De Groningse familie.

 

Dit is mijn Groningse familie. De foto is waarschijnlijk genomen t.g.v. het 25-jarig huwelijk van mijn grootouders. Zij zijn in 1906 getrouwd, dus zijn we hier in 1931. Mijn opa en oma zijn beiden geboren in 1880, opa in januari en oma op 31 december. Ze zijn dus op deze foto net 50! Mijn vader staand links, 22 jaar, zijn broer een jaartje ouder en zijn zus een jaartje jonger. Mijn vader had helemaal niets met zijn familie, hij vond zijn broer een arrogante kwal en zijn zus een saaie tut. Daardoor komt het dat ik mijn neven en nichten nauwelijks of niet ken. Overigens klopt het misschien wat zijn broer betreft, maar zijn zus (mijn tante Annie) was zeker niet saai.

Wel gingen we ieder jaar een keer naar Delfzijl met de trein. Een hele onderneming. Met de fiets of de bus naar het station, 4 km. De trein naar Amsterdam, 20 minuten. Overstappen op de trein naar Enkhuizen. De boot Enkhuizen/Stavoren (met rood fluwelen bekleding op de stoelen in een echte salon, met broodjes en chocomel). Stavoren rechtstreeks naar Groningen stad, neem ik aan en daarna een boemeltje die echt alle gehuchtjes aandeed: Edum Bedum Stedum Loppersum Appiggedam Delfziel. Ik had de uitspraak van het Grunnigs als snel onder de knie. De reis was leuk, maar dan werd het saai. Het is gek maar ik heb bijna geen herinnering aan ons verblijf daar. We gingen nergens naar toe, alleen eindeloze verplichte bezoeken aan mijn vaders tantes en omes. De busreisjes er naar toe vond ik altijd leuk (zolang het gatje maar gaat), maar eenmaal ergens aangeland verveelde ik me de blaren. Maar  twee voorvallen herinner ik mij heel duidelijk van die reisjes. Het ene is dat ik mijn lievelings (en trouwens enige pop 'Willy') in de bus liet liggen. Drama.Wat zal ik een keel opgezet hebben, mezelf kennende. 

Het tweede voorval was leuker voor de een en minder voor de ander. We zaten in de bus, vader en moeder naast elkaar, de kinderen op de bank er achter. Ik had kauwgom en moeder had een laktas. Pa in zijn nette zondagse pak naast de laktas. Ik kreeg iets te eten aangeboden en moest mijn kauwgom kwijt. Dat plakte ik in de haast maar zolang op moeders laktas en vergat het vervolgens. Het was zomer en warm, de reis duurde eindeloos. Toen we eindelijk aankwamen, stapte eerst pa met grote stappen naar voren  zonder zich, zoals altijd, om zijn vrouw en kinderen te bekommeren. Met grote schrikogen zag ik de kauwgomdraad die aan moeders laktas vastzat en inmiddels aan  pa's zondagse broek kleefde langer en langer worden. Toen hij eindelijk omkeek en de ramp tot hem doordrong konden zijn knallende vloeken tot op de Martinitoren gehoord worden. Moeder kreeg de slappe lach en ik begon uit voorzorg maar alvast te krijsen. Ja, wij Hollanders zorgden tenminste voor wat reuring daar in Groningen. Ze praten er nog over.

Toch nog een boompje.

 

Eigenlijk wilde ik Kerst helemaal niet vieren, zoals ieder jaar. De laatste week van het jaar gewoon er uit knippen, suffen en slapen met de katten. Omdat ik het een naargeestig feest vind, geplaatst in een naargeestig jaargetij en dan nog die ellende in de Oekraïne, in Gaza, al die vluchtelingen, daklozen. Maar de doorslag gaf de prijs van de kerstbomen. 60 euro! 120 gulden! Zijn ze nou helemaal belatafeld.

Dus geen boom en zeker geen vreetfestijn, want eten wij al niet iedere dag heerlijk? Daar valt gewoon niets meer aan toe te voegen.

Maar, op de 17de, toen het licht keerde en de hoop rees, waagden we toch een ritje naar de NOZ, een goedkope rotzooiwinkel. Daar lagen boompjes voor 8 euro 50. Klein en zonder wortel in een netje geprakt, maar tenminste betaalbaar. We hebben het 5 dagen buiten laten liggen, want geen kluit en geen kruis, hoe zetten we dat ding neer?

Maar Marimon, niet voor één gaatje te vangen kreeg het zonder vloeken voor elkaar. In no time stond het beestje. En door zijn geringe omvang ook nog eens op een handige plek, op de vensterbank, uit het looppad. 

Toen het boompje eenmaal stond waren we niet meer te houden en kwamen er overal slingers en huisjes en kerstmannetjes in arresleetjes. Maar eten nee. Gewoon zuurkool met de Kerst en vanavond even naar het versierde dorp met de draaimolen en het tentje met de crêpes en glühwein. Een mini kerst in kleine kring is geoorloofd. En wie weet nodigen we een eenzame ziel uit op de zuurkool, maar die moeten we nog gaan zoeken.

En ondertussen regent het maar door. Zou ons huisje blijven drijven als de rivier ons bereikt?

Vriendinnen zijn nooit te vertrouwen.

 

Ik was een jaar of 11. Alle meiden in de klas hadden kort haar, behalve ik. Ik mocht niet anders zijn dan de rest vonden zij en ze zeurden net zo lang tot ik naar de kapper ging. Dat was kapper Baltus, de enige dameskapper in de buurt. Zijn assistente was Anneke de Smit, die ik goed kende uit het feestcircuit van mijn ouders. Over haar knipkwaliteiten wist ik niets...

Een beetje huiverig nam ik in de stoel plaats. Voor mijn gevoel had ik al jaren lang haar, want op die leeftijd gaat je herinnering maar een paar jaar terug, maar ik was er aan gewend en ik voelde mij er wel bij. Ik dacht dat kort haar niet bij mij zou passen en dat deed het blijkbaar ook niet, want toen ik na de knipsessie naar buiten kwam, rolde de op de stoep wachtende  vriendinnenschare over elkaar heen van de lach. Ha ha ha, je bent precies je tante Annie, (dat zou trouwens geen belediging moeten zijn, want mijn tante Annie had prachtig haar), maar voor mij klonk het alsof mij een vooroorlogs kapsel was aangemeten. Ik schaamde mij jarenlang voor deze foto, die net na het knippen is genomen, maar nu vind ik dat het goed meevalt. Het groeide trouwens heel snel, want het jaar er op had ik alweer een paardestaart. 

Zo zie je, vriendinnen zijn nooit te vertrouwen.

Tante Annie.

Toen Sinterklaas nog leuk was.

 Vroeger, toen er nog kleintjes in de familie waren, was Sinterklaas nog leuk om te vieren. Sinterklaas alleen met volwassenen is net of je elkaar voor de gek zit te houden en dan ook nog die Kerst die steeds opdringeriger wordt en al begint te jengelen nog voor de Sint een voet aan land heeft gezet. Nee, voor mij is de Sinterklaasviering een zoete herinnering uit een ver verleden.

Vroeger, eerst al op school op 4 december. Weken van te voren hadden we liedjes ingestudeerd. Onze hoofdonderwijzer meester Poel was daar streng in, het was voor hem een persoonlijke eer om ons Assendelftse boerenkinderen zuiver 'Wie komt er alle ja-ren' te laten zingen en niet 'Wie komt er alle jààààren (met een haaltje naar beneden) te laten blèren. Talloze keren moesten we het overdoen, tot we de hele zin op toon bleven. En dan opstellen in het gymnastieklokaal, met de hele school. Er bleef een pad tussen de kinderen uitgespaard waar over de Sint kwam aanschrijden gevolgd door een aantal jolige Pieten. Ik had toch wel een zeker ontzag voor die man, zelfs toen ik wist dat het Leen Oostveen de schoenmaker was. Eenmaal op zijn troon op het podium gehesen steeg de spanning ten top, want dan kwam het grote boek te voorschijn met alle data van alle kindertjes over de hele wereld. Nou, iets stouts had ik altijd wel gedaan, maar echt bang was ik niet, want eventuele overtredingen waren thuis al afgerekend. Boter bij de vis. Ik had geen rekening open staan. Ik weet nog goed dat het dochtertje van de kouwe bakker uitgebreid door de Sint werd geprezen omdat ze zo goed voor haar invalide moeder zorgde. Later zou ze dezelfde ziekte krijgen, maar dat wist ze toen nog niet.

Wij kregen een cadeautje uit de grote zak en zongen uit dankbaarheid de voering uit onze keel. Wij kregen ook een varkentje van marsepein en een chocoladeletter en een grote beker chocolademelk met een vel. Het ging allemaal grif naar binnen, maar 's avonds werd mijn broertje misselijk en gaf alles weer over. Nog later lag hij op de vloer te kronkelen van de pijn en werd de dokter er bij gehaald. De oude dokter Ouwerkerk stond er een beetje bij te mompelen, maar mijn moeder, die al een broertje was kwijtgeraakt aan blindedarmontsteking, eiste een ambulance en wel meteen.

Om 1 uur 's nachts is hij nog geopereerd. Later kwam er nog een darmverkleving bij, nogmaals geopereerd. Het was kantje boord. Na zes weken ziekenhuis kwam hij thuis en zag er uit als een lijk. Ik was 8 jaar en vond hem een beetje eng, zo bleek en zo mager. 

Alles kwam goed. Toen waren Sinterklaasfeesten nog eens leuk!

Wij zijn niet oud, wij lijken oud.

 

Dat je ouder wordt, of eigenlijk al oud bent, zie je zelf niet zo. Maar  een ander ziet dat wel. Je moet leren daar mee om te gaan, zoals gister in de pharmacie waar het gezellig druk was met al die griep en covid prikkers. Ik was al geweest en moest een verplicht kwartiertje wachten om mijn eventuele flauwvallen op te vangen. Marimon  moest nog. Er waren voor de wachtenden en de flauwvallers in spe twee stoeltjes beschikbaar die bezet werden door een moeder met een tienerzoon. Toen ze ons (in hun ogen) oude mensen gewaar werden, stonden ze in één beweging op. Heel aardig, maar voor ons toch een kleine schok, die ons op ons nummer zette. Ik ging terstond zitten, maar Marimon weigerde de hem aangeboden zitplaats en tilde zelfs even zijn knie hoog op ter demonstratie hoe lenig en jong hij wel niet was. Ik siste dat hij moest komen zitten, want je moet goede manieren niet de kop indrukken. Want wat denkt zo'n jongen dan? Die denkt: 'Ga zitten ouwe lul, ik heb niet voor niks mijn plaats afgestaan'. En vervolgens doet hij het nooit weer. En wij oudjes maar schelden op de jeugd die geen manieren meer heeft.

Wij boven de 70ers moeten ons gedragen naar onze leeftijd, dan weet de jeugd tenminste waar ze aan toe is. 

We vermaken ons best...sop sop.

Het regent en het regent en het regent maar door. Of het waait. Meestal allebei. Wij hokken bijeen met de buren en bespreken rond de houtkachel de overige, niet aanwezige buren. Heeft Didier zijn verhuisdozen nu al eens uitgepakt?. Zijn huurhuisje dat te koop stond schijnt al verkocht. Na een week. En voor die prijs! Vast Engelsen, alleen die zijn zo gek. En Hollanders! Weet je dat er boven niet eens een W.C. is? Kan je 's nachts die wankele trap af als je nodig moet. Volgens mij deed hij het op een emmer. Heb je gezien dat de luxaflex altijd naar beneden is in zijn nieuwe huis? Zo zal hij geen vrienden maken. Dan maar niet, hij krijgt toch met iedereen ruzie...

En ondertussen staat de boel al behoorlijk onder water. In het Noord- Westen, de Nord-Pas-de-Calais zijn de huizen ondergelopen. Ze oogsten de prei met een bootje. In het Zuid-Oosten, daar tegen de bergen aan, komen modderstromen naar beneden die straten en huizen vullen. Men zegt hier dat Nederland zijn waterhuishouding tenminste op orde heeft. Ik trots natuurlijk, eindelijk eens iets positiefs over Nederland, na narco-staat en witwaskoninkrijk.

Vanmorgen maar even naar de Lidl, want waar kan een mens anders naar toe in die nattigheid.We kopen gezichtscrème, vaatwaszout en kersenbonbons voor Thérèse. Voor ons zelf een pain chocolat om in de auto op te eten. Om half 12 zijn we weer thuis voor de koffie. 

Toch even weggeweest.

Vroeger konden we alles.

 

Roodje blijkt kuren te hebben af en toe. Vanmorgen in Domfront bij de Intermarché met de verse buit in de kofferbak, deed de rechter richtingaanwijzer het niet. Lichte paniek sloeg toe, maar gelukkig is de weg naar huis toevallig een kwestie van almaar linksaf slaan. We zijn het niet meer gewend dat iets het niet doet. Vroeger, met al die wrakken waar we in rond reden was je verbaasd als alles het wel deed.

Het begon al nog voor ik zelf een rijbewijs had. In 1969 met 3 vriendinnen een Fiat 500 gekocht voor 100 gulden en daarmee naar Rome. Slechts 1 van ons 4 had een rijbewijs. Toen deze ene haar contactlenzen te lang had ingehouden waardoor ze een dag blind was, viel de onderneming stil. We hebben 5 dagen werk gehad om er te komen, bij Utrecht hadden we de eerste lekke band. Een aardige politieman heeft het wiel voor ons verwisseld. 'Waar gaat de reis naar toe meisjes?'. 'Naar Rome meneer'. We hebben Rome gehaald en het autootje daar naar het kerkhof gereden.

Aardige Duitse mensen met een tankstation. Ik plak en kleur Fietje op de auto. Bij de eerstvolgende stop werd door Nederlandse vrachtwagenchauffeurs het streepje van de F gescheurd natuurlijk.

Toen, met mijn Italiaanse echtgenoot, die ik tijdens deze reis in Rome ontmoette, hebben we jarenlang de reis Amsterdam-Rome gedaan in een lange serie malafide ocassionnekes. Ik herinner mij een ruitenwisser die plat lag. Ieder aan een kant met een touwtje, slif sloef slif sloef, in de regen natuurlijk, anders heb je geen ruitenwisser nodig. Een andere keer viel de uitlaat er af. we leken wel een opstijgend vliegtuig. Langs autoslopen om een passende uitlaat te vinden. Dit was in Frankrijk. Op Kerstavond met een pas gekochte Fiat 500, waar de jongens dezelfde middag nog een vervangmotor ingezet hadden, halsoverkop naar Rome omdat de familieroep te luid werd. Wat hebben mijn ouders een angsten moeten doorstaan, hun jongste dochter die daar verdwijnt in de donkere nacht. Aan de grens bij Arnhem zag de cabine ineens blauw van de rook, waren ze vergeten olie in de versnellingsbak te gooien.

We zijn aangekomen in Rome. Iedereen blij. Voor de terugtocht bood schoonvader welwillend zijn Alfa Romeo Giulietta aan. Hij vond het niet verantwoord om met het Fiatje terug te keren en vond het voor hem zelf wel handig, zo'n klein karretje in het drukke Romaanse verkeer. Nou graag, wel bedankt, mooie ruil. De barre rit terug zal ik nooit vergeten.

Alles deed het, dat wel. Behalve de verwarming, want die had schoonvader nooit nodig gehad in Rome. Het regende een beetje toen we weggingen, maar dat ging al snel over in natte sneeuw en toen in droge sneeuw, koude droge sneeuw. We hadden 1 slaapzak met ons drieën, daar mochten we om de beurt in. De ruit bevroor natuurlijk. Met een doorgesneden aardappel (waar haalden we die vandaan?) probeerden we een kijkrondje vrij te houden. Ik heb het in mijn leven nog nooit zo koud gehad. We spraken niet meer, we suften alleen nog maar. 1800 km lang. We hebben het overleefd.

Al die ritten, zonder veiligheidsriemen, in al die rijdende doodskisten, zonder te slapen, hebben we zonder ongelukken overleefd. En het mooitje was, ik had nog geen rijbewijs, maar mijn Italiaan ook niet. In die 5 jaar is hij 1 keer gecontroleerd. In Rome. Uw papieren a.u.b. Ik zat naast hem en ik dacht: Nu zullen we het hebben, wat gaat hij nu zeggen. Kentekenbewijs, check. Groene kaart, check. Rijbewijs... Met een stalen gezicht overhandigde hij zijn Nederlandse verblijfsvergunning. Ze staren er een poosje op en zeggen dat het in orde is. Tja, in Italië zeiden ze toen van politieagenten dat ze altijd met zijn tweeën zijn. De ene kan lezen en de andere kan schrijven. 

Jaren  en vele wrakken later. Met mijn renaultje op bezoek bij mijn vriendin in Amsterdam. Op bovenstaande foto staan we op het punt de terugreis te aanvaarden. We wisten nog niet dat we een kwartier later zonder benzine in de IJ-tunnel zouden zitten. Nou ja, bijna. We gleden op de laatste druppels de tunnel door en konden zo de gestranden parkeerplaats op. Daar hebben we eeuwig moeten wachten op de wegenwacht want ik was geen lid en moest terplekke lid worden anders kreeg ik geen kannetje benzine. Eigen schuld dikke bult.

Hoe vaak heb ik niet met een leeg tankje staan liften naar een pomp? Gewoon te makkelijk, te veel vertrouwen in mijn goede gesternte, te lui om te tanken. Meestal ging alles goed. Vroeger konden we alles.

Storm op komst.

 

Ja we krijgen storm en niet zo'n beetje. Code orange. Vanmorgen, in het zonnetje met een klein fladderwindje konden wij er ons nog niets van voorstellen. Marimon overlegt heel relaxed, handen in de zakken, met de buurman. Hoe het moet met zijn aanhangwagentje dat op ons erf staat geparkeerd sinds hij is verhuisd en zijn garage nog steeds vol onuitgepakte dozen staat (ruim een maand geleden inmiddels). Geen nood, laat maar lekker staan, zo'n vaart zal het niet lopen, volgens hem.

Wij hebben wel alles binnen gehaald. Bloempotten, stoelen, emmers, gieters, vogelhuisjes, knoflookstrengen. Zelfs heeft Marimon Blauwtje in de garage weten te persen. Roodje moet buiten slapen, die is ouder dus als die een dakpan op zijn hoofd krijgt is het minder erg. Zojuist hebben we met het laatste daglicht twee tuintafels met glazen plaat naar binnen gesjouwd. En een emmertje kippenvoer, want als de wrakke schuurtjes het begeven (wat niet onwaarschijnlijk is), waaien de containertjes met kippenvoer naar Timboektoe, net als de kippen zelf misschien wel, want of het kippenhok het houdt is ook nog maar de vraag. Vanavond om 8 uur geht's los. Als we nog wat vergeten zijn horen we het vannacht wel door de ruit vliegen. Kaarsen liggen klaar voor als de elektriek uitvalt. Alleen het campinggastoestelletje hebben we niet boven water kunnen halen. Daar gaan we nog spijt van krijgen morgenochtend als blijkt dat we ons kopje thee niet kunnen zetten. Als de gîte maar blijft staan...

Spannend!!!

Alweer een drukke week, het houdt niet op.

 

Ik ben vandaag 33 jaar getrouwd en koortsig door het covid vaccin van gister en ik heb een boete voor snelheidsovertreding. Dat is niet leuk, vooral voor Marimon, want de betaling mag wel van dezelfde rekening af gaan, maar bij hem worden punten van zijn rijbewijs afgetrokken, terwijl ik achter het stuur zat. Dat komt omdat, om een voor mij onduidelijke reden, beide auto's op zijn naam staan. 

Het was weer een drukke week. Vrijdag avond theatervoorstelling in het buurdorp. Zaterdag gratis maal voor de oudjes. De oudste dorpelingen zaten bij de burgemeester aan tafel, helemaal achteraan. Vijf nonagénaires. Nog niemand heeft de 100 gehaald. We moesten ons nog haasten, want zo'n etentje duurt van half 1 tot half 6. En bunkeren die oudjes! Waar laten ze het.

Om 6 uur begon het laatste concert van de zomerreeks in de 'Chaslerie', harp en cello. Ik vind harp wel mooi, maar heb nooit de neiging gehad het instrument te willen bespelen. Dat gepluk lijkt me zeer inspannend en de ondergang voor je vingertoppen.

Zondag waren we zo moe dat we helemaal niets wilden.

Maandag eigenlijk ook niet, maar Marimon werd wakker met een pijnlijke blaas en aangezien we geen huisarts meer hebben, werd het even nadenken. Een paar maanden geleden hadden we van de burgemeester een adres gekregen voor noodgevallen. Nu heb je ook de 15 wel, maar dat vind ik overdreven. Meer voor een acute hartaanval of zo. Goed, ik bel dat nummer, een Pôle Santé in Bagnoles, 35 km ver weg. Ik leg het geval uit terwijl zij op haar planning bord kijkt en ze stuurt ons naar een Pôle Santé in Briouze. Ook 35 km. Daar wachtte ons een bijzonder aardige huisarts van, zoals wij later leerden, 80 jaar. Hij vraagt, drukt en doet, en geeft ons een recept om de klachten te verzachten en ook een verwijzing voor een echo. Nu is er helemaal geen echo meer in ons ziekenhuis, d.w.z. wel een echo maar geen bijbehorende dokter en het buurziekenhuis heeft een wachtlijst van 2 maanden. U moet naar Mayenne gaan raadt hij ons aan, daar word je gelijk geholpen. En inderdaad, volgende week al een afspraak. 's Middags had ik een afspraak met mijn darmendokter (Flers 30 km. en om 6 uur moesten we in Mayenne zijn voor een behandeling bij Marimon's paradontoloog (35 km.). Niet echt een dag om uit te rusten.

Tussendoor was mijn computer aangevallen door een Troyaans Paard. Geflits en gedoe, leek wel een bombardement en een stem die zenuwachtig doch dringend herhaalde dat ik meteen dat en dat nummer moest bellen anders zou ik al mijn gegevens kwijt zijn. Op aanraden van Marimon en mijn computerneefje in Nederland, die ik bij de tandarts belde, heb niet het nummer gebeld, gewoon het ding uitgezet en er een virusscanner overheen laten lopen. De volgende dag was alles okay. Geen virussen gevonden. Een mens is ook nergens veilig.

De volgende dag, woensdag, hebben we een kerkelijke begrafenisceremonie mogen bijwonen. Wat een poes pas. Ik wist niet dat zoiets nog bestond. Lovende toespraken, gezangen en gemummelde spreuken gevold door een luid Amen door de kenners. Het hoogtepunt vond ik zelf het wierookvat dat aan een ketting rond de kist werd gezwierd onder begeleiding van geprevelde teksten om de boze geesten uit te bannen. Dit alles om de arme Michel de hemel in te duwen, waar hij helemaal niet wilde zijn! Ik heb ook een beetje geholpen door flink met de wijwaterkwast te sprenkelen. Want je weet het niet, misschien heeft hij zich de laatste weken voor zijn dood nog bedacht...

Wat een bejaarde allemaal niet meemaakt.

 

Van de week is het weer tijd voor de halfjaarlijkse scan, dus we beginnen met een créat bij infirmière Cathy. Een créat is het bewijs dat je nieren goed werken zodat de rommel waarmee je ingespoten wordt bij de scan snel weer uit je lichaam verdwijnt. Probleempje, het ziekenhuis is vergeten mij een ordonnance te sturen en zonder dat gaat het lab mijn bloed niet onderzoeken. Oplossing: Cathy gaat mijn bloed toch opsturen, ordonnance komt later. Aan het eind van de middag had ik de uitslag. 

Garage Caen bellen, banden komen vrijdag. Zaterdag de rode Suzuki halen. De potirons oogsten, 3 flinke knapen. Wat moet ik daar nu weer mee doen? Soep maken of weg geven. Appelmoes maken, slechte oogst dit jaar. Gelukkig hoeven we dan niet zo veel appels te schillen, de halve vriezer ligt nog vol van vorig jaar. Moestuin schoonmaken. Compost schudden. Ziekenhuis scan. Zij lenen mij het in te spuiten product, krijg ik niet bij de pharmacie zonder ordonnance. Op de scan alles goed. Rien n'a bougé. Alles nog hetzelfde, laten we het vooral zo houden. Ik vraag en krijg een ordonnance voor het lab met vervalste datum. En een voor de pharmacie zodat ik het geleende product terug kan geven. Ik schuif de ordonnance met vervalste datum bij Cathy infirmière onder de deur door. Ik haal het product bij de pharmacie. Hè hè.

En dan is er naailes op de zaterdagmorgen. Jawel, ik ga weer naaien. Thuis heb ik vrijdagavond al het Burda patroon uitgeknipt en ook een stofje gekocht bij een winkel die vroeger niks had maar nu wel. Iets wilderigs, met palmbomen. Heerlijk was het om daar te zitten en 3 uur lang geconcentreerd bezig te zijn met op de juiste wijze uitknippen van een blouse. De zenuwen om de schaar in de maagdelijke stof te zetten. Dat noemen we 'le trac de la coupure', zei de naaijuffrouw. Daar had ze nog steeds last van. 

's Middags het autootje ophalen in Caen. Best wel een spannende onderneming, want je weet niet wat je koopt, voor hetzelfde geld sta je stil op de autoroute of in een tunneltje. Voor mij spannend omdat ik al een paar jaar niet gereden had in de drukte. Het ging goed, net als je een poos niet geschaatst hebt, je gooit je er in en het is als vanouds. Het grappige was, dat we elkaar op gegeven moment kwijt raakten op de autoroute. Marimon reed voorop en ik zag dat hij een afslag miste, die ik wel nam. Laatste afslag voor de péage was ik er af, maar hij er nog op. Dat werd betalen. In eenzaamheid hebben we ieder ons traject afgelegd, tot ik oh wonder, een paar km van huis, een rood gevalletje voor mij zag rijden. Het kan niet waar zijn, dachten we allebei. Maar het was waar. Magneetwerking, denk ik. 

Zondag waren we weer de uitverkoren toehoorders van het 'trio Messiaen' in het landhuis 'La Châslerie'. Zo iets moois te mogen horen een paar dorpjes verder dans la campagne profonde i.p.v. een concertzaal in Parijs.

Dinsdag weer een staaltje van moderne robotadministratie gehoord: op de 'Keep Fit', waar ik eens per week probeer mijn conditie op peil te houden, komt altijd een moeder met haar spastische autistische blinde zoon. Voornamelijk omdat hij de muziek zo mooi vindt en hard mee zingt en wiebelt. Nu heeft ze een probleem want ze probeert on-line een verblijfskaart voor de jongen aan te vragen, maar dat lukt niet omdat er een foto genomen moet worden waarop de ogen te zien zijn. Maar hij heeft geen ogen! Dat probeert ze de robot uit te leggen, maar hij begrijpt het niet.

Zelf heb ik ook zo een staaltje van failliete administratie meegemaakt. Al een jaar probeer ik op mijn Carte Vitale (ziektevezekeringskaart) één letter in mijn voornaam te laten wijzigen. Zonder succes. Gelukkig is mij France Service te hulp geschoten, een organisatie die hulp biedt bij administratieve problemen de overheid aangaande. Deze club blijkt een dorp verder te zitten. Wist ik niet. De geweldig aardige dame van France Service blijkt dezelfde als die het postkantoor beheert. Zij kreeg na lang en geduldig wachten(er zijn nog honderdduizend wachtenden voor u, muziekje tralala) een medewerkster aan de lijn. Bleek na lang gezoek en gemorrel, weer muziekje, dat de brief met copie paspoort, geboortebewijs, pasfoto's, uitleg, die ik op 21 maart aangetekend verstuurd had en die zij blijkens retour gestuurd ontvangbewijs ook daadwerkelijk ontvangen hadden, zoek te zijn. De hele reut kan opnieuw beginnen. Behalve het geboortebewijs, daar vroegen ze dit keer niet naar.

Bij de pharmacie ingeschreven op de wachtlijst voor de griep en covidprik. U wordt gebeld, wordt wel november.

Ondertussen ontgin ik de totaal overwoekerde tulpen en narcissen strook. Ze hebben ondergronds hun best gedaan die bollen, ik kan er de hele verdere tuin mee vol zetten.

Vanavond gaan we naar de presentatie van het seizoen in het theater van Passais (het buurdorp waar ook de pharmacie is en de infirmière en het postkantoor met de aardige dame van de France Service).

Morgen hebben we ons jaarlijks gratis bejaardenetentje in ons eigen dorp en de kippen zijn nog steeds geen hanen geworden.

Familiereünie.

 

Reis naar Nederland met gemengde gevoelens. Prachtige rit door Frankrijk, dan ongeveer100 km. voor Lille, ter hoogte van de begroeide kolenberg, rijd je het voorportaal van de hel binnen. Wij in ons klein blauwtje tussen de stampende ronkende stinkende vrachtwagens, overal industrie gebouwen overslag kranen havens en daartussen door elkaar draaiende wieken van zilveren molens die voor onze schone energie moeten zorgen. Maar zo lang dat vrachtverkeer van hot naar her blijft rijden omdat de tomaten in Spanje net iets goedkoper zijn dan die uit de kassen bij Westdorpe en de rozen die in Afrika geteeld worden eerst naar Aalsmeer moeten voordat ze in Domfront bij Bricomarché in de schappen liggen, zullen die paar windmolens daar nooit tegenop kunnen draaien. Kortom, hier rijdend weet je zeker dat het nooit meer goed zal komen met de wereld. 

Maar dan, in het je zo welbekende stadje T., dat overigens ook nooit wat zal worden omdat er aan de ene kant hele mooi (dure) appartementen worden gebouwd, met koophoven waar je alles wat je nodig hebt vindt tegen betaalbare prijzen en dan de binnenstad vol gaten en afbraak. Waar de arbeidershuisjes ineens 3 ton kosten en weer verhuurd worden voor belachelijke prijzen aan Polen, Litouwers, Roemenen, Bulgaren, enz. die met zijn allen in zo'n huisje geprakt de huur proberen op te brengen, verdiend met hun werk aan de Scheldeverbreding. In de binnenstad hoor je geen Zeeuws meer. Geeft niet, niemand heeft last van ze, maar als buur heb je er niks aan. Zoals de Berini's uit Rotterdam in de jaren '70  zongen: 'Ik ben m'n loopie kwijt'. In de Noordstraat, waar ik vlak achter woonde en waar het altijd gezellig was, loopt geen kip meer. De winkels gaan om 10 uur open en sluiten om 5 uur alweer wegens gebrek aan klandizie. Talloze winkels staan er leeg. En dan vindt je er ineens een schoenenwinkel waar een paar gympies 300 euro kost.600 gulden! 

Maar dan is er de familie die je in geen jaren gezien hebt en waar je voor bent gekomen tenslotte. Dan is er bijpraten van jaren. Je zus voelen die je in geen 15 jaar gezien hebt maar die nog hetzelfde voelt. Je broer die net is geopereerd en nog een beetje moe. 3 tachtigers, 3 zeventigers, allemaal een beetje krommer. De jongere generatie, onze kinderen veertigers en vijftigers al. De generaties daaronder konden we niet verzameld krijgen, de twintigers. Die zitten midden in de rat race, moeten werken, hebben het druk en over het algemeen geen centen.

Dit samenzijn was heel bijzonder. Als we weer zo lang wachten zullen de 70 en 80-ers er niet meer bij zijn, tenminste niet allemaal.  

Weet je wat? We wachten gewoon niet meer zo lang. Over 2 jaar proberen we het weer. Tot dan.

Wat een mens niet allemaal beleeft.

 

Heel wat gebeurd weer sinds mijn laatste blog. 

Zaterdag in de zeer vroege mistige morgen, spotte onze huurder een heuse wolf (ten bewijze: kijk maar op Marimon's facebookberichten van zaterdag). Zaterdagavond moules-frites eten met het hele dorp onder het châpiteau (hele grote tent). 

Zondag: Aardbeving in Marokko

Maandag: Naar de garage in Laval 60 km van hier, om te kijken of ze per ongeluk een goedkope oude maar toch goede Suzuki hadden staan. Nee dus, alleen dure occasions.

Maar dinsdag hadden we prijs: niet alleen ging ik weer na een lange warme zomer naar mijn geliefde 'Keep Fit', waar ik al mijn vriendinnetjes weer terug zag en de spieren weer heb mogen laten werken, maar ook vonden we in Caen, anderhalf uur rijden over een prachtige weg, rakelings langs la Suisse Normande, een schattig rood Suzuki Swiftje, geschikt voor onze portemonnee. De garage, die gedreven werd door hele aardige migranten uit Armenië, handelde de koop serieus af. Over een dag of 10 kunnen we hem ophalen.

Maar eerst naar Nederland waar we onze zus, die ik zeker in geen 10 jaar gezien heb, treffen in het stadje T. Ze komt uit Canada gevlogen (waarvoor ze de rolzenuwen heeft) begeleid door haar twee dochters, die ik dus ook net zo lang niet gezien heb. Zaterdag over een week grote familie reünie. Hoera!

En ook lag er weer een kip, die misschien ook op weg was haan te worden, stijfdood in het kippenhok. Was niet ziek, zag er prachtig en krachtig uit. Ik verlies langzamerhand de moed met die kippen.

En dan was er ook nog die vreselijke windhoos/overstroming in Libië...

Een witte Suzuki

 Op de bil van Kaatje liep een dikke spin. Driemaal rond het gaatje en de derde keer er in.

Sinds onze twee beloved Suzuki autootjes niet meer onder ons zijn, en we alleen blauwtje nog maar hebben, zijn we op zoek naar een vervangende tweede auto en aangezien dat weer een Suzuki moet worden, niet te duur, niet te oud, blijkt dat een niet zo eenvoudige opgaaf te zijn. Marimon heeft zich geworpen op Lebon coin, equivalent van Marktplaats. Het is de eerste keer dat we zaken hiermee doen en er valt heel wat uit te vinden. Het gaat zo: Als je iets naar je gading vindt meld je dat, ik geloof dat LBC contact opneemt met de verkoper of het geval nog beschikbaar is en zo ja ga je het daar reserveren. Dan stort je het gevraagde bedrag op een tussenrekening bij LBC en gaat de auto bekijken. Je kan ook nog voor 100 Euro 3 maanden garantie krijgen, wat we deden. De verkoper woonde dicht bij Caen, anderhalf uur rijden hier vandaan.

Omdat we vandaag toch naar Caen moesten voor een jaarlijkse check up in het kankerziekenhuis, namen we de gelegenheid te baat om naar de auto te gaan kijken. 

Eerste teleurstelling, het bleek geen particulier, ook geen garage, maar een soort loods op een bedrijven terrein. De eigenaar/verkoper was een donkerharige jongeman die ik naar zijn uiterlijk en accent te oordelen inschatte als zigeuner/gens du voyage of Roemeen of in het ergste geval Roemeense zigeuner en hij heette Georges. Het autootje was prachtig. Een Suzuki Wagon R, precies zoals mijn Paarsje, maar dan in het wit. Van 2003, dus niet de jongste, maar zij droeg haar jaren met verve. Geen spatje, geen deukje, bekleding als nieuw. Zij was goed door de keuring gekomen, had nieuwe remschijven, kortom een plaatje.

Maar toen we er in gingen rijden kwamen de eerste twijfels. Hij reed nogal stroef en de motor ronkte als een koffiepot. Nou ja wat wil je 20 jaar oud, ik vond het wel vertrouwd klinken. Maar Marimon bezigt andere criteria en dacht dat het beestje op 3 cylinders liep. Ja, wierp ik nog tegen, maar die nieuwe leen-Citroën die we hadden maakte ook zo'n geluid. Ja, was zijn weerwoord, maar dat wàs een 3 cylinder. Ja hum juist, tegen zoveel logica kan ik niet op.

Wat ons echt aan het twijfelen bracht was de wijze van betaling. 

Wij zeiden dat we hem maandag zouden ophalen. Dat was goed, maar dan moesten we een bedrag achterlaten als borg dat we terug zouden komen. Dat is redelijk, ik stelde 100 euro voor. De rest van het bedrag stond op de tussenrekening bij Lebon Coin, die dan het bedrag zou overmaken. LBC daar had hij niets mee te maken, hij wilde handje contantje. Pinnen kon ook niet en zelfs een cheque niet.

Onderweg op zoek naar een pin automaat om de 100 euro borg te trekken kregen we zeer veel twijfels. Na een paar kilometer zijn we omgedraaid en hebben Georges verteld dat hij hem maar verkopen moest als er iemand voor kwam. Dat we maandag terug zouden komen als hij er nog was. Georges zag aan onze gezichten dat wij niet terug zouden komen en keek chagrijnig teleurgesteld. Hij bracht het nog net op om au revoir te brommen als afscheid.

Toch jammer.

De eerste dag van september.

 Het is vochtig, rond de put ligt een tapijt van bruine bladeren van de kersenboom. Ik maak er de vuilbakken schoon met water uit de put. 

Rond IJsland zijn de walvisvaarders weer tekeer gegaan. Het was een poosje verboden maar het mag weer. Het schijnt een bloederige toestand te zijn, de harpoen dringt 30 cm in het vlees en explodeert daar. Niet altijd is de walvis dan dood of bewusteloos. Dan moet het nog eens en nog eens.

Een veertje van het deksel van de compostbak is bij het schoonmaken ontsnapt, ik vind het terug en krijg het bijna op de goede plek. Marimon denkt nog een stapje verder en ziet hoe het echt moet. En er moet nog een veertje zijn, ik ga zoeken tussen de bruine bladeren. De kipjes komen mij helpen.

Ze vechten een beetje om de macht, de 2 oudsten. Ze weten nog niet zeker of ze een kip of een haan zijn, kennen hun plaats nog niet.

Overheidsgebouwen in Londen blijken gebouwd met brokkelcement. Scholen en theaters storten in als kaartenhuizen.

Ik ga met plastic, papier en flessen naar de tri in het dorp. Ik rijd het smalle slingerweggetje achter mijn buurman aan, die maar niet opschiet. Er wordt gefluisterd dat hij gaat verhuizen naar het dorp omdat hij zijn huisbaas haat. Maar hij haat het dorp ook en dan vooral zijn bewoners, dus dat zal niet lang goed gaan. Gedreven door nieuwsgier, ben van plan achter hem aan te rijden om te kijken naar de plek waar hij denkt zijn geluk te vinden. Maar naast me wiebelt een oma op de fiets met een net fietsen lerend kleinkind. Uit voorzorg rem ik, het kind valt van zijn fiets en de oma bijna. Kijkend hoe dit afloopt verlies ik buurman uit het oog. Jammer.

Female Board Index heeft vastgesteld dat het vrouwenaandeel in de bestuurskamer van de beursgenoteerde bedrijven nog geen 15 % bedraagt. 61 van dergelijke 88 bedrijven heeft geen enkele vrouw in de raad van bestuur.

Goed zo dames, ga zo door. Je gaat daar toch niet tussen de grijze pakken zitten melen terwijl je zo veel leuke dingen kan doen.

Toen heb ik het koffiezetapparaat schoongemaakt met een tandenstoker, en een haringsalade gemaakt voor het avondmaal.

s' Middags hadden wij een rendez-vous met een al maanden zoek zijnde Chinese. Half vier bij de kerk in D. Niemand mocht het weten. In de stromende regen de weg kwijt over modderpaadjes stonden we 5 voor half voor de kerk. Geen Ping Ping. Wel cryptische boodschappen, still 20 minutes, stuck in the rain. Daar kwam ze, op haar elektrische fiets. Maar ze was droog, bedenk ik mij nu achteraf.

We hebben twee uur lang via de vertaalmachine (ze spreekt geen woord Frans en een paar woorden onverstaanbaar Engels) haar chaotische verhaal aangehoord en geen enkele logica gevonden in haar handelingen, wensen, plannen, problemen. We hebben begrepen dat ze aan het scheiden is maar dat dit niet zo lukt, dat ze een advocaat nodig heeft, maar die niet kan betalen, dat ze een krot heeft gekocht zonder elektriek of  W.C.,(wel water). Dat ze 7 maanden in China had gezeten. Dat ze haar ex nooit meer wilde zien, dat ze haar geld niet van de bank kon halen, dat ze op het dorpsplein naar de W.C. gaat. Dat ze haar huisje wil laten verbouwen maar niemand tijd had. Dat de Mairie van de ene plaats haar naar de volgende plaats stuurt en dat ze nu verwezen was naar een ambtenaar in de stad L. die Chinees sprak. Die persoon ging ze rustig zitten bellen tijdens het gesprek en gaf vervolgens de telefoon aan ons door. Maar deze  bleek alleen Chinees te spreken dus dat schoot ook niet op.  

Na twee uur dus gaven we het op, zeiden we dat we nodig weer aan het werk moesten, wensten haar veel sterkte en verdwenen in de regen.

Dit was zo'n beetje mijn dag.

De herfst was al een beetje ingevallen, ik haalde een paar warme kleren uit de kast en kreeg een gezelligheidsgevoel. Maar nu lees ik dat het volgende week weer 32 graden wordt, een nieuw hittegolfje komt er aan. Nee hè? 

De wereld staat in de fik terwijl wij ons tuintje aanharken.

Canada staat in de fik en Griekenland en Portugal en Haiti. Modderstromen in de Alpen, hittegolven rond de Middellandse Zee.Tornado's in Mexico en Californië. 

Maar niet hier, ik plant mijn cyclaampjes van de Lidl.

Vluchtelingen die verzuipen bij bosjes. Zwarte arbeidsmigranten in Tunesië die de woestijn in worden gejaagd, hele gezinnen met kleine kinderen, zonder eten of drinken, zonder dak om onder te schuilen voor de hete kogel aan de hemel. Saoudi-Arabië dat raketten afschiet op Somaliërs die na een lange reis door Afrika proberen de grens over te komen. Maar niet hier, ik plant herfstastertjes van de Lidl.

En dan hebben we Putin nog en Jevgeni met zijn Wagner leger.

En de bom, zoveel landen met de bom in hun nachtkastje.

Maar niet hier, nog niet. Het is daar, ver weg, op het nieuws. 

Buurvrouw Thérèse maakt zich ook niet druk, zij heeft geen T.V. en ook geen computer. Zij zit met haar neus in de moestuin. De haricots verts vereisen al haar aandacht. Ze weet niet eens waar al die landen liggen, ziet niet het verschil tussen Nederland en Engeland, hoewel ik haar al een paar maal de atlas onder haar snufferd gehouden heb. Zij ziet alleen lijntjes, begrijpt niets van kaartlezen. Toch is zij ook naar school geweest, lang geleden, 6 klassen en hup de moestuin in.

Maar toch heeft ook zij haar angsten. Voor het bejaardenhuis, waar ze niet in wil, maar waarvoor ze zich ook zorgen maakt omdat ze in geval van nood denkt er niet in te mogen omdat ze het niet betalen kan. En angst voor de voie verte, het op een oude spoorlijn aangelegde fietspad, want daar zouden dieven en verkrachters in de bosjes zitten. Niet dat ze daar ooit zou komen. Ze kan helemaal niet fietsen en ook nauwelijk lopen trouwens. Kruipen kan ze, door de moestuin. Je hebt nog nooit zo'n mooi strakke, onkruidloze tuin gezien. 

Zo houden wij beiden ons hofje bij, genieten van het mooie weer en de beesten. Ik van mijn kipjes, zij van haar koeien. Onze wensen zijn niet groot, een dropje regen zou al fijn zijn. Wij houden de boze wereld ver, ik op het nieuws, zij op de voie verte.

 

Met zijn allen transgenderen.

Nu de gay-week weer voorbij is en ik alle relevante verhalen van h l b q tot z in alle bijlagen van alle kranten gelezen heb, begin ik te beseffen dat ik akelig ouderwets normaal ben of eigenlijk niet.  

In mijn jeugd zo'n 60 à 65 jaar geleden bestond dit allemaal niet. Of het bestond stiekem wel, maar daar kon je beter over zwijgen anders werd je uit de gemeenschap gepest. Homo werd je pas in de stad, zoals mijn moeder dan zei: 'Die en die, ja die is later nog homo geworden'. Wij hadden op het dorp wel Heintje Deftig, die sprak en kleedde zich netjes, was vrijgezel en waste de ramen voor zijn moeder. Iedereen vond hem wat vrouwelijk, maar heel aardig dat hij het huishouden deed voor zijn moeder.

Toen in het kielzog van de vrouwemancipatie kwamen de lesbos. Toen de travestis, de queers en nog later de transgenders. De laatste groep lijkt mij snel groeiende.

Zou het een modeverschijnsel zijn, of ligt het in de evolutie van de mens besloten? Mannen en vrouwen gaan steeds meer op elkaar lijken, beroepen zijn meestal niet meer specifiek vrouwelijk of manlijk. Wat kleding betreft ook, vrouwen dragen bijna geen rokken meer en steeds lompere schoenen. Mannen blijven een beetje achter op dit gebied, wel een ringetje door hun oor of een staart, maar nog steeds geen rok. Langzaam maar zeker worden we één geslacht, zijn we van alle gedonder af. Maar zo ver is het nog niet.

 Ik las dat transgenders bij grote bedrijven zoals Ahold 6 maanden ziekteverlof krijgen om te verpoppen. Een goede zaak, want het lijkt mij een hele klus en als je dan tussendoor ook nog steeds naar school of kantoor moet waar alle ogen op je gericht zijn om je baard of borstgroei te meten...

Het makkelijkst zou zijn om jong te beginnen met transgenderen, als je nog tussen de geslachten zweeft, voor de puberteit. Maar weet je  dan al zeker wat je wilt. Ik zelf wilde als kind dolgraag een jongetje zijn, want dan kon je meer. Jongetjes stonden overal met hun neus boven op, kijk maar op foto's uit vroeger tijd die op straat genomen zijn. Ik was een wildebras, hield van slootje springen, schreeuwen, stoer doen, met stokken slaan, vechten. Ik was op straat altijd enig meisje met een groep jongens en had de meeste praatjes. Maar thuis was ik een meisje dat wel in bomen klom, maar ook met poppen speelde en zondags graag met lakschoentjes aan naar de zondagschool ging, zedig met mijn tasje op schoot. Ik wilde een broek aan en geen strik in mijn haar, maar met een jaar of 12 bij het komen van de borstjes, en groeiende belangstelling van de jongens, koos ik toch maar voor het meisje in mij. Ik heb nooit spijt van die keus gehad.

Laten wij hopen dat er niet te vroeg met zo'n ingrijpende ingreep begonnen wordt, want het is wel voor je hele leven en nog steeds geen garantie voor het eeuwige geluk.

Het Amerikaanse meisje.

 

Het was 1957 en we zaten nog altijd in de na-oorlogse armoede. We hadden geen koelkast, geen auto, geen T.V., geen warm water en het ergste, geen douche. Niet dat wij dat zo erg vonden, we wisten niet beter. Maar voor het verwende Amerikaanse meisje dat opeens op ons dak viel moet het de hel geweest zijn.

De H.B.S. waar mijn zus op zat, had een uitwisseling georganiseerd met Amerikaanse high school leerlingen. Zo konden die kinderen eens met eigen ogen zien dat hun Marshallhulp nog geen echte zoden aan de dijk had gezet. 

Ze bleef 6 weken. Wat moet dat kind bij ons ongelukkig geweest zijn. Ons gezin sprak nauwelijks Engels. De oudsten hadden op school wat opgestoken, onze ouders wat kromme zinnen van de paar jaar ULO jaren geleden. Waar sliep ze?. We hadden 5 kinderen, 3 jongens, 2 meisjes en 3 slaapkamers. Ik sliep met mijn zus op een kamer. Lag zij er dan ook nog bij? Ik heb daar helemaal geen herinnering aan, om met Rutte te spreken. Wassen ging met een lampetkan die naar de slaapkamer werd gehesen. De kleintjes wasten zich bij de (koude) kraan in de keuken met een washandje. Een voor boven en een voor onder. En eens in de week in de teil voor de kachel, gewoon in de huiskamer. Mijn broertje en ik in hetzelfde water, zoals iedereen dat toen deed. 

Ik had eigenlijk geen contact met haar. Ze was er en dat vond ik best, verder trok ik mijn eigen plan, net als toen mijn oma Delfzijl een poosje bij ons inwoonde, ik kan mij ook niet voorstellen waar die sliep. Mijn arme zus die zat pas echt met haar opgescheept. Ik herinner mij wel dat het fruit die zomer heel duur was zodat mijn moeder dat niet kon kopen. Almeda (zo heette ze), toog met mijn zus op de fiets naar de markt in Zaandam, waar ze een zak appels kocht waarvan ze er niet één uitdeelde, zelfs niet aan mijn zus die naast haar liep. Dit deed bij mijn zus en bij ons allemaal, de deur dicht.

Het enige aantrekkelijke aan haar was dat ze in het bezit was van een fototoestel, vogens mij een polaroid waar de foto's zo uitrolden. In kleur!! Vandaar dat we toch nog een paar herinneringen aan haar hebben, hoewel ze niet op deze foto's hierboven staat, omdat zij die heeft genomen. Niks aan gemist.

Het Amerikanisme begon al toe te slaan in die tijd. Hier heb ik mijn eerste (en laatste) nylonjurkje aan, dat toen mode was, door moeder gemaakt. Je hoort er natuurlijk niet mee in bomen te klimmen.

In dit huisje woonden we toen. Het moest al die mensen herbergen. 

We hebben nooit meer wat van het schaap gehoord, wel een bedankbrief van haar moeder. Dat ze er zo van opgeknapt was nu ze gezien had wat echte armoe was. Nou zeg, zo arm voelden wij ons niet, iedereen leefde zo, we hadden geen honger en geen kou. Een warm bedje met een kruik en pinda's op zaterdagavond. Wat wil een mens nog meer?

Vijverproblemen

 

Aan het eind van de middag wilde ik nog even de brandnetelhaag langs het pad naar de grote weg afmaaien. Ze groeien maar door en eenmaal uitgebloeid zijn ze zo lelijk. Ik doe dat met een elektrische maaier. De afstand van het schuurtje vanwaar de elektriek moet komen tot het eind van de brandnetels is toch zeker 75 meter. Ik bereik dat door meerdere snoeren met elkaar te verbinden en helaas, des te meer verbindingen des te meer kans op een bug. En ja hoor, na al die katrollen uitrollen en snoeren verbinden blijft mijn streamertje zo dood als een pier. Geen jus. Na alle verbindingspunten te hebben gecontroleerd, niets! Na alles er uit getrokken te hebben blijft alleen nog de stekkerdoos over. Maar iedere keer als ik het knopje van die doos indruk knalt de aardlekschakelaar weer uit. Marimon komt er bij, die weet altijd raad bij dat soort dingen. Hij komt tot de conclusie dat het de pomp naar de vijver moet zijn. Dit betekent een kleine ramp, want die vijver is zo lek als een mandje en wordt gevoed door de put. Zonder pomp die het putwater oppompt, zijn alle beestjes die in de vijver leven ten dode opgeschreven. 

 Goede raad is duur. De vijver moet sowieso op de schop. Er ligt een steeds dikker wordende laag groene drab op de bodem, die krijg je daar niet zomaar weg. Bovendien moet er een nieuwe bâche in, een zeil. Dat is zwaar werk, je moet er met meerderen voor zijn, maar eerst moeten de bomen en struiken gekapt, wat ik al tientallen keren gedaan heb, maar ze groeien steeds sneller en groter weer aan (snoeien doet groeien). De wortels moeten er uit, maar hoe krijg je dat zonder gif voor elkaar. Je zou iemand met een graafmachine moeten huren. Nieuwe bâche, nieuwe pomp. Dat gaat flink geld kosten, want zo'n pomp is hartstikke duur. Het is niet zo'n gewoon pompje van de Liddle die wij in de put hebben hangen om de planten te bewateren. Deze is (was) een superpomp die het 20 jaar zomer en winter, dag in dag uit gedaan heeft. 

Een kleiner vijvertje voor het huis dan maar? Zo'n plastic dingetje kost een paar honderd euro, blijft 10 jaar goed. Maar dan moet Marimon graven en niet in de aarde maar in het puin, want de Engelse (ver)bouwer van dit huis heeft de ruimte rondom het huis volgestort met stenen en bouwafval, toen een zeil er over en daarover grind. Op dat grind heeft zich inmiddels een laagje aarde genesteld met daarop onkruid in alle soorten. Maar Marimon heeft geen zin in graven en gelijk heeft hij. 

Opdoeken dan maar die vijver? En de kikkers dan? En de visjes?

Alles uitstekend op 123, Impasse de la Chapelle de l'Air Souvre.

 

Wat is er allemaal gebeurd op La Chapelle-plage sinds mijn laatste blog? Ten eerste hebben we voortaan een echt adres van de post gekregen. Het heet hier nu: Impasse de la Chapelle de l'Air Souvre, opdat een ieder vanaf de weg kan zien dat het hier doodloopt. Niet dat er daardoor minder auto's verkeerd rijden. Maar misschien rijden ze wel opzettelijk het weggetje op, om rustig hun 12 uurtje (casse-croûte) op te eten of om te poepen achter de kapel. 

Inmiddels zit er ook enig schot in de renovatie van de kapel, wellicht heeft mijn brandbrief aan de familie geholpen, i.i.g. communiceren ze weer met elkaar en ineens blijkt er een burgemeester uit een naburig dorp bereid om zijn connecties aan te spreken. Er gloort hoop aan de horizon.

De kipjes waarover ik in mijn vorig blog vertelde, gaan uitstekend. Zij hebben sinds een paar dagen de baard in hun keel en zijn van gepiep, via gebrom, over aan het gaan op een normale tok. Twee van de drie. De kleine, die achterbleef in groei en in alles, is inmiddels overleden. Ik noemde haar Schlomo, want zij stond alleen maar te teuten en vergat te eten. Ik had het eigenlijk al gelijk bij de koop gezien dat ze niet erg lekker was, maar ik dacht misschien van de stress op zo'n markt in de brandende zon. Maar nee, onze liefdevolle verzorging heeft niet mogen baten.

De moestuin gaat goed, het weer werkt goed mee met voldoende zon en af en toe een buitje. De prei gaat ook nog steeds. Zelfs is er een verrassingspompoen spontaan op de composthoop opgedoken.

Deze foto's zijn van een paar weken geleden, inmiddels zijn ze flink wat forser geworden, net als de kippies.

Tja en sind 1 juli hebben wij samen met nog 1000 of 2000 anderen (hoeveel patiënten heeft een huisarts eigenlijk?) geen huisarts meer. Hoeveel telefoontjes wij ook uitzenden naar de omringende dorpen en stadjes, overal hetzelfde verhaal: 'We nemen geen nieuwe patiënten meer aan'. Onze tandarts is 45 km. van ons verwijderd en dan mogen we nog blij zijn dat we die gevonden hebben. Hier in de buurt zijn er ook nog wel, maar de ene vindt dat tandsteen verwijderen niet nodig is en de ander is steeds even weg om een alcohol ontwenningskuur te doen. Een dermatoloog om naar een verdacht plekje te kijken? Ho maar. De ene die enigszins in de buurt zit, wil alleen schoonheidsbehandelingen doen, zoals ouderdomsvlekken weglaseren. Ook leuk, maar niet urgent. 

Dan maar opletten dat we niet ziek worden. Wondjes gelijk in de soda en goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Geen handen geven en niet zoenen. 

Met zo'n uitzicht vanuit je bovenraam kan je toch nooit ziek worden?

 

Onze kippenbaby's

 

We hebben ze de nieuwe kipjes. Gister het hok uitgestoft en ingericht, vandaag naar de markt in Saint Hilaire. Wij waren eigenlijk nooit daar geweest op de gewone weekmarkt, alleen een paar maal op de stinkend drukke, kermisachtige jaarmarkt. Viel dat even mee! Druk, ja dat wel. Maar vrolijk, met kleurtjes en geurtjes en volle terrassen. De auto's stonden tot aan de rand van het stadje geparkeerd, maar we vonden toch nog een onmogelijk gaatje waarin alleen Marimon met zijn uitzonderlijke inparkeerkwaliteiten Blauwtje in kon wringen. Sinds zij gewapend is met een trekhaak, zijn we bijna overmoedig geworden. 

Leuke markt dus, waar van alles te krijgen was, maar op het eerste zicht geen gevogelte! En wij maar lopen met onze kattentransportbox. Bij navraag bleek de afdeling volaille wat buiten de markt te liggen, op het kerkplein. Ha! We hadden hier nog een kleine triomf. Een babbelaar, met wie we in discussie raakten over het kippentransport in een kattentransportbox, dacht dat wij Fransen waren. Meestal zien ze aan mijn neus al dat ik hier niet thuis hoor, dus dit was een opstekertje.

Dat kereltje dat dacht dat de kattentransportbox te kein zou zijn voor de kipjes zou deze foto eens moeten zien. Het lijkt wel een zaal!

Op de terugweg reden we zo voorzichtig alsof we onze borelingen uit de kraamkliniek opgehaald hadden. Hier zijn ze hun hok aanbeland, maar ze durven er nog niet uit. Pas toen ik een uurtje later met de opfokvoerbus rammelde  waren ze er als de kippen bij. 

Maar sindsdien slapen ze. Net als mensenbaby's. Eten, poepen en slapen. Geen lol aan. We gaan om het half uur kijken of ze al wat doen want we vertrouwen het eigenlijk niks dat ze steeds maar slapen, ook net als bij je baby. Als ze krijsen is het niet goed, maar als ze te zoet zijn ook niet. Wat een zorgen nu alweer.
 

Het groeit, bloeit en sterft op dit paradijselijke erf.

 De zomer schiet al lekker op, bijna de langste dag waarop het altijd slecht weer is en nu hopelijk ook. Die lange warme dagen zijn niet aan mij besteed, ik word er doodmoe van. Vandaag gelukkig wat frisser met heerlijk sappige buitjes. Ik voel mij helemaal tevreden, want de eerste huurders van het seizoen zijn veilig aangekomen en hebben het naar hun zin (zij houden ook niet zo van te warm weer), de preitjes zijn eindelijk geplant tussen de buien door, en haan is (toch nog onverwacht) overleden. 

Haan was pas 18 maanden oud, maar gefokt voor de pan, een plof haan, met slechte botten, te hard gegroeid in te korte tijd. Hij liep altijd al slecht, maar de laatste maanden kon hij zich alleen nog maar rollend en klapperend verplaatsen. Hij was helemaal afhankelijk van mijn gunsten, want hij kon zelf niks meer. Zeker een maal per week overwoog ik of ik hem een tikje met de hamer zou geven, maar dan keek hij me zo verwachtingsvol aan en tja het is niet makkelijk om je vriendje de hersens in te slaan, ook al is het voor zijn bestwil.

Daarom was ik zo opgelucht toen ik hem vanmorgen dood aantrof. Hij heeft het helemaal zelf gedaan. Bravo Haan.

En ik heb de preitjes geplant die al een week in een emmer stonden te verinteresten. Ik had ze vorige week gekocht van een hobby tuinder op de vide grenier. 5 euro voor een bosje van 50, dat is niet duur vond mijn buurvrouw Thérèse ook. Maar toen ik ze haar toonde zei ze dat ze niet goed waren omdat er een bobbeltje bij de voet zat. Volgens mij hoort dat zo, maar zij beweerde van niet. Maar goed, ik heb gezegd dat ik ze toch ga planten als experiment. Op internet vond ik niets over bobbeltjes, maar wel dat je ze voor het planten een half uur in een chloorbadje moet zetten met hun voetjes. Natuurlijk geen zuivere chloor, maar 1 op 5 met water gemengd. Had ik ook nog nooit van gehoord. En dan moeten de arme stakkers nog een paar dagen bloot in de zon liggen om uit te harden. Nou, als ze dan nog leven, zijn het inderdaad die-hards die àlles overleven.

 Mijn moestuin heeft er nog nooit zo netjes uitgezien.

Knoflook en sla. Uitjes en een courgette. Bessen, frambozen, aardbeien en nu ook nog preitjes, maar die zijn pas voor februari. En ook nog een heleboel appels in wording aan de diverse bomen. En o ja, de Kaki staat in bloei, dus dat belooft wat.

Woensdag nieuwe kipjes halen op de markt in Saint Hilaire.