Met de bus

Ik heb de busreis overleefd, en hoe! Het was niet de eerste keer dat ik zo'n reisje met de bus had gemaakt, maar toen was ik wel een aantal jaren jonger, dus was ik zeer benieuwd naar mijn uithoudingsvermogen als 65 plusser. Dat viel reuze mee. Op de heenreis een aantal uren geslapen en niet heel vermoeid bij aankomst. Op de terugreis betrad ik zelfs de bus met rugpijn tussen de schouderbladen, veroorzaakt door drie dagen gordijnennaaien bij my darling daughter. Na een paar uurtjes was die pijn weg en er is ook geen andere voor in de plaats gekomen.
Niet stijf, niet verkreukeld. Het fijne is, je hoeft niet over te stappen, niet over perrons te hollen, geen aansluitingen te missen. Geen gezenuw, niet uren te vroeg vertrekken uit angst een trein te missen, geen gewacht op tochtige perrons. Voor het eerst teruggekomen zonder een verkoudheid opgedaan te hebben.
Lang leve Eurolines!

Bij aankomst in Utrecht stond Vanessa mij op te wachten, d.w.z. zij zat te lezen op een bankje in de gierende kou. 

Wat zit er nu in zo'n bus? Mensen zonder centen, dus jongeren en vrouwen over het algemeen. En Noord-Afrikanen, ook vrouwen meestal. Dezen hadden al een lange reis achter de rug toen ik in Saintes instapte. Een van hen, de moslima in paarse sluiers  waarvan je het achterhoofd kunt zien op de foto boven, was geheel alleen op reis gegaan en sprak geen woord buiten haar eigen taal, zelfs geen Frans. De andere Afrikaanse vrouwen hadden zich over haar ontfermd, maar toen die uitstapten, vroegen zij mij of ik op haar wilde letten, omdat ze ook naar Utrecht moest, waar zij afgehaald zou worden. Zo kreeg ik mij daar een paarse moslima in de schoenen geschoven, met wie ik geen woord kon wisselen en die ik bij iedere pleisterplaats mee moest nemen, aangezien niemand in de bus mocht blijven zitten. Ik heb haar nooit zien eten of drinken, volgens mij was ze veel te koud gekleed, maar geen klacht kwam over haar lippen. Wat een moed. 

Leuk al dat verschillend pluimage, al die talen. Wat ben ik blij dat ik verschillende talen spreek. Op gegeven moment heb ik hierdoor niet alleen de chauffeurs, maar ook de politie van dienst kunnen zijn. Ik weet niet of dit te doen gebruikelijk is, maar ineens reed daar een motorfiets met een een agentje er op, die de bus van de weg af dirigeerde richting industrieterrein. Daar stapten door voor- en achteringang twee agenten in, die de passagiers op echtheid controleerden. Nederlander, of dan toch in ieder geval Europeaan, liefst van het blanke ras, van alle smetten vrij. Heel wat papieren waren niet in orde, maar iedereen mocht toch door. Rara? Van mij mogen ze, maar wat is dan het nut van grenscontrole?

In Nederland heb ik mogen genieten van het koudste weer ooit in de lente vertoond. Op mijn eigen okkaziefiets door Hilversum  gesnord, getooid met wanten, muts, pet, sjaal, oordopjes. Genoten van al die winkeltjes, kooppaleizen, koffie met lekkere dingetjes gelegenheden, en wat er al niet is om de mens te verwennen in het Lage Land waar de crisis ver lijkt te zijn. 

Gordijnen genaaid en baby's geknuffeld, want ook al voelt mijn dochter nog geen kinderwens, haar vriendinnen zijn over de streep.

Vanessa houdt het bij haar poezen. Veel makkelijker en goedkoper. Altijd lekker warm in bed en geen nachtvoeding.