hebben mogen ontvangen, want ik ben niet zo scheutig met mijn dure kraanwater, hebben we toch een enorme oogst. Voor het eerst dit jaar dus fèves bij het noenmaal en een kilo netto geplukt. Inmiddels uit hun bedjes gehaald, afgewogen, 5 minuten gekookt en straks, als ze goed afgekoeld zijn, invriezen in 5 porties van ieder 200 gram. 5 maaltjes. Er zitten er nog genoeg aan. Morgen maar weer een kilootje.