Verse kipjes, lastige poezen, stijve spieren en een gipskraag.

Vandaag, 10 april, is een belangrijke dag voor mij als boerin, want ik heb tomaten geplant en verse kipjes opgehaald.

Dit is hun onderkomen, vlak achter de keukendeur. Ik heb even een stukje karton voor het deurtje gezet, tot Marimon terugkomt van de garage en er iets anders (doorzichtigs) voorzet. De kipjes zitten er al in, maar zij zijn binnentemperaturen gewend met warmtelamp. Het is niet koud, 13 graden, maar het regent in.
Het hokje had natuurlijk allang af kunnen zijn, maar Marimon werkt het beste onder druk. Voor de nacht valt zal er zeker een oplossing zijn, daar ben ik van overtuigd. En de ren zal zaterdagmorgen klaar zijn, want 's middags mogen ze erin.

Een zwarte, bruine (wat ze hier rode noemen) en een grijze. De rode, de kleinste is 6 weken. De andere twee lijken mij een weekje ouder. Ze zijn helemaal niet verlegen, hebben het hele hok in bezit genomen, eten, drinken, piepen en poepen naar hartelust. Zaterdag gaat het mooi weer worden en mogen ze van het trapje af in het buiterennetje. Daarna gaat Marimon een grotere buitenren maken.

Zaterdag mag ook Samir uit het verband. Wij zijn benieuwd. Hij durft nu amper nog naar buiten. Vanmiddag liet ik hem per ongeluk ontsnappen. In een roets was hij de keldertrap af, maar toen ik hem met strenge stem sommeerde terug boven te komen, rende hij met dezelfde snelheid terug omhoog. 

 Hij doet echt alles met die spalk aan zijn poot, alleen mag hij niet buiten omdat het verband niet nat mag worden. Met de riem lukt het niet, want Samir wil niet aan een lijntje lopen, hij gaat dadelijk liggen en zet geen stap meer. Dan is de lol er gauw af voor het baasje.

Vanmorgen voor de regen uit, al mopperend tomaten geplant. Dat is nog een heel gedoe met die stokken en flessen en brandnetels in het plantgat. Dan nog een scheutje water na en niet te vergeten Léon die tussen de net gezette plantjes gaat rollen en graven. Goed dat die ander tenminste huisarrest heeft. Mopperend, want met die nattigheid doet alles zeer en willen de spieren niet meedoen. Ik dacht aan Myriam de kippenboerin en was ervan overtuigd dat zij de hele dag pijnloos en krachtvol haar kippen bestiert. Zo ziet ze er uit tenminste, stevig, sterk, blozend, vrolijk. Wie schets mijn verbazing toen ik haar met een minerve (een gipskraag) zag.
'Ben je gevallen, Myriam?' Nee, arthrose in de nek met pijn uitstralend naar de arm. Het deed me bijna plezier. 


Myriam wat leuk voor mij! riep ik haar dan ook toe. Dat vond zij weer niet leuk. On ne peut pas plaîre à tout le monde.

Ik mocht haar niet met kraag op de foto zetten, maar het is mij toch gelukt. Het is de nattigheid, dacht zij. Laten we het daar maar op houden.