Paspoort halen in Bordeaux

Vanmorgen naar Bordeaux, mijn paspoort halen. Moet ik weer 5 jaar lang met een ouzig bibliothecaressehoofd de grenzen over. Maar zoals mijn nicht terecht opmerkte: Als je je zo zou voelen als je er op de pasfoto uitziet, zou je niet in staat zijn om te reizen.

Achter de kade waaraan het gebouw staat waarin de Nederlandse Staat een paar kamertjes op de 3de verdieping gehuurd heeft waarin het Nederlands Consulaat gevestigd is, ligt ons vaste ontbijtcafé. Links in de hoek. Niet koud, maar geen zon, dus ook geen terrassenweer. Maar binnen is het ook aangenaam.

Natuurlijk nog even een rondje stad. Onze favoriete lampenwinkel.

We zouden er wel een willen kopen, maar waar hangen we het?

De gelukbrengende gouden poes, rechtsboven op de foto, staat inmiddels bij ons in de hal om bezoekers welkom te heten. Na aanbrengen van een batterijtje (une pile), gaat zijn arm omhoog.

Nog een favoriet, is onze knuffelchinees. Eigenlijk meervoud, want er lopen er verscheidenen van rond in de winkel, maar om ze nu allemaal te knuffelen... Hij heeft altijd wel iets aparts, waar er nog maar eentje van over is. Nu had ik een ouderwetse glittertrui voor 8 euro, met bijkleurend hemdje.

'Wat vind jij nu leuk voor mij'?, vroeg ik Marimon.

Nou, dat bijvoorbeeld. Marimon heeft de smaak van een ..., ja van wat eigenlijk? Van de gemiddelde man, denk ik.

Hm. Zuurstokroze, weinig verhullend, tamelijk ordinair kleedje.
Maar zoals Maarten 't Hart de ene vriendin tegen de andere laat zeggen: 'Wat ordinair of vulgair is moet je niet mijden, ook dat heeft een plaats in het leven. Als je het door de voordeur wegdoet, marcheert het pontificaal door de achterdeur binnen'. En daar houden wij ons aan, Tom Poes! Toch maar niet gekocht.