Ik zeg het echt niet om te jennen, maar wij hebben weer in de zon koffie gedronken deze morgen.
En de tuinbonen bloeien.
Maar vanavond ga ik de reis naar het koude noorden ondernemen en zal ik mij moeten scharen in de rangen der kleumende klagers.
Marimon zal tijdens mijn afwezigheid nog meer zijn handen vol hebben met het huis, de tuin, de kippen en vooral Samir.
By the way, de flat-screen T.V. hebben we toch nog voor elkaar gekregen, doordat vrienden in Ribérac hem in de Aldi aldaar gescoord hebben. Marimon is er even naar toe gereden eergister. Drie uur heen en terug. Maar nu hebben we ook wat en Marimon is er zoet mee, nu hij poes-sit moet spelen.
Léon neemt intussen een zonnebad op de slaapkamer.
Wens mij maar sterkte, tot volgende week.
Na al de alarmerende berichten die mij vanuit Nederland bereiken over sneeuwstormen en poolwinden, durf ik nog nauwelijks de gezegende lentetoestand op Pied Sec plage te beschrijven.
Sinds een dag of vier mag ik weer tuinieren. Wat een vreugde. Niet meer schoon te krijgen nagels, spierpijnen, splinters in de vingers, ik heb het er allemaal voor over. Laat het duren, laat het duren.. Morgen ga ik naar het koude Nederland, dus voor mij is het even pauze.
Ook een prettig lentewerkje is de houttroep opruimen. Hierbij ga ik selectief te werk. De stapel schors en zaagafval wordt bij elkaar geharkt en dan ga ik een van mijn favoriete karweitjes doen: het scheiden van hout en schors in de afvalberg.
Aanmaakhoutjes.
Schors, dat ik in stukjes breek en tussen de planten gooi als mulch. Het is wat werk, het kost wat tijd, maar die heb ik.
Houthok is leeg. Nu moet het wel lente blijven.
Met Samir gaat het uitstekend. Als een ballerina steekt hij zijn poot over de rand van het bidet als hij wil drinken. Je ziet het niet op de foto, maar de poot hangt in de lucht. Als de wonden dicht zijn krijgt hij een echte spalk. Die kan dan een maand blijven zitten, want hoeft niet om de dag verschoond, zoals deze bandage.
Onze favoriete avondstand.
Ik heb de lente gehaald met de buitendouche. De hele winter door heb ik mij daar afgespoeld en niet versaagd, ook al was het vijf onder nul.Krijg ik nu een prijs? Of een eervolle vermelding?
Omdat er een flatscreen T.V. bij de Aldi in de aanbieding was gister, en het dichtstbijzijnde filiaal van dit concern op 50km afstand van Pied Sec plage ligt, en toevallig ook nog eens in een stadje in de nabije omgeving waarvan wij bijna een huis gekocht hadden, en Samir goed genoeg was om alleen thuis te laten, besloten wij er een uit-dagje van te maken.
Eerst langs de véto verband verschonen. Hij vroeg of wij er bij wilden zijn. Wel eng, maar we waren ook nieuwsgierig. De wond zag er mooi schoon uit, maar leek toch nog steeds op een kluif bij de slager.
Samir mocht gelijk mee terug naar huis. Daar hadden we niet op gerekend. Nou ja, op hoop van zegen dat zijn broer hem niet van de bank zou gooien, wat hij niet gedaan heeft. Léon is lief.
De T.V bleek al uitverkocht bij aankomst om 11 uur 's morgens, maar de chocolaadjes niet! Wij hebben een heel doosje van drie lagen, achter elkaar in de auto opgegeten. Zonder buikpijn.
Vlakbij de plaats (Coutras) waar de Aldi is, ligt het gehuchtje waar wij 6 jaar geleden, toen wij weg wilden uit de Corrèze, op huizenjacht waren. Het heet Sablons en ligt aan een prachtige rivier, de Dronne. Het huis was intiem gelegen middenin een klontje huizen. Een spannend plekje, als je tenminste met je buren op kunt schieten.
Wij hebben er van afgezien, omdat er toch wel heel veel opknapwerk in zat en omdat het wel zoals gezegd, spannend en intiem was, maar om dezelfde reden ook geen uitzicht had.
De nieuwe bewoners hebben de bomen voor de deur gekapt, waardoor alle geheimzinnigheid weg is. Zo gaat dat nu altijd.
Wij vielen ook voor het maison de maître in Clamensac, omdat die prachtige dennen voor het huis stonden. Maar toen wij er eenmaal woonden, vonden wij dat ze toch veel licht wegnamen en ook gevaarlijk, want veel te groot voor het huis, ingeval ze om zouden waaien. Wat ze al die jaren niet gedaan hadden, dus waarom zouden ze dat plotseling doen nu wij er woonden. Spijt, spijt.
Er had een dronkaard in gewoond, die nooit iets schoongemaakt of gekapt had. Dat kun je wel zien ook. Hij was alleen op de wereld, behalve een nichtje, die het huis zo snel mogelijk kwijt wilde. Het was niet duur, maar ging nog wel veel kosten aan achterstallig onderhoud. We hadden genoeg getimmerd en zochten iets kant en klaars. Dat hebben we nu, maar we zijn nog steeds niet uitgewerkt.
Vanmorgen om half 9 Samir afgezet bij de véto, die in de loop van de morgen de wond zou verschonen. Aan het begin van de middag konden we hem weer ophalen. Julien was zeer tevreden, de wond heelt mooi en sneller dan verwacht. Samir mag los in huis rondlopen, voor zover dat gaat met de spalk. Maar niet naar buiten!
Pipeline is niet echt blij met de terugkeer van haar rustverstoorder, en blaast naar hem.
Léon vindt de ingepakte poot interressant en tikt er tegen, wat niet mag van mij.
Het weerzien verloopt goed, Samir onderzoekt alle hoekjes en gaatjes, Marimon en ik laten ze begaan en letten niet meer op hen.
Na een kwartiertje ga ik eens kijken, want het is zo stil.
Léon zit in zijn eentje onder de tafel in de zon. Pipeline heb ik al eerder de deur uitgelaten. De katteluiken zijn op slot. Maar Samir is nergens te bekennen. Wij onderzoeken alles. Alle kasten gaan drie keer open en weer dicht. Geen Samir. Toch uit het katteluik ontsnapt? Wij kijken in de garage, de cave, de buanderie. Wij kijken buiten, zoeken het terrein af, het kippenhok, speuren de weg af. Dit kan toch niet waar zijn. Zover kan ze toch niet zo snel met zo'n poot? Tot ik in de slaapkamer in het afgehaalde dekbed knijp en iets zachts voel...
http://www.veterinaire-du-carrelet.com/#!equipe/c13p4
Voor wie onze schattige véto's willen zien, klikke op de link hierboven. Wij treffen het steeds bijzonder met hen, niet alléén omdat ze zo kundig en lief zijn, maar ook omdat...: Nou, kijk zelf maar. Onze vorige véto hier in Mirambeau, wij dachten een Egyptenaar of anderssoortige Arabier, luisterend naar de naam Farouk, was ook zo'n dot en griezelig knap. Wij maakten kennis met hem op Paasmorgen in alle vroegte, toen onze Léon die nacht was aangereden en Farouk hem op de tuintafel onder een stralende zon liet overlijden. Natuurlijk is hij na deze kennismaking, onze véto gebleven. Hij is verdwenen zonder afscheid en zonder adres.
Samir wordt inmiddels steeds levendiger en dus steeds lastiger. In de bench mauwt hij aan één stuk door, alleen op de arm is hij stil. Maar je houdt hem niet lang, omdat hij er af wil springen. Spelen, stoeien, keten. Was hij maar zo'n rustig type als Léon of Pipeline, die liggen wel de hele dag te slapen nu het regent. De serie pillen krijgen we er wel makkelijk in, anders dan bij Piep, waar zo'n operatie altijd in een bloedbad eindigt. Maar, makkelijk er in , makkelijk er uit, hij heeft ze allemaal al weer uitgekotst. Grrrr.
Facebook leert mij zojuist dat Farouk een Syriër is. Ook goed. Ik heb een vriendschapsuitnodiging gestuurd, dat zal hem leren om met de noorderzon te vertrekken.
Samir slaapt eindelijk. Dacht ik, maar toen ik een foto wilde nemen, gingen die oogjes alweer open.
Samir is thuis, en als het goed gaat mag hij blijven, alleen een keer per dag terug naar de véto om het verband te verschonen. Maar als wij hem uit de bench halen vermoord de véto ons, heeft hij gezegd.
Alleen op schoot, dat mag wel. Tot nu toe is dat niet mogelijk, want dan springt hij er meteen af, zo'n zin heeft hij om te spelen.
Op de bak, nadat hij de halve inhoud er uit gekeild heeft.
Als iemand ons soms mocht zoeken, dan kan hij ons vinden languit op de vloer, voor de bench. Wij gaan ook morgen niet meer de deur uit, zijn slechts per internet te bereiken.
Tjonge, jonge wat een ren-dag. Vanmorgen eerst naar Samir. Hij was gister verslechterd, de wond aan de knie was gaan ontsteken. Slecht nieuws, hij lag er hangerig bij. Nu krijgt hij een stoot-kuur anti-biotica en een pansement zoals wezens met grote brandwonden krijgen, met honing!. Deze morgen zag hij er alweer beter uit, de voet was koud en de koorts geweken.
Dit was gister. Vandaag heeft hij een poos bij mij op schoot gezeten in de wachtkamer, terwijl de véto een hond verschoonde.
Nee, dit was niks. Maar vandaag zoals ik al zei, een stuk levendiger, en morgenmiddag mag hij een weekendje thuiskomen. Wij hebben een bench meegekregen van de dierenarts, maar wij hebben ook al gekeken bij de knutsel naar geschikte kooien, want hij moet toch voorlopig daarin. Mag absoluut niet buiten, maar ook binnen niet los rondlopen of liggen. Alleen in zijn kooi of op schoot. Ook een bescherming tegen de andere poezen, die wel eens op hem zouden kunnen springen. Wij blij, maar jullie mogen nog niet dansen, zei de véto. Dat mag over 10 dagen pas.
Toen de weekboodschappen in Jonzac, gelijk even naar kooien gekeken en koffie gedronken in de intermarché, waar de counterjuffrouw haar hart tegen ons uitstortte over haar man die ze verdacht van het kopen van een hele dure motorhelm, terwijl ze het geld beter voor iets wat meer nodig was kon gebruiken. 'Geef hem een hengst als hij met die helm thuiskom't, ried ik haar aan. 'Je hebt wel kans dat ik dat doe', zei ze. Morgen dus nog even terug naar de Intermarché om te kijken of ze een blauw oog heeft.
Thuis vlug komkommers schillen en leeghalen, voor de hapjes van vanavond. Kunnen ze vast wat uitlekken. Broodjes klaarmaken om in de auto op te eten, de was ophangen, de Indische kist in de auto zetten. We willen even naar Emmaüs (abbé Pierre), om de kist te schenken en er een klein kastje voor terug te kopen. Onderweg de broodjes opeten, het is meer dan een uur rijden. Maar onderweg zagen we een depôt-vente, waar je tweedehands spullen kunt kopen. Stoppen en omdraaien, beval ik Marimon. Daar hebben we onze Indische kist geruild voor dit van buiten veel kleinere, maar van binnen, veel grotere kistje. Zou wat voor mijn moeder geweest zijn, die zocht, met haar maat 41, altijd schoenen die klein van buiten maar groot van binnen waren.
Ik heb er vast een fleecedekentje opgelegd voor de poezen.
Moet ik straks weer zeggen: Zeg jongens, mag ik even een klosje garen pakken? Want de naaispullen moeten er ook in.
Terwijl ik dit schrijf, is de eerste gearriveerd.
Nu vlug de bouchées de concombre afmaken. Mayonaise maken, de garnalen in stukjes snijden, door de mayo roeren en in/op de komkommerstukjes leggen. Vanavond is er Four et Film bij Dries, lekker op ons achsterste naar een film kijken en tegen het einde de heerlijke geuren uit de oven opsnuiven.
Vous- êtes servis, messieurs dames.
Afgelopen nacht hadden we de kinderen van Dries en Mélancolie te logeren. Gezellig kinderen in huis en het fijne is, je hoeft niet op te voeden. Geen erwtensoep ? Liever een stukje stokbrood met tomatenketchup? Goed hoor. Alleen nog niet op de bank filmpje kijken met een bord spaghetti op schoot, dat wordt geknoei, (hoewel het Zeno's liefste wens is, dus op een dag zal ik ook daarvoor overstag gaan). Het is eigenlijk voor het eerst dat ik niet opvoed. Opvoeden is het vermoeiendst in de omgang met kinderen. Schiet op je komt te laat, drink je melk op, poets je tanden, handen wassen, niet in je neus, ga plassen, ruim je rommel op, je hebt al een boterham met zoet gehad, hang je jas aan de kapstok!
Alleen wel enigszins op tijd naar bed, maar dat is in mijn eigen voordeel. Nog een kwartiertje lezen in bed? Nou vooruit dan. Hoofdstuk uitlezen? Hoeveel bladzijden moet je nog. Nog vier? Nou goed dan. Maar een half uur later, als Marimon gaat kijken, komt hij terug met de boodschap dat ze er nog twee moet. Twee bladzijden in een half uur? Ze is een goede lezer, dus dat kan niet. Kinderen zijn bedriegers in de dop, allemaal, zonder uitzondering. Volwassenen ook, maar die hebben geleerd dat bedrog gauw uitkomt en hebben eieren voor hun geld gekozen.
Wat eten de kinderen op de foto hierboven als ontbijt?
Door Luna gebakken cake. Cake met een yoghurtje en een glaasje water, want ik had geen melk in huis. Super ontbijt toch?
In Frankrijk gaan de kinderen om negen uur 's morgens de school binnen en komen er op zijn vroegst om half vijf weer uit.
Ze eten daar tussen de middag een warme maaltijd, ook de kleintjes van 3 of zelfs 2, als ze droog zijn. Die kleintjes doen dan ook een tukje na het eten.
Vrouwen werken hier meestal hele dagen, dat kan makkelijker met die schoolopvang. Alleen tijdens de vele en lange vakanties zitten de moeders met hun kinderen omhoog, maar daar zijn de oma's en de tantes voor. Niettemin zwaar, want er moet 's avonds nog een warme maaltijd gekookt worden en dan moeten de kinderen geholpen bij hun huiswerk (ook nog, na zo'n schooldag), dan eten, wassen en in bed geduwd. Dan is er nog de was en de strijk, de poets en de rest. De man doet ook wel wat naar het schijnt, maar toch belangrijk minder. Nee, de vrouwen hebben het hier niet makkelijk, alle schoolopvang ten spijt.
Nu gaan we even bij Samirtje kijken.
Wij komen juist terug van de véto, waar we Samir bezocht hebben. Hij lag wat zielig in zijn hoekje, maar toen het tot hem doorgedrongen was dat wij het waren die daar op onze hurken voor zijn kooi zaten, werd hij helemaal levendig en ging hij zelfs wat eten en drinken.
Hij gaat morgen nog niet mee naar huis, maar misschien zaterdag.
Maandag gaan ze kijken of de wonden dicht zijn en dan krijgt hij een spalk. De poot is dan recht en ik weet niet of hij daarmee kan lopen, maar ik denk wel dat hij dat snel zal leren. Na een maand of twee gaat de pin eruit die alles bij elkaar houdt. Hij zou dan zijn poot moeten kunnen buigen. Zo niet, ook niet zo erg.
Dit is de kliniekpoes die af en toe bij Samir gaat kijken.
En nu iets heel anders: Wat is dit en hoe smaakt het?
Ik weet het inmiddels al: flauw.
De véto belde net, operatie geslaagd, Samir is aan het wakker worden. De poot is met ijzerdraadjes, pinnen en schroeven aan elkaar gezet. Als er nu geen infectie bij komt is hij gered.
Morgen gaan we hem bezoeken. De véto zegt dat dieren er altijd van opknappen, als hun baasje komt kijken. Hij moet nog een paar dagen blijven wegens infectiegevaar, als de wonden dicht zijn krijgt hij een spalk en kan de revalidatie beginnen, thuis.
Léon intussen, mist zijn broertje danig. Hij loopt almaar rondjes, staat liederlijk te mauwen en verveelt zich de blaren.
Het liefst wil hij rondgedragen worden als een uit de kluiten gegroeide baby. Waren wij vroeger ook niet een beetje ziek als ons broertje of zusje in de lappenmand lag?
