Marimon heeft gister een van de Ligusterheggen gezaagd met de elektrische daartoebestemde zaag. Hij krijgt daar steevast een hoestje en een loopneus van. Zeker allergies voor ligusterhagen. Nou, dat ben ik toevallig ook, maar dan in overdrachtelijke zin. Als kind had ik er al een hekel aan. Wie weet waarom? Misschien omdat mijn ouders altijd ruzie hadden over wie hem knippen moest, toen nog met een gewone handheggeschaar. Want mijn moeder wilde wel, maar vond het geen vrouwenwerk, tegenover de buurt dan, die er natuurlijk schande over sprak dat die kerel van haar, niet alleen lui, maar ook nog een Groninger, haar zelfs de heg liet knippen. Het snoeien van de heg hoeft maar 2 keer per jaar, maar andere hagen moeten ook 2 keer per jaar en alles moet 2 keer per jaar, of 6 keer of 50 keer per jaar, zoals grasmaaien. Bij ons niet gelukkig, want hoewel het gebrek aan water ons veel last bezorgt, wat betreft gras en onkruid is het een voordeel. Ik ben er dus voor om de ligusterhagen( of heggen), te supprimeren en in hun plaats, b.v. wisteria( glycine, blauwe regen), te zetten. Dat is ook wel een woekeraar, maar je kunt hem vanaf het prille begin leiden en in toom houden, net als je kinderen, hoewel het daar vaak ook mee uit de hand loopt omdat je ze te laat snoeit en niet ferm genoeg leidt. En om ligusters weg te krijgen is ook niet zo makkelijk, als je tenminste een gezworen vijand van Round-Up bent, wat ik wel ben, maar Marimon in een stuk mindere mate. Krijgen we daar ook weer ruzie over, toch weer een herhaling van de geschiedenis.
De heg in kwestie. Je kunt er vanaf de weg nu overheen kijken.
Vanaf de tuinkant bekeken kunnen we er nu overheen kijken met vue imprenable op het nieuw gebouwde huis, en op mijn voituurke, die volgende week een heuse groot onderhoudsbeurt, grand entretien, gaat krijgen. Is sinds 2002 niet meer gebeurd. Had toen 4500 km. gereden, nu 95.488. Hij rijdt nog steeds en nooit onkosten, komt ieder jaar door de keuring heen( maar ik moet er eerlijkheidshalve bij vermelden dat ze hier nergens naar kijken bij een keuring, ze drukken het rempedaal krachtig in en ze kloppen een keer op de moterkap en dat is het. In Nederland zou hij al jaren op de scrapyard hebben staan verkommeren. Oh nee, ze maken er een klein pakketje van, nog triester. Ik krijg er de tranen van in mijn ogen, mijn suusje een pakketje..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten