Kerst-boekuitverkoop.

 

De salon waarin we nooit zitten behalve met Kerstmis. Waarom zitten we daar nooit? Omdat het er vochtig en schimmelig ruikt. Hoe komt dat? Omdat er nooit verwarming aan is (en er misschien ook wel een bron onder zit of une nappe phréatique). En er is geen verwarming aan omdat wij er nooit zitten. Behalve dus met Kerst. Marimon heeft er een kerstboom geplant en ik heb de ruimte ontdaan van dode spinnen en ander gespuis, zelfs de ramen heb ik gewassen.

Morgen op D-Day, als het kindje veilig in de kribbe zal zijn nedergedaald, wacht ons (behalve het kerstdiner verorberen) een belangrijke taak. We gaan namelijk alle aldaar (en overal elders in dit huis)rondzwervende boeken uitzoeken. Wat gaan we geen tweede keer meer lezen, wat vonden we ooit leuk en/of goed maar nu niet meer, wat zijn ronduit snertboeken. Volgende maand worden we hopelijk gevonden, uitgedroogd en sterk vermagerd nog steeds lezend in onze boekenvoorraad die er niet minder op geworden zal zijn. Boeken weggooien is een zware beslissing, waar je later vaak spijt van krijgt. 

Intussen gaat de zonnewende gestaag door en de motregen ook. De narcissen staan al flink hoog en de knoppen zitten in de hortensia's,  magnolia en camelia's. En de eerste bloem is uit! Een maand te vroeg, maar daar hebben we niets op tegen.

Dat de boekenliefhebbers onder mijn lezers zich melden, dan leveren wij uw keuze uit onze verzameling snert of oninteressante boeken, bij ons volgende bezoek aan het moederland bij u aan huis af.

Catalogus volgt.

Wintertijd-Feesttijd

 Zo'n winter kan soms lang zijn, en saai. Maar er zijn van die dagen dat je extra uit je bol gaat, juist omdat het winter is en donker en koud. Zo hadden wij gister kerstdiner van de bejaardenclub en we gingen uit ons bol allemaal, zomaar omdat er even geen covid meer was, omdat we even vergeten waren dat we bang zijn voor de donkere nacht, voor de oorlog zo dichtbij, de verloedering van de samenleving, voor de ouderdom, het verlies van de partner, de eenzaamheid daarna...

Laten we dansen, want iedere dag kan de laatste zijn.

We zakken in elkaar, net als de schuurtjes. Heel langzaam achterover hellend tot het krakt. 

Maar Marimon laat zich niet kisten. Hij stut, timmert en zaagt tot alles weer overeind staat (voor zo lang als het duurt).

Slot van de garage kapot? De toegang tot de ijskast, de vriezer, de fietsen en de kerstballen ons ontzegd? Marimon zaagt gewoon een gat in de wand van de gîte en kruipt er door zodat hij binnen geraakt om het slot uit de deur te schroeven.

Nee, Marimon is nog lang niet klaar met het leven. Als hij niet door een gat in de wand kruipt, staat hij wel 'La nuit de Saint Jean' te zingen in de feestzaal. Dat de winter nog lang mag duren..

De onesie is geen ziekte. Wat is het dan wel?

1977. 

Mijn dochtertje in onesie. Toen noemde je dat anders. Hansopje?

Ik kom de naam veel tegen de laatste tijd. Met het korter en kouder worden van de dagen neemt de behoefte aan coocoonen toe. De energierekening zal er mee te maken hebben en de onzekere tijden in het algemeen. 

Jammer dat ze tijdens de oorlog nog niet bestonden, zou m'n pa lekker warm gehouden hebben tijdens het fietsen in de huiskamer om energie op te wekken voor de lamp opdat mijn moeder kon doorbreien aan haar eigen onesie en die voor de 3 kinderen.

Hoe ik mijn fantasie ook inspan, ik kan mijn moeder niet voorstellen in onesie en mijn oma Bot uit Wormerveer al helemaal niet. Wij liepen vroeger niet in pyama (alleen illegaal als mijn ouders nog sliepen en wij stiekem toch het bed verlieten en door het huis dwaalden. Wij bezaten niet eens een ochtendjas en waren helemaal blauw van de kou als we ons bed weer inkropen bij de eerste geluiden uit de echtelijke slaapkamer), maar dat was alleen op zondag. Mijn moeder liep even in een ochtendjas om 6 uur 's morgens om de kachel aan- en ontbijt en een lunchpakketje voor haar man klaar -te maken. Als hij de deur uit was (plof plof retteketet reutel reutel prrrrtt), schoof zij weer onder de dekens en mijn broer en ik aan beide zijden naast haar, voor we naar school moesten. Dan bed uit, wassen, aankleden allemaal, moeder ook.

Er was geen tijd en plaats voor de onesie.

Nu ik kennis heb genomen van het bestaan van het 20ste eeuwse hansop, laat het kledingstuk mij niet meer los. Een rondje op internet leert mij dat het in Frankrijk een grenouillère heet. Een soort kikkerpak? Dat ze te krijgen zijn in velerlei uitvoeringen, waaronder een in schutkeuren, kaar voor het front. Ook een mooie met een oude man er in, met rits aan de achterkant, doorlopend via het kruis naar de voorkant. Onmogelijk te openen door de drager zelf, stond er bij. Maar makkelijk tijdens het verschonen (stond er niet bij).

Nee, na diepgaand onderzoek is mij duidelijk dat dit kledingstuk niet voor mij is. Wellicht iets voor de flatbewoner, dan zit er toch een flink stuk tussen jou en buiten. Hier op de begane grond zou de postbode of pakjesbezorger zich een beroerte schrikken als ik of Marimon de deur zou openen in kikkerpak.

 

Koning Joop in de knoop.

Toneelspelen heb ik altijd al gedaan, mijn moeder noemde me Greta Garbo en zei dat ik naar de toneelschool moest. Zij doelde waarschijnlijk op mijn dagelijkse aanstellerijen en imitaties van mensen uit onze omgeving. De toneelschool is het niet geworden, want ik was te dom om de H.B.S. te halen, maar niet getreurd, acteren kun je overal. De leukste herinneringen heb ik aan het toneel en de musicals bij kinderclub 'Jong Leven'. Daar is het zaadje geworpen. Daarna een tijd niks en pas weer in Zeeuws-Vlaanderen heb ik mij aagesloten bij een soort geëngageerd straattheater in Aardenburg. Hierboven een foto uit 'Koning Joop in de knoop', wat verwees naar onze toenmalige president Joop den Uil.

We speelden op straat, of in een tent, veranderden steeds van locatie. Ik was zwanger toen ik begon, later lag mijn dochtertje in een mandje achter de coulissen.

13 jaar later, in Muiderberg speelde ik nog een paar jaar bij 'Stuk voor Stuk' en van 2001 in Frankrijk bij een soort cabaret/vaudeville, waarmee we langs café's en feestzalen trokken.

En nu hier in la Normandie bij het Fun Theâtre. Bij de laatste productie was ik geen speler, maar co-regisseur. Het opgevoerde stuk van Alan Ayckbourn, werd twee avonden in Het Engels en twee avonden in het Frans opgevoerd en aangezien onze Engelse baas de Franse taal niet machtig is, vroeg hij mij of ik de Franse versie onder mijn hoede wilde nemen. En ik zei ja natuurlijk, want in navolging van Pippi Langkous is mijn motto: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. 

Nou, het viel nog niet mee, maar ik heb er veel van geleerd. Volgende keer zeg ik weer geen nee.

De ziekenfondsloper en de carte vitale.

Al sinds we in Frankrijk zijn komen wonen, 21 jaar geleden, staat mijn voornaam op de zorgverzekeringskaart (la carte vitale), verkeerd gespeld. Daar had ik eigenlijk geen last van, maar de laatste tijd beginnen diverse instanties, zoals het labo en het ziekenhuis, er over te zeuren. Vooral nu 3 ziekenhuizen van plan zijn te gaan fuseren (waaronder het onze), moet de administratie kloppen. Mij werd dus verzocht ten spoedigste de verkeerde letter op mijn carte vitale te vervangen door de juiste. Daar ben ik nu al 3 weken mee bezig. 

De moeilijkheid zit hem hier in dat er geen loket is waar je naar toe kunt, alles moet on-line. Wat niet zo erg zou zijn als je daar je juiste vraag zou kunnen stellen, maar die vraag is er niet. Om te beginnen kun je kiezen uit. Kaart gestolen of kaart verloren. Geen van beide dus, maar je moet wel een van de twee aankruisen. Nou, verloren dan maar. Als je dat ingeeft blijkt dat je ook anomalie kunt aanvinken. Ja dat dekt de lading wel een beetje, er is iets niet goed, niet hoe het hoort. Maar wee als je dat doet, want dan wordt je kaart meteen geblokkeerd, wat dus gebeurd is. Je kunt een formulier downloaden waarop staat dat je kaart geblokkeerd is, maar je wel rechten hebt als verzekerde. Dit formulier downloaden lukt niet, want ze zijn helaas tijdelijk indisponibel. Ondertussen krijg ik een brief van de sécu thuisgestuurd. Ze dachten zeker, dit duurt te lang met die digi-kneus, we zullen het op de ouderwetse manier proberen. Hoera, graag. Pasfoto opplakken, paspoort scannen (iedereen heeft een scanner in huis), handtekening zetten en opsturen. Ja goed, maar dan komt het. Je mag je naam en adres niet zomaar veranderen, dan moet je contact opnemen met Caisse de l'Assurance Sociale. Dat is nu juist wat ik wil al die tijd. Vanmorgen om 9  uur het 4 cijferige nummer beginnen te bellen. Als je dit, druk 1. Als je dat, druk 2. Als je zus, druk 3, als je zo, druk 4. En dan maar wachten met een muziekje. Steeds hetzelfde deuntje tot 11 uur. Eén keer had ik daadwerkelijk een echte stem die Hallo zei. Ik riep hallo hallo hallo terug alsof ik mij aan een reddingsboei vastklampte, maar hij hoorde me niet en hing op. 5 keer heb ik opnieuw proberen te bellen. Steeds hetzelfde deuntje. Toen was ik het zat, wilde koffie en moest de hanen voeren.

Morgen gaan we een overval beramen op het kantoor van de C.P.A.M. in Alençon. Een behoorlijk afspraak maken kun je niet of het moet via datzelfde viercijferige nummer zijn en we weten hoe dat afloopt. 

Maar dan vroeger. Dan kwam de ziekenfondsloper iedere zaterdag een kwartje ophalen aan de deur, zoals alle leveranciers waar mijn moeder de hele week op de lat had gekocht. De schoenmaker, de bakker en  de verenigingen waar mijn moeder donateur van was. Als we vroegen: 'Waar is moeder'? antwoordde mijn vader somber: 'Die staat aan de deur mijn centen uit te delen.'

Het zou allemaal makkelijker worden met de digitalisering werd ons beloofd. Ik zie het alleen maar steeds ingewikkelder worden en velen met mij ben ik bang. 

Een geslaagde reis en een hanentemmer.

September inmiddels en ik ben naar Nederland gereisd. Tutta sola, na 4 jaar stilstand. Eindelijk had ik genoeg vertrouwen in mijn darmen bijeen geschraapt om de stap te wagen. Om de angst opzij te zetten dat zij mij voor aap zouden zetten in de lange rij voor de douane. Een vriendelijke hostess die mij voorzichtig uit de rij voert op weg naar de baby verschoonruimte. Kunt u het verder zelf of heeft u hulp nodig. Er liggen altijd extra pampers daar waar u ad libido gebruik van mag maken. Maakt u zich geen zorgen om de derrie die u heeft achtergelaten, daar hebben wij schoonmakers voor. Wel achteraan de rij aansluiten als u verschoond bent.

Alles is onvoorstelbaar goed gegaan tijdens de reis, ook op de terugweg toen er 2 uur aanschuiftijd in de rij naar de douane was. En dan had ik nog geluk, want voor verre trajecten was het zelfs 4 uur. Wel heb ik toen nog 3 uur op mijn vlucht gewacht, want ik was door de alarmerende berichten natuurlijk veel te vroeg van huis gegaan. Alles ging goed, ik ben weer helemaal bij op openbaar vervoer gebied, kan zelfs een o.v. kaart uit de machine trekken en die ook weer opladen met vers saldo. Dit laatste wel met hulp van een vriendelijke jonge moeder die desgevraagd de operatie wel samen met mij wilde ondernemen, nadat ze bekend had het zelf ook nog nooit gedaan te hebben. En het lukte! Wij allebei blij. 

Wel duur die kaarten. De kaart zelf kost 7,50, maar je moet er 20 euro borg op zetten, die je in feite kwijt bent want er moet altijd 20 euro op de kaart blijven staan. Zo iets als vroeger, als je voor veel geld een kamer of etage huurde. Dan moest je een flinke som borg betalen, die je nooit meer terug zag. Sleutelgeld noemden we dat.

Bij thuiskomst wachtte mij nog een verrassing. Marimon bleek zich ontpopt te hebben als echte hanentemmer. Waar ik moeite had de wild om zich heen pikkende  invalide haan 's avonds in zijn hok te krijgen, was het hem gelukt om zonder rubberen handschoenen, slechts met aaitjes en lieve woordjes een totaal dociele haan in het hok te dragen. En hem er de volgende morgen met fijngesneden brokjes brood (zonder korstjes) weer uit te krijgen. 

Dit alles betekent dat ik vrij ben. Betrouwbare darmen, kundig in het openbaar vervoer, bekend met apps en mobieltjes, slagvaardig in het vliegverkeer, corona voorlopig achter de horizon en nu ook nog een toegewijde hanenoppas.

Jammer dat vliegen en eigenlijk reizen in het algemeen geen optie meer is i.v.m. het milieu....Maar lopen houd ik ook niet meer zo lang vol, zeker niet met een volle bepakking. 

Dus blijf ik maar gewoon thuis voorlopig. Het zij zo.

Eerste huurders komen en gaan, net als het internet.

 Afgelopen zaterdag aan het eind van de middag lag ik lekker de luieren met een sudokuutje in de ligstoel, toen Marimon met een rood hoofd naar buiten kwam stormen. We hebben een boeking, we hebben een boeking voor maandag! Hop, met een sprong uit mijn luie stoel, rondje gîte met lijstje in de hand, kijken wat er nog mankeerde. Ongeveer alles. Keukengerei, handdoeken, theedoeken, beddegoed, waterkoker, koffiezet apparaat, een bezem...

De Super was nog een uur open. Vite vite alles bij elkaar gegrist en in het karretje gegooid (was nog een behoorlijke som al met al), thuis vast de eerste was aangezet en alle waar van verpakking, labels en prijskaartjes ontdaan. Stop. Een borrel en de verdere avond rusten op onze lauweren.

Zondag.Ik draai wassen, maak de badkamer en de slaap/eet/zit/ kamer schoon, maak het bed op. Maandagmorgen. Marimon koopt plankjes en zaagt opzettertjes voor het koffiezetapparaat en de waterkoker. Alles tegen de wand, dan heb je het aanrecht vrij. Wat er allemaal niet in zo'n kleine keuken past als je het goed aanpakt. 

Een laatste dit en een laatste dat, om 2 uur zijn we klaar en om 3 uur staan ze voor ons neus. Helemaal verhit uit Spanje komen rijden, onze leeftijd, hij is nog jarig ook. Het huisje vinden ze prachtig, just what we needed, maar al gauw, nog voor ze uitgepuft zijn slaat de paniek toe, want het internet doet het niet. Of het internet doet het wel, met horten en stoten zoals altijd, maar zij krijgen na het ingeven van de nodige codes geen bereik op ons internet. Wat ze ook proberen met hun allen, het lukt niet. Marimon was een zenuwtoeval nabij. Ik sus de boel door voor te stellen een wijntje te drinken op het terras met uitzicht op de pasgeschoren korenvelden en alles te laten rusten tot de volgende dag. Iedereen was moe en oververhit, hetgeen een slechte invloed heeft op het denkvermogen.

Maar er wordt geen oplossing gevonden, ook de volgende dagen niet. Het punt was, dat zij gekomen waren om een huis te zoeken in de nabije omgeving en zonder internet kun je niet zoeken, blijkbaar. 

21 jaar geleden hebben wij ons huis gevonden door bij een makelaar binnen te stappen. Wij woonden nog in Nederland en waren slechts op vakantie in Frankrijk. Wij hadden zelfs nog geen mobieltje, als ik mij goed herinner. Ik zeker niet. Het 2de huis in de Charente-Maritime hadden we uiteindelijk ook via een Agence. We hadden achteraf bekeken dat huis al wel op het internet bij een notaris te koop zien staan (voor veel minder geld), maar dat zagen we pas toen we het al bij de Agence gekocht hadden, (voor veel meer geld). Het huis waar we nu wonen hadden we wel op het internet gezien. We zijn er naar toe gereden, hebben het gekocht en zijn teruggereden. Klaar. Er was verder geen internet meer bij nodig. 

Zij zijn dus vertrokken zojuist. Wij hebben ze de helft van de huur weer terug betaald. Jammer vonden ze het wel, want het beviel hun  zeer in ons huisje. Maar zonder internet gaat het leven niet verder.

Het internet, de geldkaarten, alle automatiseringen, hebben het leven van de gewone mens er niet eenvoudiger op gemaakt, hoewel dat wel de bedoeling was geloof ik.... 

Alweer een hittegolf

 Het is 34 graden en het bos brandt op verschillende plaatsen. Zelfs Léon ligt in de schaduw. Morgen zal de temperatuur tot tegen de 40 graden oplopen. Aan de Ukraïne denken we niet meer.

Vanmorgen werd ik om 10 over half 6 gewekt door de hanen. Gek, de ene morgen kraaien ze niet en de andere morgen weer wel. Zo van, ja hoor we hebben gister al gekraaid, vandaag slapen we uit. Misschien zijn ze ook lid van een vakbond. Ofwel wij slapen er om de dag doorheen. Ofwel wij hoorden ze omdat we al wakker waren.

Vanmorgen dus hoorde ik ze en besloot ik ook op te staan en een vroege wandeling te ondernemen. Gewoon in de buurt, maar aan de overkant van de weg, richting Mantilly dit keer. De verrassende schoonheid op dat vroege uur met de mais die tot manshoogte gegroeid bleek plotseling en op sommige velden nog het graan. Voor het eerst in mijn leven kon ik een jonge marter observeren die een knots van een duif gescoord had en die midden op de weg op nog geen 10 meter afstand met veel plezier zat op te peuzelen. Af en toe keek hij naar mij. Hij hield mij in de gaten, bang dat ik hem zijn malse hap zou ontnemen. Wat een leuk beestje, als hij niet zulke scherpe tandjes had, zou ik hem wel als huisdier willen hebben.

En verder? Verder niks, ik kom nauwelijks van het padje af. Eet, drink, slaap en word steeds vetter. Mijn max norm is 60 kg. Als ik er onder ga raakt mijn begeleidend artsenteam van oncoloog tot huisarts in paniek, maar als ik er boven kom raak ik zelf in paniek. 

Kijk, we beginnen de dag goed met müsli, fruit, yoghurt enz. Dan een paar uur later is er de koffie met alle gevolgen vandien. Gelukkig volgt dan weer een sober en gezond middagmaal. Rond 4 uur is er weer een dip vol slechtigheid, thee met chocola (of/en een marsje). Het avondmaal geen probleem, wat brood, wat kaas, een soepje of een schijfje meloen. Daarna helemaal niets meer.

61.4 zegt de weegschaal. Foei! Mijn huisarts zegt, je moet alleen datgene eten wat je nodig hebt. Lekkere dingetjes moeten een uitzondering zijn, alleen op zondag b.v. Nou, vandaag is het zondag,Alweer dat treft! Na een hele week netjes gegeten te hebben wat ik dacht nodig te hebben, prop ik mij vandaag vol met gebakjes, ijsjes en chocola. Weg mijn winst van de week. Maar ik dacht het nodig te hebben...

Hanenliefde

 Hoe kan ik nu een blogje maken terwijl er hier niets gebeurt? Nou ja, we zijn te lui om weg te gaan. Een keertje met wat vrienden naar een resto, de Franglais natuurlijk iedere week, een paar fietstochtjes, beetje kleppen met de middenstand..Mijn leven speelt zich af in een straal van 10 km rond ons landgoed, waar overigens niet weinig te beleven is. Zo heb ik een hop gezien in levende lijve, die rustig enkele meters van mij af liep te fourageren en 5 dagen later op dezelfde plek  jonge hopjes die hetzelfde deden. Een aantal babymussen die zittend op de coaxkabel door hun moeder gevoerd werden uit de door ons daar opgehangen vetbol. Nooit eerder gezien. Luie moeders tegenwoordig. En vanmorgen zag Marimon toen hij brood ging halen, aan het einde van ons pad een oudervos met haar jong dollen. Op klaarlichte dag!

Laat ze maar uitkijken. En de hanen, laten die vooral ook uitkijken, want het zou toch zonde zijn als er een einde aan hun jonge leven kwam, net nu ik van ze ben gaan houden. Ja, want diezelfde hanen, die eerst door mij de pan in werden gewenst, die wil ik niet meer kwijt. Ze zijn prachtig en dat niet alleen, maar ook leuk, grappig en aardig. Makkelijk in de omgang. Ze kraaien ook niet te vaak. Wel heel vroeg, zoals het hanen betaamt, een keer of 10 achter elkaar en dan een uur later weer, als een repeteerwekker, maar dan is het klaar. Als je dan nog niet je nest uit bent moet je het zelf maar weten, denken ze. Ik heb ze Kokkie en Grigio genoemd en tja, als je ze eenmaal een naam hebt gegeven dan ben je verkocht. Dus geen eieren en ook geen kuikentjes. Tant pis. Dat is de prijs van de liefde.

Hittegolfje op La Chapelle-plage

Ik pluk aardbeien en frambozen voor het ontbijt, geef de hanen vers water met ijsblokjes. Ik ga naar de pharmacie en naar de bakker in Passais, ga met flessen, papier en plastic naar de tri in Saint Mars en hang de was op. Dat was het voor het buitengebeuren. De thermometer stijgt en de zon brandt gaten in mijn tere velletje. 

Eten maken, spaghetti alle vongole, alleen bleken het venusschelpen te zijn, slappe dredders waar na het stomen bijna niets van over was. Kan ik begrijpen, ik zou ook inschrompelen als ik die temperatuur over me heen kreeg. Geen smaak aan ook, een lepel pesto heeft het gerecht nog kunnen redden. 

Hier na geen activiteit meer in dit huis. Ik vlucht naar de salon, een ruimte die nooit gebruikt wordt (ik denk er wel eens aan om er een oude eenzame man of een niet-alcoholische zwerver in te zetten) maar die de koelste plek van het huis is, met openslaande deuren naar de achtertuin (die nu dicht blijven natuurlijk). Ik lees er mijn spannende bouquin, Regain van Jean Giono, gevonden in mijn eigen boekenkast. Ik speel een beetje piano, al jaren steeds dezelfde stukjes omdat ik nauwelijks vooruit ga. Maar het geeft niet, het is om de vingers soepel te houden. Ik fiets ook al jaren hetzelfde stukje en ga ook niet vooruit, d.w.z. niet sneller of langer. Dat moet je ook niet verwachten op mijn leeftijd, waar het om gaat is dat je niet àchteruit gaat. Zo probeerde ik ook een poos om die stiekem aangegroeide kilo kwijt te raken, maar sinds ik besef dat dit niet gaat lukken, heb ik mijn streven omgezet naar het verhinderen van nog meer aangroei. En dat lukt. Geen onhaalbare doelen nastreven is het motto, dat maakt maar ontevreden. En rustig de tijd uitzitten. Het is 38 graden. Voor 10 uur vanavond, als die brandbol zich over de rand zal hebben laten zinken, zal ik mijn neus niet buiten de deur steken. Dan pas zal ik de schade opnemen, kijken of de hijgende hanen het overleefd hebben, de slap hangende plantje een opbeurend slokje voeren. 

En vannacht zullen we wakker worden van een daverende onweersbui! 

Saint Médard en een luie Afrikaan.

Vandaag vierde ons dorpje de naamdag van Saint Médard, waarnaar zij, wij, de inwoners van Saint Mars, zijn genoemd. Nous sommes des Médardais. Er wordt dan van alles georganiseerd w.o. een vide grenier, een zolder leegmaak, ofwel rommelmarkt, waarop wij dit keer ook  standhouder waren. En dan natuurlijk, eten onder het chapiteau, een enorme tent waaronder het hele dorp past en waar je een maaltijd geserveerd krijgt van worsten en vlees met een aardappel.

Maar het belangrijkste onderdeel van deze hulde aan Saint Médard werd dit jaar overgeslagen. De arme Sint heeft zijn wandelingetje gemist. 

Al vele jaren werd Sint Médard uit de kerk gehaald en elders in het dorp neergezet. Wanneer en hoe dat gebeurde weet ik niet eigenlijk, ineens stond hij daar dan. Dan kwam de pastoor, monsieur le Curé, die een praatje hield voor zijn parochianen en het beeld zegende. Hij werd dan op een soort baar door de jongens van de voetbalclub terug naar de kerk gebracht, met het hele dorp er achteraan begeleid door de toet-en blaasclub. 

Dat is nu dus voorbij, bij gebrek aan een pastoor. Nou ja, er is wel een pastoor, 2 zelfs, rechtstreeks uit Afrika gehaald, waar nog wel wat jongens genegen zijn om zich te laten vormen tot misleider, maar daar houdt hun taak blijkbaar mee op. Als ik mensen hier vraag waarom ze dit soort karweitjes niet willen doen, krijg ik steevast als antwoord: 'omdat ze te lui zijn'. 

Gewoon luie negers uit Afrika dus, zoals het hoort.

Rare beesten in het kippenhok.

 Twee maanden geleden kocht ik 3 kipjes van een maand oud, een bruine, een grijze en een witte. Eigenlijk eentje te veel, maar ik vond ze zo leuk bij elkaar kleuren. Maar vanaf het begin vond ik ze een beetje kneuzig, vooral de witte. Ze durfden niks, ze deden niks...Maar eten!

Ze groeiden dan ook als kool, ik kon voer blijven aanslepen, altijd tokkeren om meer. Ze werden zo groot en zwaar dat ze niet eens meer op het rek konden springen. Ze zaten dan ook niet op stok, maar sliepen op een kluitje op de grond, op hun eigen poep. Ze lagen daar maar in het gras in de ren, dat nog steeds mooi groen was, nooit vertoond in een ren met 3 kippen. En niets eten wat ze niet kenden, geen brood, geen kliekjes. Dat wordt een dure grap, dacht ik. Hier moeten maatregelen getroffen worden. Dat ze zo sloom zijn komt vast doordat ze opgesloten zitten, ze zijn depressief, ze moeten lopen, ze moeten ontdekken. Nadeel zou zijn dat ze mijn moestuin zouden omploegen en dat ik tot 11 uur 's avonds op moet blijven om de deur achter hun croupion dicht te doen. Maar toch een net besteld om een omheining rond de moestuin te maken, en de deur vast een uurtje opengezet om te kijken hoe het ging. Dat ging goed, ze liepen een paar maal rond de ren en gingen weer naar binnen om uit te rusten in het gras. De volgende dagen hetzelfde ritueel.  Twee weken verder zijn we nu en ze zijn niet verder dan 4 meter gekomen. Wel is hun eetgewoonte veranderd, ze eten brood van gister, dat scheelt al in de kosten. En er is nog iets veranderd. Een van hen, de bruine had de laatste week een prachtige verentooi ontwikkeld op zijn achterwerk, zijn 'croupion'. Het zal toch geen haan wezen, dachten we nog...Tot gister, toen zij alle drie tegelijk hun borst opzetten en begonnen te kraaien dat het een lieve lust was....!!!

Ik ben al bij Thérèse geweest vanmiddag. Twee van de drie gaan de pan in, hadden we besloten. Dinsdag gaat het gebeuren. Maar terwijl ik dit schreef keek ik naar buiten en zag een hond die bezig was de witte kip, pardon haan, in stukken te bijten! We renden naar buiten en sloegen de hond uit de ren. De witte was vreselijk toegetakeld, maar strompelde toch naar binnen. De bruine rende gestrest rond en de grijze was nergens te zien. Later vond ik hem in het nachthok achter de baal stro. Af en toe ga ik kijken of witte nog leeft. En verrassing: Hij zit weer rechtop met de andere twee achter hem als ruggesteun. Zijn zij hem aan het overeind duwen of zoeken ze bescherming achter zijn rug? Zijn hanen zo solidair? Ik verbaas mij iedere dag weer opnieuw. Moeten ze wel de pan in dinsdag?

Qui est mort?

 Terug van een fietstochtje (tegenwind, heuvel op), vind ik alle deuren op slot. Balen. Eigen schuld natuurlijk want ik vertrek altijd zonder sleutel. Na 5 minuten op het nieuwe bankje voor de deur gezeten te hebben (zo stom voor je eigen deur te zitten en er niet in te kunnen), ga ik, mopperdemopper, maar vast een stukje richting dorp lopen in de hoop Marimon te onderscheppen. Ja hoor daar komt hij aanracen. Stopt met slippende banden. Claude is dood!Claude is dood! Kom gauw, hij wordt nu begraven! Claude was jarenlang onze geliefde president van de dorpsclub waarmee wij een speciale band hadden. Vlug naar huis fietskleren uit en iets nets en warms aan, want op die begraafplaatsen waait altijd een Noordenwind. Hoe kan dat nou, ik heb hem vorige week nog gezien en hij zag er niet ziek uit, maar hij had wel suiker dus je weet maar nooit in coronatimes. 

Bij de begraafplaats zijn ze net de kist aan het uitladen. Zo te zien een hele hijs. De burgemeester is een van de dragers, hij gaat bijna door zijn hoeven. Klopt, Claude was een dikke.

Toch heb ik mijn twijfels, op een bloemstuk staat 'Pour papy, avec amour'. Claude had geen kleinkinderen, ook geen kinderen, hij was niet eens getrouwd. Hij had een vriendin, en die zie ik ook niet. Ik vond dat er ook niet veel mensen waren voor zo'n bekend dorpsfiguur. Hoe weet je eigenlijk dat het Claude is?, fluisterde ik. Ik hoorde die naam noemen bij de kerk, siste Marimon terug. Misschien een andere Claude? Ik stelde de vraag zachtjes aan een oud vrouwtje dat een beetje achteraf stond te simpen. Ik hoorde een vreemde achternaam. -Het is hem niet, we zitten in de verkeerde begrafenis, kom wegwezen-. 

We reden door naar het dorp om te kijken of er een aankondiging ergens was aangeplakt zodat we wisten wie er dan wel in die zware kist lag. Terwijl Marimon ging kijken bij de aankondigingen, gluurde ik door het raampje van de salle des fêtes. Daar loopt hij waarachtig. Marimon kom gauw , Claude loopt! 

Met gezonde rode glimwangetjes en een grote grijns kwam Claude naar buiten. 'Claude '..! We waren op je begrafenis! Het was niet gezellig, je had maar 2 boeketten, één van de kleinkinderen en één van de buren. Er waren weinig mensen en er was geen fanfare. 

Gelukkig dat we te laat waren voor de kerkdienst, anders hadden we daar ook nog een uur zitten treuren in de kou. Dan zou ik Marimon zeker vermoord hebben bij thuiskomst, ook nog voor de vaste deur.

Vakantie op Texel 1962.

 Met Mieke in mijn kleine legertentje. Niet op Texel, maar thuis in de tuin.

De volgende vakantie werd gevierd op Texel. Wij gingen voor het eerst kamperen, met 3 bevriende gezinnen waarin totaal 7 kinderen, tieners eigenlijk, in de leeftijd van 11 tot 15. Avonden lang zat ons moeder, door mij bijgestaan, dekens aan elkaar te naaien met de flanelsteek, want slaapzakken hadden we niet. Ook lakens werden met grove steek aan elkaar genaaid op de oude Singer. Ome Chris reed vooruit met zijn bestelwagentje. Het voertuigje zuchtte en kreunde onder de lading matrassen, dekens, lakens, gascomfoortjes, potten, pannen, borden, kroezen, bestek en alles wat een mens zoal nodig heeft voor dagelijks gebruik. Wij, de passagiers, gingen met de rest van de bagage met de bus, de trein en de boot. De overtocht leek me toen heel lang te duren, hoewel het niet langer dan 20 minuten geweest zal zijn. Aan de overkant stond ome Chris te wachten met een inmiddels uitgeladen autootje, samen met zijn broer, ome Piet, die op Texel woonde en in een Eend reed. De 7 tieners en 3 moeders en mijn vader werden over de 2 autootjes verdeeld. Het zou me niet verbazen als hij zijn eigen 3 kindertjes ook nog meegenomen had, maar die waren kleiner. We zijn i.i.g. wel een keer tijdens die vakantie met alle 10 kinderen tegelijk in die Eend naar het strand vervoerd. De groteren met de kleintjes op schoot, veiligheidsriemen hadden we nog niet van gehoord. De tenten stonden al klaar op 'de Bremakker'. Grote katoenen tenten, één ruimte, met een houten vloer. Koken op een primus of butagas, buiten voor de tent of in geval van regen, in de ingang. Tafels en stoelen hadden we niet, misschien een paar klapstoeltjes, alles ging op de grond met bord op schoot. Op ons na, was de camping nagenoeg leeg (midden in de zomer, in de bouwvakvakantie). Een paar tenten her en der. Een verlaten caravan. De hele kantine voor ons. Het was niet echt mooi weer die week, winderig zoals altijd op Texel en bewolkt. Geen strandweer. Wat we dan deden? Ons vermaken in de duinen, denk ik. Giegelen en melen, zoals tieners altijd overal doen. Ik weet het niet meer. Wat ik nog wel weet is dat het lied 'En haar sneeuwitte boezem was nauwelijks bedekt' van Johnny Hoes in de Juke Box zat en dat wij dat niet mochten draaien en helemaal niet mochten zingen.

Net als het lied van Corrie Brokken, Milord. Ik vond het heerlijk om dat te galmen, maar mijn moeder vond de tekst niet door de beugel kunnen. Ik begreep niet waarom. Overdreven. Net of ze zelf zo netjes waren.. Maar kinderen moesten zo lang mogelijk kinderen blijven, dus oortjes en oogjes dichtgestopt. Nou ja, nu is het ook niet alles met wat kinderen allemaal te verwerken krijgen. Ik weet niet wat beter is. Misschien maakt het niet uit. Informatie dringt toch pas door als je er klaar voor bent.

Een weekje Valkenburg

 Ik met de Valkenburgse kindertjes. 1961.

In mijn jeugd in de jaren 50 was het nog niet gebruikelijk om met vakantie te gaan. Meestal gingen we logeren bij ooms en tantes en dat was dan al heel wat. We gingen wel naar Groningen, want daar kwam mijn vader vandaan, maar die vakanties bestonden vrijwel uitsluitend uit eindeloze familiebezoeken. Alleen de reis was spannend. Toch ben ik wel 5 keer echt op vakantie geweest. Een keer naar Schoorl, in een soort boerderij-pension, met z'n zessen op een kamertje. Eigenlijk vlak bij huis, we reden er op de fiets naar toe. Spannender was de Veluwe, daar had je bossen, zandverstuivingen, zelfs heuvels en dalen, heerlijk om op te crossen met onze eigen fietsen waarop we, nu ook weer, zelf gekomen waren. We verbleven er in het huis van mensen die zelf in het kippenhok zaten. Vakantie nummer 3 voerde naar Valkenburg.  Moeder ging met de koffers in de trein, vader en ik kwamen op de brommer. Het was een heerlijke rit, prachtig weer en in mijn herinnering reden we door bloeiende boomgaarden, maar daar zal ik wel geschiedverfalsing plegen, want boomgaarden staan normaal gesproken niet in bloei in juli. Ik herinner mij niet waar de hereniging met moeder plaatsvond. Stond ze met de koffers op het perron te wachten? Had ze zich inmiddels naar ons logeeradres begeven? Dit adres herinner ik mij wel. Wij hadden een kamer met ontbijt gehuurd gewoon bij mensen thuis met een heleboel kindertjes, die een centje bij wilden verdienen. Bed and Breakfast avant la lettre. Zo ging dat toen. Schoorvoetend begon men vakantie te vieren, maar het mocht niet te veel kosten. 

Het bijzondere van deze vakantie vond ik dat we dagtripjes maakten naar het BUITENLAND! Vast prik waren Monschau in Duitsland, de grotten van Han en de Spafabrieken in België en het Drielandenpunt, waar je naar drie buitenlanden tegelijk kon kijken Een hele ervaring voor een 13 jarige die nog nooit over de grens was geweest.

Maar het allerbijzonderst was dat ik voor het eerst enig kind was. Wat een luxe. Er kon ineens van alles: een tiroler hoedje, een wandelstok met metalen plaatjes, alsof je ik weet niet waar geweest was.. Een dikke ijsco, ein pfund Italiänische pflaumen, die ik in Monschau alleen moest gaan kopen voor mijn vader. Mijn vader  voor het eerst niet gestresst, geen driftbuien. Zo had hij het altijd gewild. Alleen met vrouw en één, hooguit twee dochtertjes, een fototoestel om de nek en geld in de zak door de straten flaneren. 

Een mens krijgt niet altijd van het leven wat hij wenst, soms loopt er iets uit de hand, soms krijg hij de geest niet meer terug in de fles. Je zult moeten leven met wat je aangericht hebt en er het beste van proberen te maken. Een weekje Valkenburg kan helend werken. 

Geheimen achter de plint.

 

Als jullie soms dachten dat wij bejaarden ons verveelden op een regenachtige zondagmiddag in het holst van de winter, dan hebben jullie het mis.

Het begon ermee dat Marimon iets kwijt was. Dat is niet de eerste keer. Het komt meestal wel weer boven water, want er is zo veel clutter op onlogische wijze opgetast in dit huis, dat als je naar het een zoekt je het ander tegenkomt. Ditmaal ging het om een aansteker. Niet voor sigaretten, want we roken allang niet meer, ook niet voor het gasfornuis, want we koken op inductie, maar voor kaarsen of campinggasjes. Na kamer na kamer, laadje na laadje doorgetrokken te zijn, was ik in een nis onder de trap beland, waar we de meest uiteenlopende voorwerpen plegen te bewaren, zoals gebruikt cadeaupapier, dat we nooit meer gebruiken omdat er restjes plakband op kleven, groen aangeslagen vazen, een gereedschapskistje, klosje touw, een waterpomptang, een voorraad keukenrollen, een doosje plastic tuin/afwas handschoenen, een ragebol. 

Maar geen gasaansteker.

Tegen de trap aan, achter een plint is een holle ruimte die ik nooit gezien heb en waar achter je ook niet kan kijken. Uit zoekijver, maar vooral nieuwsgierigheid steek ik mijn hand voorzichtig er achter en stuit op iets zachts, verends. Gadverdamme!!

Een dooie muis? Een kattendrol?

Wat ik nu nodig heb is iets waarmee ik het over de rand kan wippen, maar eerst wil ik zien hoe mijn vijand er uit ziet. Marimon komt to the rescue. In de garage, in zijn geheime en voor een gewone sterveling ondoordringbare hol, heeft hij een heel assortiment handige spulletjes weet ik en ja hoor daar komt uit een laadje een soort speculum die je in allerlei standen kunt wringen. Dat is wat we nodig hebben. Een zaklantaarn, een speculum en een paar plastic handschoenen. We liggen in angstige spanning op onze kniën voor de plint. We zien 'Het'..

Het is zwart en ziet eruit als een drol. Of toch een dooie muis?

Ik wapen mij met een plastic handschoen en een gebakvorkje en wip 'Het' over de rand. 'Het' valt mij niet aan. 'Het' stinkt zelfs niet.

Maar wat is het nu?

Iets dat ik al lang kwijt was, maar niet echt gemist had. Teleurstellend harmlos en saai. 

Niet de gas/kaarsenaansteker en ook niet het augurkenvorkje dat nog steeds kwijt is

Wat dan wel? 

Een straf zomertje.

 

1967. Met drie vriendinnen hadden we een huisje gehuurd op Majorca. Het was de eerste keer dat ik het zuiden rook en gelijk voor altijd verkocht was. De eigenaresse van het huisje was Rie Cramer, de toen bekende illustratrice van kinderboeken, en dat was duidelijk te merken aan de inrichting en aankleding van huis en tuin, een sprookje gelijk. 

Dit was onze douche. Gewoon water warm maken (waarmee of waarop weet ik niet meer), in de emmer gieten, ophijsen, vastzetten er onder gaan staan en klep open trekken. 

Na een heerlijke maand stonden we weer op de kade in Barcelona. Maar die fascinerende stad ben je ook zomaar niet uit. Of wilden we niet uit, eigenlijk. Vriendin nummer 3 ging terug, haar werk riep. Maar Helen en ik hadden ons werk opgezegd, wij waren vrij.

De volgende dag, oh verrassing, vonden we werk zonder dat we er naar gezocht hadden. Dat heb je als je 20 bent, het valt je allemaal zo in de schoot.

We waren op onze ontdekkingsreis door de stad neergeploft op het trapje van een Agenzia di Turismo. Al snel kwam de eigenaar naar buiten. 'Zoeken jullie iets meisjes?' Ja mijnheer, we zochten werk en woon. En dat had hij. Spraken wij talen? Ja, een heleboel. Dan konden we meteen in zijn Agenzia beginnen. Slapen konden we in het pension van zijn vriendin. Nou geregeld dan. Wel slokte het pension zowat al onze schamele verdiensten op, maar verder hadden we dan ook, behalve een beetje eten, geen uitgaven meer. 

Lunchen met Ramirez, een collega, achter in de Agenzia.

Wij werkten om en om van 10 tot 4 en van 4 tot 10. Daarna gingen we nog de stad in, want ja, je bent gids of je bent het niet. Je kunt je klanten niet alleen naar de Flamengobar sturen.

Het was een straf zomertje, maar eentje die we nog steeds in ons hartje mee dragen. Zo'n zomer die je niet kunt herhalen als je eenmaal met pensioen bent. 

Een aardje naar haar vaartje.

 

Dit is de enige foto die er van het trouwen van mijn ouders is. Het was dan ook een trieste bedoening, die volgens mijn moeder meer weg had van een begrafenis. De reden hiervoor was haar ongeoorloofde zwangerschap. In 1936 was dat, ook in niet gelovige kringen, nog steeds een doodzonde. Haar moeder noemde haar een slet. Haar jurk was daarom bruin i.p.v. wit, een kleur slechts weggelegd voor  maagden, wat zij overigens niet erg vond want wit stond toch niet bij haar blanke huid, en de roze anjers fleurden het geheel mooi op.

Ze waren 26 en 27, hadden zich al een poosje verloofd, de uitzet was bijna voor elkaar en ze hadden beide een sommetje gespaard.

Waar was de ramp? Dat zouden we aan oma Neeltje moeten vragen, die er zo'n beetje het einde van de wereld in zag. Oma Neeltje was van 1883, de tijd van de preutse Queen Victoria. Rokken tot aan de grond. Paniek als haar verloofde een enkel ontwaarde. Voor haar was denk ik iedere geoorloofde, lees verplichte, benadering binnen het  huwelijk een kleine ramp. Wat moet dat mens geleden hebben, want 6 kinderen heeft ze op aarde gezet en die zullen niet allemaal uit één benadering voortgekomen zijn. Zuchtend met haar ogen stijf dicht zal ze daar gelegen hebben, wachtend tot het onheil voorbij was. Haar dagen waren niet veel anders, zuchtend slofte ze de dag door totdat ze haar dagelijks mantra kon zeggen: Hè hè, alweer een dag.

Zij ergerde zich mateloos aan haar vrolijke dochter, die een aardje naar haar vaartje had. Dansen en zingen, zeilen en handballen. Dat moest wel slecht aflopen. En ziedaar het resultaat. Trouwen in een bruine jurk met een man uit Groningen met een onafbetaalde Harley die vast ook niet deugde, want zij verstond geen woord van wat hij zei. 

De lente houdt zich nog schuil maar is niet ver.

 Aan het strand van Joulouville.

Een orangina alstublieft en geeft u mij ook maar twee croqs monsieur.

Ik voel dat het niet lang gaat duren, de komst van de nieuwe lente. Vandaag heb ik een lentetruitje besteld, een soort matrozen truitje, donkerblauw met witte strepen, speciaal om moûles frites te gaan eten op de dijk, want op de ene of andere manier dos ik mij uit als lichtmatroos als ik richting kust ga. Hele domme gewoonte, waar niet alleen ik mij schuldig aan maak blijkbaar, want als ik aldaar om mij heen kijk ga ik scheel kijken van de strepen.

Een lentekleertje kopen is dus bedoeld om de lente een zetje te geven, net als toen ik klein was het ijs uit de sloten ging hakken als ik de winter zat was en daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Want het lijkt wel of alles nog slaapt onder de natte bladeren, maar onder de grond bruist en krioelt het al dat het een lieve lust is.  

Vandaag hebben we ook de eerste eekhoorn al gezien, dus wacht niet te lang met de lentekleren uit de mottenballen halen. Voor je het weet ben je te laat en heeft het voorjaar je ingehaald!