Periculum in mora. Er zit gevaar in uitstel. Klopt, want na een week niet schrijven, ben ik de draad van de dagen kwijt. J'ai perdu le fil des jours. Gelukkig heb ik mijn agenda als geheugensteuntje. Even een weekje recupereren. Daar gaan we:

Maandag 9 mei: Met motormaaier en snoeischaar rond de vijver de alweer fors uitlopende, vorig jaar omgezaagde bomen te lijf. Het waterpeil in de vijver zakt schrikbarend. Gelukkig hebben de tritons op vrijersvoeten al de benen genomen, ik zie tenminste niet veel leven meer in het water, op wat salamandertjes na. We zouden voor de achterblijvers een noodbadaccomodatie moeten aanleggen, dan mag de boel opdrogen zodat wij er een amphitheater van kunnen maken( die dan in de herfst weer vijver wordt).

Na de vijver, de tandarts. Altijd weer een plezier, want een heel verschil met de tandarts uit mijn jeugd, alwaar je zonder afspraak, 2 keer per jaar op woensdagmiddag in de rij moest gaan staan. Een rij die langs de praktijk, over de met grind bedekte tuin annex parkeerplaats,door het ijzeren hek, de straat op ging. Ik stond daar uren te wachten, maar als ik dan aan de beurt was, moest ik van de zenuwen naar de WC, wat ik dan deed bij een bevriend horeca bedrijf enkele huizen verder, maar dan weer achteraan in die rij, en weer uren en weer.. Ach Here wat was dat vreselijk. En dan die tandarts, wat een onaangename man. Hij wilde dat je hem dokter noemde en bij de minste kik had hij een grauw en een grom klaar. .Maar dan onze dentiste monsieur Arnaud. Altijd vriendelijk. Doet het pijn madame. Mais non, pas du tout, vous êtes

très délicat, comme toujours. Je voelt ook echt niks. Nu is er ook nooit veel te doen bij mij gelukkig, alles is in mijn jeugd al gedaan. Behalve een kroontje hier en daar, slechts contrôle et détartrage.

De trouwe, altijd vriendelijke assistente. 

Alles is in rust en hoopgevend blauw bij onze tandarts.

Je kunt ook met de blauwe kaart betalen. La carte bleu.