Concert en tranen in de kerk van Plassac.

Morgen vervolg Rome, vandaag ijselijke koude geleden in Plassac. Marimon zou er met zijn koor een concert geven. Wij dachten dat dit in de Salle des Fêtes plaats zou vinden dus had ik mij daarop gekleed, geen rekening houdend met een ijskoude kerk.

Voor Marimon was het nog erger, want zijn colbertje moest ook nog uit en in niets dan zijn overhemd en zijn strikje, zong hij de sterren van de hemel.

Terwijl het koor ging inzingen, heb ik noodgedwongen een rondje Plassac gedaan, wat stervenskoud was, maar toch nog een graadje warmer dan die kerk. Bovendien blijf je in beweging, zodat er minder kans op bevriezing ontstaat.

Plassac is een heel klein, deftig plaatsje op enkele km. afstand van Blaye. Het heeft ook nog een mini-haventje. Alle huizen zijn er oud en de meeste groot. Ik denk dat zich hier in vroeger tijden, de chic van Blaye gevestigd heeft. Gepensioneerde zeekapiteins of binnengelopen piraten.

Glurend door het hek..

Bovenstaand hoort allemaal bij dat ene huis.

Bij dit dichtgetimmerde huis en bij de aangrenzende huizen, liggen de bijbehorende tuinen aan de overzijde van de weg.

Wij spraken vroeger eens met een bewoner van een van de huizen, die vertelde dat eertijds daar een zandpad liep. Tja, dan is het een ander verhaal.
Die tuinen zijn enorm lang en lopen helemaal door tot aan de Gironde. Toen wij vanuit de Corrèze op zoek waren naar een plek om te wonen, hebben we hier ook gekeken, maar er was niets te koop en sowieso leek het ons onbetaalbaar en lastig met de katten.

Terug naar de kerk, die inmiddels was volgestroomd en zowaar een weinig opgewarmd door het publiek en enige elektrische verwarmingselementen die vanuit de kerkhemel op ons neer straalden. En Marimon's verboden colbertje om mijn schouders.

Het dotje 'Chiara', die ik met bezweringsformules stil moest houden tijdens het concert. Toevallig dezelfde naam als mijn kleindochter en haar moeder heet tot overmaat van toevalligheid ook Vanessa.

Het concert was zo prachtig dat het in het koor meezingende kleine mongooltje, net als ik overweldigd door emotie, haar  tranen niet binnen kon houden. Wat hield ik van haar op dat moment.