Is het leven van een pensionada saai? Ja, maar niet saaier dan het leven van elk ander mens in wat voor stadium van zijn leven dan ook. Saai of niet, anyways, we hebben altijd veel om handen, misschien wel té veel, want de tuin groeit mij boven het hoofd, mijn auto plakt dusdanig dat het portier nauwelijks nog open te krijgen is, en ik ken mijn toneel rolletjes, die elk nauwelijks meer dan 5 zinnen groot zijn, nog steeds niet uit het hoofd, ik spiek namelijk. En het kippenhok mag na 10 dagen flink kakkende kuikens toch ook wel eens uitgemest.
Woensdag avond was er theaterrep. Zoals gewoonlijk is er om 9 uur, wanneer we zouden moeten aanvangen, nog geen hond aanwezig, behalve ik. Dan als iedereen er eindelijk is, wordt er eerst uitgebreid begroet en geknuffeld. Dan, blijkt er gedurende de afgelopen week altijd wel iemand beledigd of uitgeflipt te zijn, die dan niet aanwezig is, maar die wel heftig wordt besproken. Daar gaat nog eens een half uur mee heen, maar uiteindelijk komen we dan toch op de planken en wordt het zo spannend, dat we tegen twaalven merken dat het tegen twaalven is en dat we zouden moeten stoppen. Maar dan komen nog de bubbles op tafel, met gebakken zoets. Ik heb als gevolg altijd een flink deel van de donderdag nodig om bij te komen van mijn woensdagavond uitstapje.

De volgende dag, donderdag waren we also chez kippefokkerij Proust, alwaar gister verslag van. Later op de dag kreeg Marimon ineens de geest en zaagde de heg, die hij de vorige dag zo zorgvuldig en vakkundig had geschoren, af tot aan de grond. Weg heg. Zonde van het werk de dag ervoor, maar wel een mooi gezicht.

Van het erf af gezien en onder van het pad af gezien.

Het staat wel een beetje kaal, vind ik. Toch maar een pergola met blauwe regen.


Vrijdag op pad naar Marineke de zus van Marimon, en onze nieuwe zwager, die inmiddels al niet zo nieuw meer is, Martin. Leuke gozer, die houden we er in. ( gozer, bargoens, van hebreeuws goosoen, aanstaande man). Zij hebben een huisje op het huisjeskamp Le Chat, bijna 2 uur rijden van hier. Het toeval wil, dat vrienden van ons uit een vroeger leven er 6 km. vandaan zijn gaan wonen. Die dus ook bezocht. Hele leuke en gezellige dag, maar wel door de hele dag gezeten te hebben, de volgende dag zo stijf als een deur; ik moet gewoon de hele dag hollen anders roest het geheel vast. 

Zo'n huisjeskamp, tja. Er zitten overwegend Nederlanders en meestal om vakantie te houden. Maar, je kunt er ook voor vast wonen en er wonen ook Fransen. De Nederlandse expat, kijkt er met enig dédain tegenaan, dit is niet het Franse leven zoals ze zich dat voorgesteld hadden. Dat klopt, maar er zijn ook pluspunten. Je hebt er een zwembad, een speeltuin, een tennisbaan( denk ik), een meertje met een strandje, je bent redelijk beschermd en je hoeft er niet eenzaam te zijn. Bovendien mag je er ook uit.

Zaterdag: zo stijf als een plankje en bij iedere beweging pijn.
Aan het werk dus maar, maar wel in een invalidentempo. De hele dag gewaterd, eerst beneden rond de vijver al die van de winter gezette struiken en ook een serie boompjes, want we hebben vorig jaar niet alleen 60 bomen gekapt, maar er ook weer een 5tal geplant. Toen boven, de moestuin, de boompjes die we daar vorig jaar gezet hebben en de struiken rond het vijvertje en nog veel meer. Ondertussen regende het ook af en toe, maar dat was de moeite niet waard. Het lijkt heel wat, maar als je in de tonnen kijkt zie je het amper. Waar moet dat heen, waar moet dat heen.


Maar gek genoeg groeit en bloeit alles gewoon door. Getuige de hier volgende foto's.

En de aardbeienpluk gaat iedere dag onverminderd voort.


Vandaag zondag zo min mogelijk uitgevoerd, niet omdat ik religieus zoude zijn, god bewaar me, maar omdat ik moe ben. Bovendien leren gelukwensen uit het vaderland mij dat het moederdag is. Grazie figlia. Heb alleen het hok van de chickies schoongemaakt, want daar had ik een slecht geweten over en het bleek een fluitje van een cent. Naar hartelust kranten gelezen in de zon dus. Maar daar word je ook moe van. Nu alleen mijn script nog doorlezen en proberen te onthouden en dan mag ik verder de hele nacht sudoküen. A la prochaine.