Marimon is jarig, hieperdepiep.

Marimon is jarig en dat vieren wij met petits fours en een nieuwe onderbroek.

Je moet Marimon wel op zijn kop houden wil je de tekst kunnen lezen.

Ik had helaas geen cadeautje voor Marimon, want ik weet niet meer wat ik voor hem kopen moet, hij heeft alles al.
Ik kreeg daarentegen wel veel cadeautjes van hem voor mijn verjaardag, maar ik heb alles nog niet.

A midi zijn wij gaan eten bij Lisou. Haar eet, drink, en slaaptent, ligt hier vlakbij, op 10km. afstand. Zij was de eerste met wie wij  kennis maakten 7 jaar geleden, want wij hebben in een van haar gammele bedden geslapen toen wij hier in de omgeving op huizenjacht waren.Toch waren wij er jaren niet geweest. 

Wij herkenden haar nauwelijks, zo was zij (ten goede), veranderd.
Vroeger was zij nogal dik en slonzig, haar vettige haar was niet schoner dan haar hotelkamers. Nu, was zij veel slanker, netjes en met fijne penseelstreken opgemaakt. Zij straalde ook zelfvertrouwen uit. Dat mag zij ook wel hebben. Tenslotte heeft zij zich vanuit een straatarm gezin (dat weet ik van iemand die haar kent uit haar geboortedorp), opgewerkt tot hotel-café-restauranthouder met succes. Helemaal in haar eentje, want haar man werkt in Spanje en bemoeit zich niet met haar zaakje.

Dit hebben we gegeten. Was heerlijk.

Dit is haar buffet, met de foto van haar zoon, die kok is op een onderzeeër. Zij is geweldig trots op hem, en terecht.

Zijn onderscheidingen hangen aan de muur in de eetzaal.

Haar drankenbuffet.

Wij hebben gegeten: een entrée (rauwe ham met meloen)
Côtes d'Angneau met bijbehoren, zie foto
Kaas en een toet (appeltaart)

kannetje wijn erbij en koffie toe, voor 26 euro (samen).

Lisou zal niet rijk worden, maar ze is wel nog altijd open, waar velen hun deuren al hebben moeten sluiten wegens crisis of overconcurrentie, en er zitten altijd mensen te eten of te drinken. 

Wij kunnen stellen dat Lisou geslaagd is in het leven.