Samir al dichter bij huis.

Vanmorgen hadden wij het goede idee om eens bij de nieuwe dierenkliniek  in Mirambeau te kijken wat daar de mogelijkheden waren. Werden er hier ook operaties gedaan? Ja, dat deden ze. En hadden ze tijd? Ja, vandaag nog eventueel. En hij wilde ook eens kijken of het pootje niet te redden viel.

Dat was goed nieuws, in ieder geval dichter bij huis. Op naar Montendre om ons poesje op te halen. Vonden ze het daar een probleem dat wij hem meenamen? Nee, dat vonden ze niet en de rekening viel ook nog mee. 

Op de vloer van de wachtkamer in Mirambeau, stak de daar losrondlopende huispoes zijn poot door de tralies van Samir's kooitje. Hij reageerde op deze toenadering door zijn pootje met infuus en al op de poot van de huispoes te leggen. Hoe lief.

Toen de véto het verband van zijn poot knipte zagen we pas goed, nu het kaal geschoren was, hoe er op zijn pootje geknabbeld was. 
Maar de schrik werd nog groter toen hij aanwees tot waar de poot er af moest. Wij dachten steeds dat het alleen om het onderste stukje ging, maar nee, tot de heup aan toe. 

Gelukkig wil hij proberen met buisjes en schroefjes de boel aan elkaar te zetten. Hij heeft goede hoop dat dit gaat lukken. Het herstel zal wel een poosje langer duren, maar Samir is een levendig, vrolijk katje en hij is nog jong. Morgen gaat hij het doen en horen we of het gelukt is voorlopig. Het eindresultaat moeten we natuurlijk nog afwachten, dat merken we pas als alles aan elkaar gegroeid is en hij gaat lopen. Wij hebben vertrouwen in de véto en ook in Samir. De véto gaf hem een zoen op zijn kopje voor hij hem in zijn kooitje terugzette, dat vonden wij een goed teken.