Na 5 dagen kwamen wij dus ergens in Italië aan. Vraag me niet waar, vraag me ook geen andere details. Waar we geslapen hebben onderweg bijvoorbeeld. Ik zou het niet meer weten. In een hotel zeker niet, daar hadden we geen geld voor. Hadden we een tent bij ons? Dat kan haast niet met 4 personen in een fiatje 500, slaapzakken, luchtbedden, waar zouden we het gelaten moeten hebben? Wel herinner ik mij nog heel goed onze triomphale entree in de eerste Italiaanse stad op ons pad naar Rome. Wij hadden het dak, als van een sardienenblikje, helemaal naar beneden geschoven en zaten bovenop onze bagage. Rondom ons toeterende Vespaatjes. Zij hielden zich vast aan de portieren, klommen er boven op. Een grote klont jongens reed juichend met ons mee..Waar zag je dat toen in het zuiden, loslopende meiden, zonder chaperonne, zonder vader, broer, verloofde, zomaar in het wild? Lange rokken tot over de knie, occhi a terra, puttana! Daar kwamen wij met onze mini-mode!
Eerste stop was in Perugia, waar ik het jaar ervoor de Italiaanse taal had bestudeerd en nog wat mensen kende.
Hierna wordt het ingewikkelder voor de lezer. Ik kwam hier een paar vrienden van het jaar ervoor tegen, die vroegen of ik even mee ging naar Joegoslavië. Dat leek me wel wat, hoewel het eigenlijk niet kon, want ik had een afspraak met mijn Engelse verloofde in Rome, die daar op mij zat te wachten.
Toch naar Joegoslavië, de meisjes had ik zolang achtergelaten in handen van mijn Arabische vrienden, jongens uit Syrië en Libanon, die in Perugia medicijnen studeerden.
Na een dag of wat was ik terug en vond ik de meisjes al feestend in een plaatselijk café. Zij waren al helemaal geïntegreerd. Zo gaat dat als je 20 bent, je past je snel aan.
In Rome wist David, mijn Engelse verloofde, wel een onderkomen voor ons. Dit betrof een huis, gelegen tussen Roma en Ostia, dat vier vrienden van hem hadden gehuurd voor de weekends.
In 1969, waren jongens en meisjes, ongeacht de leeftijd, thuiswonend en afhankelijk van de ouders. Het geld dat er verdiend werd, ging naar Pa, die daar dan wat van spaarde voor het huwelijk van het meisje en voor jongen, om die in het zadel te helpen.
Eventuele verkeringen werden door de ballotagecommissie gescreened. Vrijheid was er niet, vandaar dit geheime huis.
Anecdote: 's Morgens vroeg om 6 uur is Anneke op haar vouwfiets op weg naar de camping voor de eerste shift. Staat er een man langs de kant van de weg, die roept: 'Vuoi fare l'amore?' (wil je de liefde met mij bedrijven)
'Si, si!', roep A. , die nog maar net Italiaans leert, vrolijk.
500 meter verderop staat hij met zijn broek op de hielen haar op te wachten. 'Kom dan', roept hij. A. had begrepen dat hij zei: 'Vai a lavorare' (ga je werken), een logischer vraag op dat uur en op die plaats, dan dat hij had geroepen. Vandaar haar enthousiaste reactie.
Dit, en nog veel meer leerden wij onschuldige Nederlandse meisjes over
Het au-pair werk was ook niet alles en Peggy ging terug.
Anneke ziet haar met spijt vertrekken, nu zijn we nog met ons twee. Links op de foto wijst mijn vinger naar Angelo's hand: Niet aan je snor trekken. Een eigenaardigheid die hij zijn hele leven gehouden heeft. Dit was de eerste en dus niet de laatste keer dat ik hem daar op wees. Omstreeks hier was het ook dat ik van verloofde wisselde.
Anneke ging ook terug. Ik bleef bij Angelo. Wij leefden van de wind en lege flessen. Hij werkte bij zijn vader in het verf en behangwinkeltje achter het Vaticaan, dat later voor hem zou zijn. Maar nu kreeg hij 2000 lire per dag, net genoeg voor zijn sigaretten en een bioscoopje. Zijn mooie, bij de kleermaker gemaakte ribbroek, sneed zijn vader in stukken omdat de taille te laag was. Wij konden de huur niet meer betalen en zijn in de nacht vertrokken. Naar Diano Marina, om aan de kust te gaan werken. Hij als cameriere op een terras. Ik in een pension, waar ik ruzie kreeg met mijn bazin en haar het bestek voor de voeten gooide.
Van het eerste verdiende geld kocht hij een bikini voor me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten