Hollen voor het onkruid uit.

Acht uur, wij zijn uitgewerkt. Na maanden ledigheid wegens akelige weersomstandigheden, is er met het verschijnen van een nog flauw zonnetje, op Pied Sec plage een koortsachtige bedrijvigheid uitgebroken. 

Mijn tuintaak van vandaag bestond uit het zaaiklaar maken van een bult, die vorig seizoen was ontstaan na het uitgraven van de poedelbadbodem. Op deze inmiddels met onkruid, hobbels en builen getooide verhoging, zou gras moeten groeien. Maar als niemand dat inzaait, zal deze plek voor altijd woest en ledig blijven. Ik heb hem bijna schoon en zaaiklaar. Had het eigenlijk klaar willen hebben, want morgen gaat het regenen naar het schijnt, maar ik heb mij laten afleiden met een bezoek aan de kippenboer.

Dit is geen antieke afgraving, doch het fundament voor een....

kippenhokje. Vlak achter het huis zodat we meer plezier hebben van de kipjes en zij van ons. 

Ik heb van mijn laatste span alleen Poulette nog maar over, die haar hok deelt met twee gekregen vleeskippen. Saaie beesten die bijna niet bewegen en waarvan er een binnenkort dit aardse bestaan zal verlaten, daar zij vanaf het begin al een natte croupion had, die niet verbetert, integendeel zelf. Ik zal mij van haar moeten ontdoen, maar aangezien dit niet mijn hobby is, stel ik het steeds uit. Uit luiheid en lafheid misschien ook wel. 

Het kippenhok is nog niet helemaal klaar, de verf is nog nat, maar Marimon vond dat er toch wel bewoning in kon, want die kleintjes blijven de eerste dagen toch nog in het hok. 

Helaas waren de kipjes die ik wilde nog te jong en moeten we dus een weekje wachten. Komt goed uit dan kan Marimon het hok degelijk en vosbestendig afmaken. Volgende week herkansing.

Buiten eten en korte broek. Het is bijna niet te geloven. Vanaf nu de hele dag rennen op Pied Sec plage, alles lijkt tegelijk de grond uit te komen en de gîte moet nog in orde gemaakt na de kleine verbouwing van deze winter. 

Samir heeft, na een kleine depressie toen zaterdag het verband er af ging en er een nog veel groter voor in de plaats kwam waarmee hij nauwelijks nog kon bewegen, weer wat moed gevat en wilde dolgraag naar buiten. Marimon die dit smartelijk verlangen niet langer kon aanzien, heeft na een rondje gemaakt te hebben langs apotheken en dierenspeciaalzaken, uiteindelijk in een hondenmassagesalon een nekbandje met een lijn gevonden. In de apotheek vond hij een waterdicht omhulsel, vast te zetten met een sparadrap, zodat wij morgen kunnen proberen het arme beest een begeleide wandeling door de tuin aan te bieden. Nog een weekje lijden.