Muizenissen in de nacht.

Des avonds tegen negenen, vallen steevast mijn oogjes toe boven het boek dat ik aan het lezen ben, zelfs als het geweldig spannend is. Ik ga dan maar naar bed, want op de divan slaap je toch niet rustig. Eenmaal daar aangeland val ik gelijk in slaap, maar word dan om een uur of drie, vier, wakker en meestal met sombere gedachten. Ik ben geen nachtmens. Met al die donkerte om mij heen, of ik nu alleen ben of niet, en dan ook nog met dat constante geruis van de regen, heb ik moeite niet weg te zinken in een winterdepressie.  

Ik zie vluchtelingen met jengelende kinderen onder een tentzeil in de regen. 

Ik zie Edith, mijn collega bij de Secours Populaire, die kanker heeft en toch komt werken met haar kale hoofd, om maar niet alleen te zijn. Ik zie haar alleen in haar bed, wakkerend, piekerend. Of T.V. kijkend. Wat zouden er 's nachts voor programma's zijn?. Porno heb ik gehoord. Daar zal ze wel niet op zitten wachten, met haar weggesneden borsten en haar misselijke maag.

Ik denk aan onze mooie aarde en haar naderende ondergang.

Ik denk aan de steeds materialistischer wordende mens.

Ik denk aan ieder voor zich en geen god voor ons allen. 

En tenslotte zie ik mijzelf oud en krom van de artritis en artrose met een bedelnap op de rue Saint Cathérine in Bordeaux zitten... en niemand die naar me omkijkt.

Uiteindelijk val ik in toch in slaap natuurlijk. 

Maar als ik wakker word, zelfs als het nog donker is, zelfs als het nog steeds regent, heb ik er weer helemaal zin in en alle muizenissen van de nacht zijn spoorslags verdwenen. 

Hallo wereld: Here I come!!