Het bloed kwam uit mij.

Gister bij de véto, vol vertrouwen dat poesje onttakeld zou worden. Maar van de twee véto's, troffen we de strengste, degene die hem geopereerd had. Die wil natuurlijk eer van zijn werk en neemt geen enkel risico. Nog minstens 4 weken.

Wij hadden de bench ook al ingeleverd. Hebben hem maar weer mee terug genomen.

En attendent le véto.

Oscar komt zijn vriendje begroeten.

Hij krijgt nu zelfs een band over de rug tegen het verschuiven. Samir vindt dat niet leuk.

Wij moeten steeds zijn teentjes controleren of ze niet koud zijn. Te warm is ook niet goed, dan heeft hij verhoging, te koud is afknelling.

Het gaat goed, al heel snel kan hij ook met deze vernieuwde en meer belemmerende spalk uit de voeten. Wij legden hem, nu het zulk lekker weer is, aan zijn riem op het terras, waar de andere poezen ook liggen. Zo ook vandaag. Ik was aan de achterkant het vijvertje aan het schoonmaken, toen ik ineens een vreselijk gebrul hoorde. Een geluid dat ik nog nooit een kat of enig ander dier had horen maken. Ik stoof al schreeuwend naar het terras vanwaar ik het gebrul hoorde komen. Het kwam uit Samir, die daar aan zijn riem lag. Ik maakte de riem los en sjouwde een van het bloed druipende Samir naar binnen. Een heel spoor lieten we achter, tot ik zag dat het bloed uit mij kwam. Ik zette Samir neer en merkte dat het bloed met een zekere kracht  uit mijn arm kwam. Hij had mij in zijn paniek in de arm geklauwd en gebeten. In een ader toevallig, vandaar al dat bloed. Ik drukte deze dicht en liep de keuken in, waar Marimon met de afzuigkapt op hoogste stand een kipje stond te braden. Hij had niets gehoord en schrok zich een hoedje van al dat bloed aan mijn arm, op mijn kleren en op de vloer, waar Samir en ik een spoor hadden achtergelaten. Toen hij iets wilde zoeken om mijn arm te verbinden, konden we de verbanddoos niet vinden. Zul je altijd zien. Uiteindelijk toch wat gevonden. Ik ben nog trillerig van schrik omdat ik dacht dat Samir een bloedend hoopje geworden was.

Het is geen luxe als wij van de week eens sloepenrol houden.

Aan Samir is niets te zien. Hij slaapt al de hele middag zijn stress er uit.

Nu ik beter kijk, zie ik allemaal gaatjes in het verband om zijn poot. Zijn voetzool is nat aan de onderkant. Hij is op het terras door iets aangevallen, dat is zeker. Van nu af laten we hem daar niet meer alleen, als hij er nog naartoe wil tenminste.
Maar wie is nu die speciale vijand die Samir naar het leven staat?

Verder alles vredig op Pied Sec plage. Ik heb de kipjes met dwang naar buiten geleid ( gegooid), want die zaten binnen te puffen, maar durfden niet door het luikje.

Ze hadden heel gauw door hoe ze weer boven konden komen. Maar sinds ik af en toe een vette wurm door het gaas laat zakken, waar ze vervolgens om vechten, hebben ze vrede met het buitenbestaan.

Vandaag een beetje moe, want gisteravond een diner van mijn gymjuf, tevens Zumba docente, waar niet alleen gegeten werd, maar ook dansdemonstraties werden gegeven door haar leerlingen en niet alleen demonstraties, ook de seniorengymclubleden werden op de dansvloer verzocht, waar Marimon en ik ons stevig geweerd hebben.

Marimon denkt erover Zumbales te gaan nemen. De gymjuf keek bezorgd bij dit voornemen. Het is wel zwaar cardio, waarschuwde zij, wat betekent dat je over een stevig hart moet beschikken.