De bloedende jongen onder het zeil.

Wat zal dat knulletje een angsten uitgestaan hebben terwijl hij lag leeg te bloeden onder het zeil. Hoe lang heeft hij daar gelegen? Een dag en een nacht? Twee dagen en twee nachten? Lang genoeg om de consequenties van zijn daden te overzien. Lang genoeg om zijn boosheid te laten afkoelen. Lang genoeg om over de nabije toekomst te denken. Lang genoeg om spijt te hebben. Lang genoeg om bang te zijn. Bang om dood te bloeden, daar, helemaal alleen. Hopend misschien, om dood te bloeden. Alles beter dan in handen vallen van de bloedhonden, die nu overal om hem heen zijn, die hem gaan ondervragen, martelen, lynchen. God of Allah, laat mij alstublieft doodbloeden. 

Wat drijft zo'n joch. Is het door eenzaamheid gekweekte haat, door godsdienst gestimuleerde heldhaftigheid, door allerlei media vertekend werkelijkheidsbeeld? Een melange van dit alles bestrooid met wat aangeboren gekte misschien? Wij weten het niet. Ons inlevingsvermogen gaat zover niet. Weet hij het zelf? Wat gaat hij de recherche vertellen als hij weer opgelapt is tot denk en-spreekniveau? Zal hij überhaupt zijn mond nog open doen? 

Het is eng dat er dit soort mensen rondlopen, tussen ons zijn, want hun omgeving merkt meestal niets aan ze. Letten wij niet goed op? Er lijken er ook steeds meer van te zijn. 
Hoe worden ze gekweekt? Welk fenomeen ligt hier aan ten gronslag? Wat kunnen wij doen om dit soort jongens (want het zijn bijna altijd jongens), uit de massa te lichten, ze op andere paden te brengen, ze te stoppen, te redden, hun toekomstige slachtoffers te beschermen? Daar zouden wij eens diep over moeten nadenken.