dinsdag 24 december 2024

Alweer Kerst.


 Het is weer zo ver. Jozef, Maria, de herdertjes en wij zijn in volle verwachting van de verlosser, die ongetwijfeld op een keer zijn werk gaat doen. Buiten wachten op de dingen die niet komen gaan, weet ik niet goed wat er van mij verwacht wordt met Kerstmis. Dampende pannen wildbraad bereiden is tegen mijn principes en kerkbezoek lijkt mij te koud. Er rest mij niet anders dan de lampjes in de boom onsteken en naar Freek de Jonge luisteren/kijken. 

Vroeger, als kind, was het ook niet mijn favoriete feest. Het kwam ver na Sinterklaas, Sint Maarten, mijn verjaardag, Luilak en het schoolreisje. Wat was er wel leuk aan? Naar de galanteriewinkel van Koomen een bel of bal uitzoeken. Ieder kind een bal. De boom aankleden. Mocht ik niet mee meedoen, want ik liet alles uit mijn klontjevingers (uitdrukking van mijn vader) vallen. Pats, daar ging mijn vers gekochte bal al. Huilen, krijsen. Maar een nieuwe bal zat er niet in, net als je lampion die in de fik vloog met St.Maarten, pak je verlies, want er was geen lampion of kerstbal B. 

De Kerstavond zelf. Als het donker genoeg was gingen de lichtjes in de boom aan. Echte kaarsen en een emmer water onder handbereik. Het was echt donker in de kamer. Her en der een flakkerende kaars bij welk schaars licht mijn moeder een kerstverhaal voorlas, of verzon. Des te zieliger des te beter, over verdwaalde kindjes in de sneeuw, die dan uiteindelijk toch een lichtje zagen branden in een huisje. Daarbinnen was dan geen heks of kinderverkrachter (die hadden we toen nog niet), maar een lief oud stelletje (zoiets als wij). En we zongen uit volle borst, zelfs mijn vader zong mee. Nu zijt wellecome en de herdertjes die bij nachte lagen te waken in het veld. Leek me wel koud, maar daar in Bethlehem was het warmer, naar het scheen. Na het zingen hadden we het wel een beetje gehad en werd de kokosnoot uit het kerstpakket opengebroken met hamer en bijtel. Maar eerst een gaatje er in met de handboortol om de kokosmelk er uit te laten lopen. De smaak er van viel me altijd weer tegen. Bovendien was het helemaal geen melk, maar water.

Dan was het kerstfeest als zodanig eigenlijk over en begon mijn vader onrustig te worden. Hij had lang genoeg tussen zijn familie doorgebracht en wilde dolgraag weg. Maar waar naar toe? De café's waren dicht en bij kennissen kun je niet aankomen op Kerst (wat hij toch wel door vervelingsnood gedreven deed, maar al snel naar buiten gekeken werd, waarna hij chagrijnig thuiskwam en van moe nog eens een reprimande kreeg. 'Dat doe je niet, op Kerstavond op bezoek gaan!' De man was helaas wat wereldvreemd, hij deed het wel.

Op school was er ook Kerstfeest, dan moesten we een aardappel van huis meenemen waarvan we een kaarsenhouder maakten door een gat er in te boren waarin een meegebracht kaarsje gezet werd. De school verschafte rood en groen crêpepapier, waarvan ze een vrachtautolading schenen te bezitten, dat wij dan weer rond de pieper drapeerden, van boven vastgebonden met een draadje of lintje. Licht uit, gordijnen dicht, de kaarsjes aan en zingen maar. We kregen een kerstkransje en een mandarijntje, want die leken ook wel met vrachtwagenladingen aangevoerd te zijn. Nooit kreeg je een sinaasappel of mandarijn, maar met Kerst waren ze ineens overal.

Geen wild voor ons dus, maar voor de gemiddelde Christenmens wel! Vandaar dat er in de bosjes bij ons achter waar 'onze' herten huizen, al bij het krieken van de dag twee jagers probeerden een kerstmaal bij elkaar te schieten. Het motterde en ze vingen niks. Logisch, want zodra de herten de jagers ontwaardden, namen zij de vlucht over het veld. De jagers leken ze niet gezien te hebben of deden alsof. Ach, je hebt er ook aardige tussen. Maar 'onze' vijf herten zijn gered. Voorlopig, even... 

zondag 1 december 2024

Genieten in ons Heiligdom.

 


De feestelijke maand december is begonnen met zoals ieder jaar vanaf 1987, de Téléthon. Dat is een inzamelingsactie op T.V. , zoals Mies Bouwman met 'Open het Dorp', waar het hele land aan mee doet. Op de foto hierboven onze theatergroep die, zoals te zien, een sketch opvoerde met monniken. Ik sta er ook tussen. Wie mij vindt wint een prijs. Die je dan natuurlijk vrijwillig afgeeft aan de Téléthon, die dat geld (of de gebraden kip, al naar gelang de inhoud van de prijs) besteedt aan onderzoek naar 'maladies génétiques neuromusculaires rares'. Als je dat zonderen haperen uit kunt spreken win je nog een prijs (ook af te geven).

Het is raar, maar vanaf het begin van de maand december voel ik altijd iets heiligs in de lucht hangen. Dat komt niet door het kerstliedjesgejengel waarmee alle koren in de omgeving ons een plezier denken te doen. Ook niet door de versierde huizen en dorpen die hier aan een soort competitie meedoen wie er de meeste kerst verlichting tegenaan smijt. Zeker niet door de versiering in ons eigen dorp, dat langzamerhand op de Efteling is gaan lijken en dan ook ieder jaar met de hoofdprijs aan de haal gaat, en al helemaal niet door de blote baby in het kribje. Wat is het dan wel?

Het is een oergevoel overgeleverd uit de oudste tijden dat zich genesteld heeft in onze genen, nog van toen de donkere dagen werden overgenomen door onbekende krachten en machten die zich tussen hemel en aarde ophielden. Die zijn er nog steeds, tenminste hier op Air Souvre, de rest van de wereld weet ik niet. 

Ze zijn niet persé slecht, maar op gegeven moment ben je ze zat, dan moet het licht terug en de bloemen en de blaadjes. 

Dus flink bidden maar en zingen en eten en vooral drinken!

En tot slot knallend vuurwerk, want weg moeten ze die oude demonen. 

Dan komen we tot inkeer. Hè, hè, we zijn weer onder elkaar. We gaan het beter doen komend jaar, véééél beter.

Maar eerst nog een maandje lekker rustig genieten in ons Heiligdom.

zondag 24 november 2024

Warm weerzien in het dorpscafé.


 

We komen net enigszins aangeschoten thuis uit het dorpcafé. Eens in de maand is er een door de gemeente gerund samenzijn. Altijd even gezellig en vooral nu nadat we een paar dagen ingesneeuwd waren. Heerlijk om de nieuwtjes te horen, de door de sneeuwval afgebroken takken of hele ontwortelde bomen. De grote pruimenboom in de weide bij Marie-Claire waaronder het zo fijn schuilen was tegen de felle zomerzon tijdens een barbecue. En wie er overleden zijn. Ik zat weer naast le mari de la coiffeuse zodat ik de nieuwtjes uit de eerste  hand hoorde. De vrouw van Engelsman L., waarmee we een aantal jaren geleden redelijk goed bevriend waren en waarvan we ineens niets meer hoorden. Blijkt dat haar zoon plots gestorven was en zij met ademhalingsproblemen kampte. De laatste 2 jaar liep ze met een oxigène karretje. Nooit gezien. Allemaal in hetzelfde dorp, maar zo verstrooid over een grote oppervlakte dat je elkaar gewoon niet meer ziet als je uit de circulatie verdwijnt. En toen ineens was het afgelopen, en hij, de overgebleven partner, wist niet waar hij het zoeken moest en klampte zich aan de kapster vast om steun en raad. Je zou zeggen dat hij het al een poosje aan had zien komen en zijn maatregelen had kunnen treffen. Misschien wilde hij het niet zien, zoals hij ook nooit een vrienden of kennissenkring om zich heen had gebouwd en daar sta je dan in je eentje. Een begrafenisverzekering is belangrijp, maar een steunkussen van vrienden en bekenden is dat evenzo. Zo kregen we het over het alleen achterblijven en wat je van te voren moet regelen. Bijvoorbeeld onze auto's die allebei op Marimon's naam staan. Bij zijn verscheiden ben ik de auto's kwijt! Nooit aan gedacht. Dus dat gaan we eerst regelen. 

In ieder geval waren we het er met ons allen over eens dat de langstlevende van het koppel de pineut is. Zo leerde ik een mooi Frans spreekwoord van de coiffeuse:


Le premier qui part, part avec les fleurs. 

Celui qui reste, reste avec les épines.


woensdag 20 november 2024

Duizendpoot in mijn broek

 

Gistermorgen zat ik lekker aan mijn müsli haver yoghurt vruchten ontbijt, toen ik een kriebel op mijn bovenbeen voelde. Met mijn nagel voelde ik een bobbeltje en toen een prik. Even kijken wat zich daar onder mijn legging afspeelde. Ik zag een dikke, bruine draad en trok er aan. Begon de draad te kronkelen. Ik gooide hem op tafel, pak mijn bril erbij en zie een griezel van een duizendpoot, die vast op zoek was naar een lekker warm holletje voor de winter. Nou dat heeft ie inmiddels, in de compost.

Dat was geloof ik het enige wat ik van de week beleefd heb.

En ons bezoek aan het belastingkantoor om te klagen over de hoogte van onze taxe habitation (een soort woonbelasting) die volgens ons te hoog was (ja, als het te laag was geweest zouden we zeker niet zijn gaan klagen). Het kantoor zag er uit als een soort bunker. Je moest een afspraak hebben (hadden we) en er werd pas open gedaan op het tijdstip van afspraak. Niet gezellig naar binnen om vast te acclimatiseren. De juffrouw was zeer afstandelijk en wantrouwend, op het ergste voorbereid. Haar bureau met computer stond enkele meters achter de tafel met stoel waar wij moesten plaatsnemen, zodat ze buiten ons slagveld was. Na ons verhaal aangehoord te hebben, geserveerd met onze poeslieve glimlach, begon ze wat te ontspannen. We hadden gelijk, over een week of 3 heeft ze het opgelost en krijgen we het geld terug (wat we nog niet betaald hebben, maar dat weet zij niet). Ik denk dat ze heel wat voor haar kiezen krijgt op een dag. Arme juffrouw.

Positief nieuws is dat de maïs er eindelijk af is bij ons, dat ik mini viooltjes heb geplant, afgedekt met een aardbeiennet ter bescherming tegen het kippentuig, en een paar meter nieuwe moestuin heb gespit om fèves in te planten. De volgende dag pijn in rug en knie natuurlijk, maar dat heeft niet lang geduurd.

En nu is het wachten op de sneeuw. Morgen rijdt in ieder geval de schoolbus niet in de Orne.




maandag 11 november 2024

1989. Het roer om!

 1989. Gister was het 35 jaar geleden dat 'de Muur' viel. 's Nachts in bed praatten wij er over. Kenden wij elkaar toen al? Ja, want wij hadden het indertijd over de telefoon besproken. Nee, we hadden slechts een glimp van elkaar opgevangen in het café. Kenden elkaar nog slechts 'on line' dus. Dan ga je liggen denken, wat ging er aan onze kennismaking vooraf? Wat gebeurde er allemaal in mijn leven in 1989? In januari stierf mijn vader. Mijn moeder verkocht stante pede hun huis en ging haar kinderen achterna naar het stadje T. Iets wat zij al heel lang wilde, maar dat tegengehouden werd door haar halsstarrige echtgenoot (ik ga me daar begraven in Terneuzen). Net of Assendelft zo swingend was.. En ik kocht van de erfenis een splinternieuwe appelgroen/ zeeblauwe Gazellefiets, die ik een jaar later liet stelen voor een winkel in Bussum.

Mijn moeder die vlak bij mij ging wonen, wat een luxe. Maar het heeft niet lang mogen duren, want aan het einde van het jaar ontmoette ik Fré, die nog geen jaar later Marimon werd en mij ontvoerde naar Muiderberg. 

Met mijn zus op de kermis in A. october 1989.




Mijn huishouden in 1989. Geel geverfde houten vloer, naaimachine met door Wilco gemaakte houten paspop, gaskachel met ketel water, schapenvellen, verklede kindjes op het door mijzelve gemaakte wollen kleed (Ingeborg zittend en Vanessa over een sprookjesboek gebogen op de vloer) En mijn sokken op het podium, waarop ik natuurlijk zat te breien.

Het was het jaar waarin ik weer naar school ging. De Jannetje Dierxschool bestemd voor herintredende vrouwen d.w.z. vrouwen die een poos uit het arbeidsproces waren werden er bijgespijkerd om weer mee te kunnen draaien in het bedrijfsleven. Economie, Marketing, Typen, Werken op de Computer en nog zo het een en ander. Mijn kinderen waren inmiddels 11 en 15 jaar oud en ik vond het tijd om in de wereld terug te keren. 

Terug naar school. Rechts, pakje met brede schouder mode.

Ik wilde eigenlijk ook weg uit T. Naar Breda misschien ofzo. Kortom het roer om!

En wie kwam daar precies op tijd mij uit het café vissen?




Hij heeft het helemaal voor elkaar, zit gezellig aan mijn tafel onder de gele lamp. Met Tijn en baby Kayan, dus Liz kan niet ver zijn. En links voor, als kers op de taart, een plukje van mijn moeders haar, denk ik.


zondag 3 november 2024

Help! Boomers in Mac Do.

 Een paar dagen geleden moest ik begeleid door mijn trouwe chauffeur, in Caen weer een onderzoek ondergaan waarvoor ik 6 uur van te voren geen voedsel meer mocht innemen. Ik heb gelukkig een van nature ingebouwde wekker, die mij om 6 uur 45 het bed uitjoeg zodat wij nog  een uitgebreid müsli/yoghurt/ fruit ontbijt tot ons konden nemen. Een stevige bodem om de komende 8 uur nuchterheid te overbruggen.

Toen ik rond drieën vrijgelaten werd, barstten we natuurlijk van de honger. Met zo een lege maag ben je niet kieskeurig meer zodat we met graagte de in de nabijheid lokkende Mac Do binnen liepen.

Nog niet zo heel lang geleden gingen we naar het buffet, deden daar onze bestelling en rekenden af. Nu moet je helemaal alleen, staande voor een soort flipperkast,  je keuze maken d.m.v. aan te tikken plaatjes. Eigenlijk wel makkelijk achteraf gezien, alleen is er wel erg veel keus in groot, klein, veel, weinig, met of zonder groente, saus zus of zo. Ik nam hamburger maat groot die nog net in mijn mond paste, met uien en sla en sauzen en een plak kaas. Plus een middelgrote frites en een gemiddelde cola, die nog de inhoud had van een bloemenvaas, want als ik toch eenmaal slecht bezig ben dan maar meteen goed. Alleen het betalen lukte niet zo.

Uit een ooghoek zag ik Marimon aan de flipperkast naast me zich meer en meer opwinden. Hij bestelde een menu, maar wilde daarvan maar 3 dingen en geen 4 en dat kon schijnbaar niet. Het duurde een poosje voordat hij dat door had terwijl de honger aan zijn ingewanden knaagde. De vloekende en tierende voor de kast rondspringende oude man zou mij als jeugdige Mac Do ganger de slappe lach bezorgd hebben, maar niemand keek op noch om. Wellicht waren ze dergelijke uitbarstingen van boomers gewend, maar eerder denk ik dat ze er niets ervan meekregen omdat ze met hun neus in hun mobieltjes zaten. 

Uiteindelijk kregen we alles voor elkaar en stonden voor de niet eenvoudige taak om het aangeschafte voer netjes zonder bestek naar binnen te krijgen. Vooral voor Marimon die soep nog met mes en vork pleegt te eten, was dit een hele opgaaf. Ik heb mij kostelijk vermaakt in Mac Do. En het was nog lekker ook.







zondag 27 oktober 2024

Onze dagen.

 Voor het eerst weer met licht wakker, poesje snapte ook dat er iets met de tijd gebeurd was en kwam niet voortijdig jengelen dat wij op moesten staan. Vanmiddag daarentegen begon hij op zijn gebruikelijke etenstijd te mauwen en moest hij een uur wachten, want de klok heeft gelijk in dit huis en niet het gevoel. 

Eerst even naar de verdwenen mais kijken. Gister was er de hele dag het gegrom van tractoren en combines, die ik niet voor de voeten wilde lopen met het risico dat ze het mij zouden doen.


Eindelijk weer uitzicht, maar waar moeten nu de hertjes blijven die ik gister nog uit de mais zag springen en voor mij weg rennen  met  hun wit oplichtende achterwerken. 


Volgende week zijn wij aan de beurt. Dat zal opknappen want het stukje mais bij ons langs het pad is helemaal bruin en dood door de hagelbui die het een maandje geleden op zijn kop heeft gekregen. Geen vrolijk gezicht, ik hoop dat de boer er nog wat voor vangt.

Verder ben ik de hele dag niet van 't padje geweest. Je gaat niet op visite en ook niet naar de bioscoop als je ieder moment in een hoestbui uit kunt barsten. Wat doet een mens dan zo'n hele dag? Ik lees 'de Poes', van Simenon. Ik heb het al eens gelezen, lang geleden en misschien wel meerdere keren. Ook heb ik de film gezien. Le Chat, met Jean Gabin en Simone Signoret in de hoofdrollen. Over een echtpaar dat op latere leeftijd met elkaar getrouwd is, uit eenzaamheid waarschijnlijk, maar dat helemaal niet bij elkaar past en elkander begint te haten als hij haar ervan verdenkt zijn poes vergiftigd te hebben en hij uit woede haar papegaai de veren uit zijn kont trekt en in een vaasje zet. Sindsdien praten ze niet meer tegen elkaar en converseren ze via venijnige briefjes die ze in elkaars schoot plegen te werpen. Maar ze houden elkaar wel de hele dag in de gaten.

Verder lees ik zoals iedere morgen bij de koffie de Roemeense krant op het internet, zoals een ander misschien een kruiswoordraadsel invult of een doorloper oplost, maar daar ben ik niet zo goed in, sterker, dat kan ik helemaal niet.

En niet te vergeten heb ik ook nog de blote poppen aangekleed.





Nu nog een mutsje er bij breien, anders heeft hij zo nog een meningitus te pakken met die kouder wordende dagen. 

Ach ja, we vermaken ons wel.

zondag 20 oktober 2024

Op vakantie naar het bijna buitenland.


 Vakantie in Valkenburg 1961, ik was 13 jaar. 

Wij waren tot dan toe nog maar 2 keer echt op vakantie geweest. Een keer naar Schoorl, in een tot pension verbouwde boerderij waar wij met de hele familie een kamertje met stapelbedden moesten delen, pa, moe en vier kinderen. Dirk, de oudste, ging niet meer mee maar bracht ons weg met de bagage op zijn brommertje geladen. Pa ging ook op de brommer en de rest van de familie op de fiets. Een paar jaar later, ook op de fiets, maar nu met alleen nog mijn broer Ruud en ik, een weekje in een huisje op de Veluwe. Dat was voor mij echt een openbaring. Zoveel bos had ik nog nooit bij elkaar gezien. Heuvels en dalen en dat op je eigen fiets! Ik was een jaar of 10/11. Maar Valkenburg, dat was pas het echte avontuur, want ik stak voor het eerst de grens over met mijn eigen toeristenkaart waar nog geen stempeltje in stond.

Mijn moeder had een kamer gehuurd bij een familie met 4 kinderen, zie foto. Ik denk dat wij daar ook met de familie mee aten. De reis er naar toe ondernamen we afzonderlijk. Ik bij mijn vader achterop de brommer, dit maal geen berini met een eitje, maar een echte, met zo'n buddyseat (buddysit zeiden wij onwetenden). Het was een prachtige rit, (door bloeiende boomgaarden in mijn herinnering, maar dat kan haast niet in juli). In 1961 was het nog niet druk op de weg en wij zoefden naar onze bestemming zonder opstoppingen of opgebroken wegen en zonder de weg kwijt te raken, wat al heel wat was met een bestuurder als mijn vader. Mijn moeder ging met de koffer in de trein. Wij maakten iedere dag een uitstapje met de bus. Naar het drielandenpunt, waar je in 3 landen tegelijk kon kijken en helemaal naar de buitenlanden Duitsland en België, waar je pas werd gecontroleerd aan de grens en je er een heuse stempel in kreeg waardoor je jezelf een beginnende wereldreiziger voelde. Naar Monschau, dat er echt Duits uitzag met zijn vakwerkhuizen, naar de grotten van Han en de watervallen van Coo, die zich niet eens in Coo bevinden maar in Stavelot, leert mij Google. Ik herinner mij niet meer hoe we, eenmaal in Valkenburg aangekomen, de ontvangst familie gevonden hebben zonder telefoon of plattegrond. Ik weet ook niet hoe moeder met de ongetwijfeld zware koffer op het logeeradres gekomen is. Vast niet met een taxi, want dat was voor rijke mensen. 

Maar ik herinner mij nog heel goed dat mijn vader mij met de portemonnee naar de overkant van de straat stuurde om 'ein pfund Italienische Pflaumen' bij de groenteboer te kopen. Dat moet dan wel in Monschau geweest zijn, want in Valkenburg spraken ze ongetwijfeld Limburgs, wat voor ons noorderlingen overigens hetzelfde klonk. Wat een avontuur! En wat fijn een keer enig kind te zijn...



dinsdag 8 oktober 2024

Het vlees is beter dan de benen.


 October 1990, onze huwelijksreis naar de Franse kust. Le Rivage, een dorpje richting Barfleur en Cherbourg, een paar uurtjes rijden van waar we nu wonen. We woonden toen nog lang en breed in Nederland en hadden nog helemaal geen emigreerplannen, maar vonden dit een ideaal huisje voor als... We gaan er nog wel eens heen om te kijken of het er nog staat en of de stop nog in het bad zit. Stop?Ja, want op deze plek is er een enorm verschil in eb en vloed. Met eb is er strand zover het oog reikt, maar met vloed verandert de achterplaats van het huisje in een soort badkuip en ja met een heuse stop in het midden. Achter het muurtje waar ik voor sta kolkt dan (met springvloed)het water. Ook het padje stroomt onder, maar niet zo ver, want het helt. Gelukkig maar, anders zou de zee zo het dorp instromen. We hebben er nooit iemand gezien, het zal een vakantiehuisje zijn van Parijzenaars en voor ons toch niet te betalen.Het zou leuk zijn nog eens aan de kust te wonen, maar de prijzen daar zijn inmiddels van dien aard dat we er alleen over kunnen dromen. 

Inmiddels zitten we midden in de beloofde stortbuien. Opgediend met zon, een mooi gezicht. Zondag hebben we weer een dorpsetentje onder le chapiteau (de  feesttent). Aangeraden wordt stevige schoenen aan te trekken vanwege het te verwachten soppen.

Afgelopen zondag zijn we naar le Salon du Livre geweest, een evenement waarvan wij het bestaan niet wisten terwijl het al 8 jaar hier gehouden wordt op 8 km afstand. Wij kwamen er achter doordat onze gîte gehuurd was door een schrijver/uitgeversstel. De impressie die we na een oppervlakkige rondwandeling kregen was dat de schrijvers overwegend jong waren (onder de 40, wat voor ons jong betekent) en dat de boeken (van buiten) overwegend zwartgallig, luguber en eng waren. Veel doodshoofden op de kaften. Van binnen zal het er niet veel vrolijker hebben uitgezien.

8 km de andere kant op. Vanmorgen las ik in de Portugese! krant nota bene, dat Omar Bin Laden, de zoon van, die hier al jaren met zijn gezinnetje woont, zijn kostje verdienende als kladschilder, zal worden uitgezet wegens ophemeling van het terrorisme. Waar halen ze dat nu weer vandaan? Nooit last van die man gehad. Hij heeft alleen zijn naam niet mee. Ons locale Sufferdje heeft nog niks gemeld.

Onze hertjes, die we al een paar dagen niet gezien hadden terwijl de jagers lustig doorschoten, zijn gesignaleerd op ons eigen pad. Marimon moest er krachtig voor remmen voor ze weer de mais inschoten. Mooie schuilplaats, alleen niet voor lang. Eind october gaat het er af, volgens de buurman. Ze kunnen het net zo goed laten zitten, want er zit geen behoorlijke kolf meer aan sinds de mega hagelbui van een maand geleden. De boer gelooft niet dat de hagelbuien door de changement climatique komen. Hij gelooft nergens in, ook niet dat zijn mais achteruit gaat doordat hij al 9 jaar, zolang wij hier wonen en misschien wel langer de mais op hetzelfde perceeltje plant. Waar gelooft hij dan wel in? Dat het vlees beter is dan de benen. En daar heeft hij geen ongelijk in. 


zondag 22 september 2024

La Rentrée, een nieuwe herfst een nieuw begin.

 


Bij de aanvang van het nieuwe schooljaar, la Rentrée genaamd in Frankrijk, zit ik altijd boordevol nieuwe plannen. Vorig jaar was dat 'la couture', een naaicursus. Niet dat ik dat niet al kon, maar je leerde er de fijne kneepjes. Het was me wel goed bevallen, heb ook een en ander er van opgestoken, maar het was nogal prijzig. Nu wil het geval, of het toeval, dat ik kort geleden in het dorpscafé werd voorgesteld aan een dame die zich ook bezighield met couture, maar dan geen kleding maar meer tassen en tasjes. Zij vond het wel leuk om onze vaardigheden met elkaar te delen en nodigde mij uit om eens in haar atelier te komen kijken. Ik wist niet wat ik zag, every needlewoman's dream. De hele zolder was ingericht als atelier, met een keur van stofjes, lapjes, knopen, ritsen, en noem maar op. Het leek wel een fourniturenmagazijn. en dat in tijden waarin je kilometers moet rijden om zulke winkels te vinden. 

Ik kreeg van haar een patroon voor een tas mee met een precieze omschrijving van de stof en fournituren die je er voor nodig had. Ook gaf ze me het adres van een winkel op een uur afstand rijden, waar je dit alles kon kopen. Marimon, die als kleermakerskleinzoon geïnteresseerd is in het couturevak, en ik er op af.


De kleurrijke hoeveelheid aan stoffen deed ons letterlijk wankelen in de smalle laantjes tussen de rekken. De verkoopsters waren vriendelijk, behulpzaam en ter zake kundig. Ik gaf een van hun het patroon met de lijst benodigdheden en samen werkten we in overleg het lijstje af. Een topwinkel. En nu aan de slag in het atelier van mijn nieuwe toekomstige vriendin!



Het trof dat de winkel niet ver van het strand was, zodat we voor het eerst dit jaar dan toch nog een strandwandeling hebben gemaakt en gebakken mini visjes op een terras hebben kunnen eten.



Om onze conditie wat op te vijzelen hadden ons ook nog  ingeschreven voor badminton, maar dat viel vies tegen, onze conditie bleek nul. Na twee keer geweest te zijn hebben we besloten dat we eerst maar eens gaan oefenen bij ons op het padje, want we houden de hele boel op daar. Het is meer shutteltjes van de grond rapen dan ze terug slaan. En dan misten we die ook nog.

zondag 15 september 2024

Laatste keer Baclesse.


 Dan is het ineens alweer 5 jaar geleden dat ik voor het eerst in Baclesse kwam. Het kwam me toen voor als een enorme bestralingsfabriek, wist niet waar ik naar toe moest of waar ik de weg kon vragen. Bij de balie in de hal stond wel een hele drom dames in roze t-shirts met roze ballonnen die er uitnodigend feestelijk uitzagen, maar het bleek dat die daar alleen stonden om de wereldborstkanker dag luister bij te zetten. Zij wilden niets van darmen weten. Na 5 jaar weet ik blind de weg naar waar ik moet zijn. Section verte, volg de groene strepen op de vloer. Aan het einde, trek een nummer uit het daartoe bestemde machientje. Loop door naar de wachtkamer, ga zitten en wacht. Als je cijfer verschijnt loop naar de inschrijfbalie. Naam, geboortedatum, de naam van de arts en wachten maar weer. Er was een nieuwe, een jonge gast, mijn oude lieve Afrikaanse dokter M'Vondo was er niet meer. Nog ziek, maar herstellende, zei de jonge arts gerustellend. Ik denk niet dat hij nog terug komt. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe je dat uitspreekt, M'Vondo. Ik kan het hem niet meer vragen, maar hij was de liefste, de geduldigste, de menselijkste dokter in het hele gebouw. De nieuwe was ook aardig, ik mocht met zijn stethoscoop naar mijn eigen longen luisteren, omdat ik niet kon geloven dat je de longen kon horen door al die kleren heen. Het consult was zo klaar. Ik woog nog hetzelfde, zag er goed uit, longen goed, tong schoon, tot nooit meer ziens. Daarom waren er rijen wachtenden bij M'Vondo en was nu de wachtkamer leeg. Hij zet er de sokken in. De oude dokter nam de tijd. 

Honger. Naar de kantine. We hadden het kunnen weten, wisten het ook eigenlijk wel, maar ja als je honger hebt doe je domme dingen. We bestelden een croque-monsieur. Een tosti, maar niet te vergelijken met een tosti in enig ander land in de Europese Unie. Een slap ding samengesteld uit wit brood, raspkaas en een bloemkoolsauspapje. Je treft het als hij tenminste ontdooid is als hij uit de magnetron komt. Een bekertje vieze koffie en een paar blaadjes sla, die tenminste wel vers en knapperig waren deze keer.

Je eet het uit een plastic bakje met waaiboomhout zacht mes en vorkje. Koffie uit een kartonnen bekertje. Alles recycleerbaar, stond er met grote letters op. Na afloop flikkerden we alles tesamen in een daartoe bestemde afvalbak. Wie gaat dat nu uitzoeken, vroeg ik mij af. Daar hebben ze mannetjes voor die in de kelder de boel zitten te sorteren, zei Marimon. Ze hebben ook overal aan gedacht daar in Baclesse.

maandag 9 september 2024

De onpraktische dromer, mijn vader.

 

Mijn vader geboren in 1909. Hier 18 jaar jong. Chique ventje, beetje verlegen. Op het punt om de wereld in te gaan. Dromer, schoolverlater. Ga jij maar bij de timmerman in de leer, want studeren wordt toch niks. Hij wilde helemaal niet timmeren. Groots en meeslepend wilde hij leven, maar hij wist nog niet hoe. Toch maar timmeren dan, maar niet in Delfzijl. Alsjeblieft niet in Delfzijl. Overal, maar niet tussen die Groninger boeren. Door heel Nederland heeft hij getimmerd, tot de grote crisis hem inhaalde en hij werkloos dreigde te raken of misschien al was. De vader van zijn zwager bracht redding. Hij was hoofd bij Rijkswaterstaat van de Noord-Zeekanaal verbreding. Dat was wat voor de jongens. Zijn zoon die na de zeevaartschool in Delfzijl eenmaal op het echte water, zeeziek  bleek te zijn en de broer van zijn a.s. schoondochter, (mijn vader). Deze, als schoolverlater, begon onderaan, als waker op een baggerschuit. Hij zou in de avonduren de nodige studies gaan doen. De boeken daartoe heb ik mijn hele jeugd zien liggen, ik kan mij niet herinneren hem er één keer in hebben zien kijken. Maar hij was gelukkig op de sluizen van IJmuiden, waar hij mede verantwoordelijk was voor het onderhoud. De vrijheid op en aan het water gaf hem de gelegenheid verder te dromen. De oceaanstomers die door de sluizen kwamen brachten hem in verre oorden. Hij probeerde het wel eens om verder te komen, schreef de prachtigste sollicitatiebrieven, werd ook altijd uitgenodigd voor een gesprek. En dan liep het stuk, want hij was wel een schrijver, maar geen prater. In zijn timmerschuur, waar hij in zijn element was, voerde hij opstandige gesprekken met zijn meerderen.'Ik zeg, ik zeg, zeg ik'. In het echte leven zei hij niet zo veel, maar als hij onverwacht toch wat zei, lagen de toehoorders vaak dubbel van de lach. Ja, hij was ongewild geestig. En een beetje vreemd, anders dan anderen, eentje met gebruiksaanwijzing. Mijn moeder was zijn praktische tegenhang en hield hem met beide benen op de grond, wat hij haar ook weer kwalijk nam. 'Jij bent nooit ergens voor in mens, je hebt geen fantasie!' Gelukkig niet, anders hadden we nu in berooid op een zieltogende sinasappelplantage in Brazilië gezeten.

dinsdag 3 september 2024

September, de ideale maand.

 

Eindelijk september, mijn favoriete maand. Niet meer zo warm, nog niet te koud, perfect temperatuurtje voor mij en voor de winterprei die ik toch nog heb kunnen planten dankzij een door mij ontdekte hobby-tuinder in de buurt, die er nog wat had staan. Ook wintersla, pain de sucre, nooit van gehoord, die tegen wat vorst schijnt te kunnen. Hij had ook een adres waar je in november te planten knoflook kunt bekomen. Alleen mijn moestuin is op, dus een stukje bijspitten en gelijk voor de uitgezaaide aardbeien wat ruimte maken. Vergroten gaan we i.p.v. verkleinen. Word ik niet te overmoedig nu dat alles het weer doet?

Niet alleen is september ideaal om in de tuin te werken, maar ook omdat gelijk met de scholen alle clubjes weer beginnen. Dat betekent voor mij theater, gym, koor en naai. Leuk om iedereen weer te zien en iets nieuws, n.l. het koor, te proberen. 

Vooral spannend vinden wij het nieuwe culturele seizoen waarvan we gisteravond hebben mogen proeven. Wij hadden tot nu toe eigenlijk de indruk dat er niet veel bijzonders te beleven viel op theater en dansgebied, maar gisteravond hebben we met open mond en kloppend hart de presentatie van het komende seizoen in het theater van Flers mogen aanschouwen en onze mening bij moeten stellen. Goed, Parijs en Caen zijn voor ons onbereikbaar, want midden in de nacht moet je niet verder dan een auto-uur hoeven te rijden. Dat wordt Flers of Alençon maar daar wordt al meer vertoond dan we aankunnen. Of zelfs Domfront of ons buurdorp Passais met een eigen theater waar ook aardige voorstellingen zijn. 

We kregen vanmorgen bij het ontbijt bij het uitpluizen van het pak folders dat we meegenomen hadden net zo'n blij opgewonden gevoel als toen mijn moeder vroeger met de nieuwe catalogus van de reizende bibliotheek thuis kwam. Welke werelden zullen er weer voor ons open gaan? Het leven blijft spannend.


dinsdag 27 augustus 2024

Boontjes afhalen op een zondag in de zomer..

 


Op de foto mijn vader en huisvriend Piet, gebroederlijk aan de sperziebonen afhaal voor de inmaak. Naast hen vermoedelijk de grote zinken teil  waarin niet alleen de kinderen op zaterdagavond afgeschrobd werden, maar ook de afgehaalde boontjes in terecht kwamen en de volgende dag weer klaar stond om de maandagse grote was te weken en te spoelen. Ja, die teil had een belangrijke functie in ons huishouden. 

Het zal eind augustus geweest zijn, en we werden, net als nu,  overspoeld met verse groenten uit de volkstuintjes. Gister kwam de ene buurvrouw aanzetten met een emmer haricots verts, die ik weer met de huurders en de andere buurvrouw gedeeld heb en vanmorgen bracht de andere buurvrouw een pannetje soep die zij weer van de courgettes van de ene buurvrouw gemaakt had. Gesloten economie.

Courgettes had ik in mijn jeugd nooit van gehoord, net als van pompoenen, courgettes en voor mensen eetbare maiskolven. Daar had ik trouwens wel van gehoord, want in de Donald Duck gezien hoe Donald en de neefjes overdwars smakelijk smakkend een maiskolf naar binnen snavelden. Dat leek me wel zo lekker.., maar viel tegen toen ik mijn tanden zette in de eerste gekookte kolf met  boter die er op het plaatje zo lekker had uitgezien. Meloen viel  ook tegen, (behalve watermeloen, die zijn belofte nakwam), en perziken vond ik ronduit vies, totdat ik door had dat het fluwelen velletje er af moest(mocht). Het was mijn zeevarende broer Dirk die al deze exotische heerlijkheden in ons jaren 50 huishoudentje introduceerde. En o ja druiven waren er ook nog, maar alleen in de fruitmand voor als je heel ziek was of juist aan de beterende hand om je een duwtje in de rug te geven.

Piet Bakker de fietsenmaker, al jaren dood en mijn vader Gerard Bakker, ook al jaren niet meer onder ons. Dat hadden ze niet gedacht toen ze daar zo monter zaten te pielen op het plaatsje achter het huis ( zie vorig blog), mijn Pa met wit overhemd en stropdas omdat het zondag was en Piet in zijn beige zomerjasje. Er was ze vast een borreltje in het vooruitzicht gesteld. Pa een citroentje met suiker en Piet een ouwe klare...Daar wil je wel een boontje voor afhalen.

zondag 11 augustus 2024

Het huisje waar ik opgegroeid ben.


 Dit is het huisje waarin ik niet helemaal geboren, maar wel opgegroeid ben. Ik was 2 dat ik er kwam wonen en heb geen herinnering aan mijn geboortehuis een paar km verderop. Het was een enkelsteens huisje met houten kap er tegenaan getimmerd aan de achterkant. Enkelsteens, dus warm in de zomer en koud in de winter, tochtig in de herfst. Het rook er altijd een beetje schimmelig. Er was geen douche of bad, één waterpunt (koud) in de keuken. Er was zelfs een waterput, maar die is volgestort met cement nadat een van de katjes er in was gevallen. de W.C. was achter in de schuur, een hele tocht vanuit de slaapkamer, vooral in de winter. Geen verwarming boven in de slaapkamers, 2 kolenkachels beneden in de voor en achterkamer, die je af kon sluiten met schuifdeuren, wat wel gebeurde in de winter om brandstof te sparen. We hokten dan met vader, moeder en 5 kinderen in het achterkamertje, waar ook nog op een rekje rond de kachel het wasgoed hing te drogen. Mijn broer Frits noemde het een proletenhok, ik had er geen moeite mee, vond het gezellig. Maar ik was de jongste, dan heb je nog niet veel ruimte nodig, speelde met mijn mini popjes achter het wasrek, waar ze in de brandhoutdoos woonden. IJsbloemen op het raam, een kruik en een stapel dekens. In de zomer de wanden van de voorslaapkamer waar mijn zus en ik sliepen zwart van de muggen, die in de wilde wingerd nestelden. Mijn vader had voor elk raam passende horren gemaakt, behalve voor onze muggeninlaat, want dat  was een klapraam, wat je met een stok met haak er aan moest bedienen. voor het naar bed gaan dus een half uurtje met opgerolde krant , muggenmeppers nooit van gehoord, de wanden te lijf. Dan gauw het licht uit en insmeren met citronel. 

In de zomer was er het strand op 15 km afstand of met minder weer het Heemskerkerbos. Het Noordzeekanaal op enkele km als we geen zin hadden om te ver te fietsen, of als onze ouwe barrels van fietsen onklaar waren en niemand zin had in bandenplakken of ketting omleggen. De durfals doken vanaf de dukdalven bij de pont het het kanaal in, wat verboden was, eigenlijk. niemans keek er naar. Aan het eind van de straat was het zwembad, iedere zomer een gezinsabonnement. En bij de school een enorme speeltuin met hoge en gevaarlijke attributen. De bunkers, ijssieledderen, slootjespringen (en er in vallen), liggend langs de prutsloten salamanders vangen, peren poeren, schele Bertus de schilleboer pesten, op het karretje van Ko Vod springen en er af geslagen worden. Opschuildertje, slagbal, badminton, dieffie met verlos, allemaal op straat. Tenten bouwen en winkeltje spelen met het etalagemateriaal van de sigarenboer als koopwaar. Kleine huizen, veel kinderen. Je hoefde de straat maar op te gaan en er gebeurde altijd wat. Dat we nog leven mag een wonder heten. Hoewel sommigen van mijn leeftijdgenoten er al niet meer zijn. Maar ja, van leven ga je nu eenmaal dood.


Voorkant met muggenraam.

dinsdag 6 augustus 2024

Van Fijt naar Been via Covid naar Rug.

 Hallo, hier ben ik weer. Het been is dicht en doet wat hij hoort te doen, waar onder dansen, springen en hopsen. Dat deden we dan ook op het feest van de Poirée in Mantilly. En met ons nog enige honderden. Een paar dagen later allemaal aan de Covid. Niets voor niets. Eerst ik, toen Marimon (die nog wel gevaccineerd was, kortelings). Het was niet heel erg, niet meer dan een stevige verkoudheid, maar wel in mijn geval met een flinke koorts, in Marimons geval een flinke hoest. Dat is nu 14 dagen geleden, maar nog voel ik mij enigszins slapjes.

Ondertussen is de ravage in de tuin er niet beter op geworden. Wel mooier. Een paar dagen geleden heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik begonnen, gewapend met een machete, een weg te banen door het oerwoud.


Dat is leuk werk, want je ziet resultaat. Maar nu, 2 dagen laten moet ik weer even stoppen omdat het, door het geruk en geraus, in mijn rug geschoten is. Wat er precies in mijn rug geschoten is weet ik niet, maar het deed wel pijn. Vandaag al weer minder, dus er is hoop.


Volgende week weer een hittegolfje, kunnen we weer niets doen, maar er is een goede kans dat de tuin voor de winter in orde is.



 



zondag 14 juli 2024

Een reisje naar de Pyreneeën in 1980.


14 juli, een nationale feestdag in Frankrijk met veel drukte alom, vooral in Parijs met die mallotige taptoe op de Champs-Elysée. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om met een kind van net 3, juist op zo'n dag, met de trein van Antwerpen naar Perpignan te willen reizen? Ik denk dat ik er niet aan gedacht had. Nee, ik weet zeker dat ik er niet aan gedacht had. Ik realiseerde het mij toen ik van Gare du Nord naar Gare de Lyon wilde. Geen plekje meer over in bus noch metro, dan maar een taxi. Dikke rijen die in sporen geleid werden door op rekstokken gelijkende dranghekken. Die gelijkenis was mijn 3- jarige niet ontgaan zodat zij zich, het wachten al heel gauw beu, van hek naar hek begon te slingeren. Dit werd geen rustig op mijn beurt wachten. Koekje van eigen deeg, want mijn eigen moe vertelde dat ze steeds nadat ze mij met broertje en koffers op het perron had gedeponeerd tijdens de barre treinreis van Amsterdam naar Delfzijl, hard achter mij aan moest hollen om mij tussen de benen van de reizigers vandaan te grissen. Rudy pas jij even op de koffers. Ja hoor, dat deed Rudy wel. Ik niet, ik was er zo vandoor. Zij heeft mij toen maar met een riem aan de koffer vastgebonden. Zou niet meer mogen tegenwoordig. We zijn in heelhuids in Perpignan beland.

Toen moesten we nog naar Ria, waar in de buurt een kennis/vriend zou wonen diep in de bush-bush. Deze heette Piet en was een (later doorgedraaide) milieufreak. Naar Ria ging een boemeltje, (tot mijn verbazing en genoegen, zie ik op internet dat het nog steeds deze route rijdt, 41 km. 45 minuten). Toen zat er bijna niemand in. Na een poosje kwam de bestuurder bij ons zitten om een praatje te maken. Op gegeven moment begon ik mij af te vragen wie er nu eigenlijk de trein bestuurde. Mijn zoontje, zei hij. Die heeft vakantie. Het joch bleek 8 jaar oud te zijn. Het is niet moeilijk, allemaal automatisch en hij kent de weg. Zou vast ook niet meer mogen tegenwoordig. Wordt vervolgd...


 

zaterdag 22 juni 2024

Ik wil naar huis

 

Ik droomde het weer. Dat ik naar huis toe wilde, genoeg had van alle omzwervingen. Welk huis? Dat van mijn vader en moeder, mijn moeder voornamelijk. Ze woonden niet meer op de Genieweg, dat wist ik. Maar wel in de buurt, bij dezelfde bushalte uitstappen. Hoe kom ik daar. Gaat er een trein naar toe? Een bus met een paar keer overstappen? Ik moet het mijn moeder vragen, zij weet alle trein-en busverbindingen uit het hoofd. Zij kan spoorboekjes lezen. Ik moet haar ook verwittigen dat ik er aan kom. Ditmaal echt. Maar wat was het tel. nr. ook al weer, 02987 en dan 3483 of zoiets?

Kom maar kind, kom maar. Ik zit nog steeds in dezelfde grote stoel met een kussen in mijn rug en ik kijk naar Goede Tijden Slechte Tijden aflevering 1000 en zoveel en ik snap er niks van en ik versta het ook niet, maar ik hoef het ook niet te verstaan, want tegenwoordig praten ze lelijk en ze dansen lelijk en ze kleden zich lelijk. Kom maar bij me zitten kind, dan kijken we samen, dan kan jij het mij uitleggen. Je eet toch wel goed? Je bent al zo mager. Waar ben je toch al die tijd geweest?

Maar ik begrijp het ook niet mama, ik heb zoveel afleveringen gemist, ik ben de draad kwijt en vroeger kon ik het ook al niet volgen omdat ik alleen af en toe eens keek met jou samen. En nu ben ik ook al een beetje doof en ik vind ook dat ze lelijk praten en zich lelijk kleden. We gaan gewoon samen in de grote stoel zitten en we zetten de televisie uit. We zetten het raam open en we luisteren naar de wind, dat geluid is niet veranderd. We gaan hier samen zitten,ik ben de wereld zo beu. We gaan hier samen zitten luisteren naar de wind. Nu ga ik niet meer weg, dat beloof ik...ik ben thuis.



 

woensdag 19 juni 2024

Tel je zegeningen.

 



Vorige week woensdag was het dan zo ver, de oude, doch sinds kort opstandige wond zou uit mijn been gesneden worden. Vriendelijke oude dokter, zacht klassiekje op de achtergrond. Korsakov mompelt hij. Rimski vul ik fluisterend aan vanuit mijn liggende positie op de snijtafel. Toen was de band gesmeed. Waar ik precies vandaan kwam. Omgeving Amsterdam zeg ik dan altijd maar voor het gemak. Waar precies? Assendelft kent natuurlijk geen hond, dat hoef je niet te noemen. Middenin een bollenveld vlak bij de zee onder de rook van Amsterdam en de Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel. Nou hij liet zich niet bedotten, hij wist alles, van Madurodam tot de Keukenhof tot de Bloemenmarkt in Utrecht tot het panorama Mesdag in Scheveningen. Hij was overal geweest. Wist overal tot in detail van. De ontwerper, de opdrachtgever, de uitvoerder van alle genoemde projecten. Toen hij de laatste steek gezet had, 7 hechtingen, vroeg ik of hij ook even naar het rode plekje naast mijn neus wilde kijken dat sinds een jaar gestaag groter wordt. Hij keek, door een loupe, en ja hoor, hij ging het wel even wegbranden. Wegbevriezen eigenlijk, wat hetzelfde voelt als branden. Als het na 2 weken nog niet weg is kunt U bellen. Dank u wel, daar loop ik nu al een half jaar een dermato voor te zoeken. De dichtgenaaide wond wer bedekt met een doucheproef pleister. Niet meer aankomen, hoeft niet verschoond, over 2 weken naar de verpleegster om de hechtingen te laten verwijderen. Hier heeft U 2 reserve pleisters voor als er zich iets voordoet. Hum, dacht ik. Hum, dacht de verpleegster. En wel hoor, de volgende dag eigenlijk al begint het te branden, pijn te doen bij het lopen, enz. Eerst dacht ik dat dit normaal was als de verdoving uitgewerkt zou zijn. Maar het werd erger allemaal en op zondagochtend heeft mijn lieve wijkverpleegster, de reddende engel het de pleister er af getrokken en... een enorme infectie, een abces, zoals ze constateerde, iedere dag ontsmetten en weer een anti-biotica kuurtje. Ik had nog anti-biotica van de fijtvinger, dus stelde ik voor meteen daarmee te beginnen. Nee nee, dat moet een arts beslissen of dat mag en welke soort het beste past. En ook een ordonnance voor het verschonen, want dat mag ik uit mezelf niet doen. Wat zal ik doen? Ik heb de keuze uit 3. De Teleconsult cabine in de pharmacie, de urgence (waar ik de hele morgen mag wachten) of onze kersverse Spaanse huisarts uitproberen. Die moet je boeken via een schema op internet. Geen plek voor over een week. Dan maar er naar toe en voordringen in de wachtkamer. Hallo ik ben urgent!Ik wil voor!

Wij kwamen daar om half negen in de morgen en er was niemand in de wachtkamer. Na een paar minuten (ik heb niet zo veel geduld), klop ik op zijn deur, die na enkele seconden wordt geopend. Komt U binnen. Wat is er aan de hand? Ik toon hem de wond. Ja, ontstoken, iedere dag ontsmetten, verschonen en een anti-biotica kuur. Mag ik mijn oude voorraad gebruiken? Ja hoor, geen probleem. 

Dus zit ik weer iedere dag bij de wijkverpleegster. De fijtvinger blijkt ook nog niet helemaal schoon, ook die krijgt een verbandje. Het been doet iedere dag een beetje minder pijn. Ik loop er op als een kieft (zou mijn pa zaliger zeggen). Ik ben koortsvrij. Ik verdraag de anti-biotica goed, wat wil een mens nog meer. Ondertussen regent het maar door en ik ga een lekker kopje thee zetten. Gelukkig bivakkeer ik niet in een tent in Gaza, zonder eten, zonder artsen, waar je leven aan een zijden draadje hangt. Ik tel mijn zegeningen. 

dinsdag 11 juni 2024

Help! Ik verzuip in het gras.



 


De tuin groeit ons boven het hoofd. Letterlijk. Na maanden regen waar wij van achter de ramen het gras en de rest zagen groeien, maar wij niet in konden grijpen om de boel aan banden te leggen, is de tuin een groot prachtig verwilderd oerbos geworden waarin de motormaaier om de paar meter vastloopt. Gewoon onkruid trekken is ondankbaar werk want, net als in de jungle, groeit het achter je net zo snel  weer aan. Dan komt er nog zo'n fijtvinger bij, waardoor je weer een week stilstaat. Vinger is inmiddels wel dicht, het verband vanmorgen ritueel verwijderd in het ziekenhuis. Hij is nog wel stijf en enigszins dik, maar dat zal wel bij trekken. Nu morgen nog de oude wond uit mijn been snijden en we zijn weer als nieuw.

Europa verrechtst. Rusland rukt op.Gaza verhongert. Modderstromen alom. Maar de tuin is nog nooit zo mooi geweest en hoe je het ook anders zou willen, het hemd is nu eenmaal nader dan de rok.






maandag 3 juni 2024

Zwerende vinger.

 


Vandaag was het weer zo'n Urgence dag. Dat komt zo. Ik had een gevoelig plekje bij m'n nagelriem of eigenlijk aan de zijkant van de nagel. Ik had daar ook een prikje gevoeld, van een insect of een scherpe plant, maar ik zag niets dat ik er uit zou kunnen peuteren. Als er een splinter of doorn naar binnen is geslipt, opereer ik mezelf altijd met een naald en dan een beetje poeren tot ik wat donkers zie, beetje druk zetten met m'n nagels en dan komt er meestal wel wat naar buiten wat ik er met een pincet uit kan trekken. Ditmaal zag ik echter helemaal niets. Dus ik dacht, het zal wel. We zien wel wat er van komt. Nou dat heb ik geweten. Een hele dikke, rode, warme kloppende vinger met iets zwarts er in. 's Nachts een paracetamol om nog een een beetje te kunnen slapen. Vanmorgen had ik besloten dat er ingegrepen moest worden en stond om half 7, samen met Poesje, naast mijn bed. Om 8 uur op de Urgence. Ik was nummer 2. Niettemin nog uren gewacht, maar toen ging het dan ook serieus los.

De dokter er bij, een foto genomen, de bottenspecialist erbij, die van de knie en 'einde consult'. Héé, we kennen elkaar! We begroetten elkaar als oude vrienden en ditmaal was hij heel aardig en zelfs vrolijk. Terwijl hij in m'n vinger aan het zagen was stond hij zelfs te zingen. Ja zagen, want het bleek dat het fijt was  en hij heeft een dood stuk er af geknipt (gesneden) en een stukje van de nagel gezaagd. Gelukkig was de vinger wel verdoofd d.m.v. een aantal prikjes. Toen nog een poosje wachten tot alle vuiligheid er uit gelopen was en hoppa proppen watten op het topje, hoeveel zal er nog van over zijn?. Dat zien we morgen bij de wijkverpleegster.

Sterke Stans is nog in haar eentje naar huis gereden ook. Eerst koffie en toen naar de pharmacie om verbandrommel op de halen en antibiotica. Maar omdat verband niet in ons verzekeringspakket zit en ik thuis nog scheepsladingen heb liggen van mijn vorige avonturen, nam ik 3 plastic tassen met pleisters en verband mee. Zoek maar uit. O nee, dit is allemaal over de datum. Over de datum?? Je hoeft het niet op te eten en bovendien zit alles nog in de originele verpakking. Ze griste alles uit mijn handen en schudde de verpakkingen leeg. De doosjes kreeg ik mee naar huis voor de papierbak. Ik heb nog wat kunnen redden voor persoonlijk gebruik, gelukkig.

Maar toen kregen we narigheid nr. 2, want na het eerste zakje antibiotica geslikt te hebben kreeg ik een enorme rode kop. De vlammen sloegen me uit, alsof ik een pot sambal leeggeten had. Antibiotica allergie. Terug naar de pharmacie. Wat te doen? Er werd naar het ziekenhuis gebeld. De specialist stond nog een been in het gips te zetten. Wachten maar weer. Gelijk stoppen met dit merk, morgen een ander proberen. Wat ik dus al gekocht heb kan weggegooid. Als klap op de vuurpijl smeerde ze me nog macrobiotische biologische anti diarree pilletjes aan, want ik zou zeker de dunne krijgen van de anti biotica. Dat is dan 20 euro, alstublieft dankuwel. Ik was te slap in de benen om deze nieuwe aanval af te wenden. Maar het giga paracetamol pakket heb ik met alle kracht die nog in me was geweigerd. We hebben er nog kastenvol van liggen. Wordt vervolgd..

 

maandag 27 mei 2024

Wat hebben we het weer druk druk druk.


Marimon pakt de vijver aan.




Poes Samir moest naar de Véto en hij begreep niet waarom. Ik eigenlijk ook niet, want hij had alleen maar last van een vlooieninvasie, dus een pilletje leek me genoeg. Nu waren beide poezen al 3 jaar vlo-en luisvrij sinds ze van de dierenarts een wonderpil hadden gekregen. Deze pil dachten we even te gaan halen, maar zo simpel bleek het niet te zijn. Deze pil was alleen op recept te krijgen en wel nadat de poes door de véto goedgekeurd was. Nou goed dan, je gaat met je baby ook naar de zuigelingenzorg (maar die is gratis). Hij werd gewogen (4,6 kg), ze keek in zijn bek, kneep wat in hem en hij was goedbevonden voor een pipetje met gif dat in zijn nek werd gedruppeld. Over 3 maanden is het uitgewerkt en mag ik een nieuwe komen halen. Hij kreeg een recept voor een jaar, daarna wil ze hem weer zien. 58 euro voor een check-up van lik me vestje en een paar snert druppels die je ook bij de drogist kunt kopen. Poezekind, (die alleen zo wordt aangesproken in geval van ziekte of zwakte, als ze loopt te mekkeren heet hij, 'die kat' en als hij superklierig is, 'dat beest'), was er een nacht en een dag van van de kook. Ik weet niet of het door de druppels kwam of door het bezoek aan de véto. Bij-effect is dat hij harder krabt dan ooit. 

En dan was er de uitvaart van een kennis uit het dorp met wie ik een paar maanden geleden een gesprek had over het nut en de winst van nog een chemo kuur terwijl ze er al zo ziek van was en de tijdwinst misschien een paar maanden. Een maand geleden was het op en heeft ze nog door palliatieve zorg een rustige laatste maand kunnen hebben. Eindelijk wordt er  volgende maand in Frankrijk op een wet gestemd die voorziet in een waardig einde met palliatieve zorg en zelfs euthanasie. Dat een meerderheid in de kamer voor is, stelt me gerust. Maar zo'n kerkdienst waar geen einde aan komt, waarin de overledene de hemel in wordt gebeden en gezongen, zouden ze toch eens moeten afschaffen. Niemand om mij heen bad of zong met het bibberkoortje mee. De kerken krijgen ze niet meer gevuld en er is niet eens meer een pastoor. De kerkdienst werd geleid door een vriendin van ons die precies weet wanneer je moet gaan zitten of staan. Ik als dove met een gehoorapparaat, ook nog tegengewerkt door de resonantie van het kerkgebouw, heb er geen woord van verstaan en dus geen enkele emotie gevoeld. Toen eindelijk iedereen met de wijwaterkwast om de kist had gedanst en werd vrijgelaten, was het een opgelucht gekwebbel van jewelste op het kerkpleintje. Het werd nog heel gezellig bij een prikwijntje en een plakje cake in de salle de fête, waar zelfs de kersverse weduwnaar vrolijke klapzoenen uitdeelde. Bij een begrafenis zit zo'n kerk overigens wel tjokvol, want het hele dorp komt opdagen. Het is een dode's finest hour, alleen dat weet hij niet en dat is jammer.

Een paar dagen later, na een prachtige rit door rododenronland naar de Lidl waar wij allerlei verboden waar hadden ingeslagen zoals carpaccio, bloedige steaks, gerookte zalm en een grote doos negerzoenen, die we in een paar uur tijd helemaal leeggegeten hebben, want tenslotte leven wij nog en laten we dat vieren, zijn we  de vijver ingedoken om de overgebleven langzaam opdrogende kikkers te redden. Aan de hoge kant van de vijver gaan we een klein  opvangbadje maken, zodat de kikkers daarheen kunnen verhuizen zodat we de in de grote vijver een nieuw zeildoek kunnen leggen zonder dat de kikkers daaronder worden gesmoord. Nu maar hopen dat ze het snappen. Wordt vervolgd.

En o ja, we hebben een huisarts. Miguel Darriba Gonzalez y olé. Spreekt alleen maar Spaans. Hoera!





vrijdag 17 mei 2024

Nog geen hoop op een huisarts.

 Ik had mij voorgenomen mijzelf wat meer te verdiepen in het administratieve gedeelte van het huishouden waar ik deel van uit maak. Vanmorgen heb ik mij dan ook met frisse moed gestort in een hernieuwde zoektocht naar een huisarts ( de huisarts die we dachten gevonden te hebben, bleek na een paar weken verdwenen te zijn). Ik had in 'De Publicateur' (het plaatselijk sufferdje), gelezen dat er weer een verse huisarts bij was gekomen in Barenton, hier nog geen 10 km vandaan. Het tel. nr.van het Cabinet Médical waarin deze gevestigd zou zijn stond er bij vermeld. Kat in 't bakkie, dacht ik, en sloeg aan het bellen. Krijg ik zo'n apparaat waar ik gloeiend de pest aan heb. Tingelingeling, als u een professionnel de santé bent druk op 1. Nee ben ik niet. Als u contact wilt met het Cabinet Médical, druk 2. Ja dat wil ik. Tingelingeling, alle afspraken met de professionnels de santé moeten via de web site op www. huppeldepup. Goed, doen we dat. Krijg je zo'n leuk schema. Kiest u maar een dag en een uur uit, alles is nog leeg. Pefect! Vult u hier u naam in, daar telefoon, daar e-mail en daar, en nu komt het, het pass word van uw espace client. Maar ik ben nog geen klant, ik heb mijn eigen ruimte niet, ik wil klant worden!!!

Opnieuw bellen. Bent u een professionnel de santé, druk 1. Is uw kind onder de 3 stervende druk 2, Ligt u bloedend in het gangpad druk 3, bent u op weg om hoorndol te worden bel 4 (wij verbinden u door met de GGD). Géén nummer 5, zoekt u soms een huisarts? Nou wij hebben een hele leuke voor u, twee zelfs, zoekt u maar uit.

Ik ben er in arren moede naar toe gereden. Is tenslotte maar 9 minuten,  zonder files en door een prachtig landschap. Het genoemde Cabinet Médical bleek een onverwacht massief blok beton vol met gangen en wachtkamertjes. Je kan het zo gek niet bedenken of het zat er. Fysiotherapeut, Hypnotiseur, Pédicure, Magnetiseur, Iriscopiste, 2 huisartsen. Maar geen secretariaat, geen receptie, niemand tot wie je je kan wenden met een normale vraag. 

Waar gaan we heen met de cultuur en waarom is de jam zo duur?

Ik ga een boek schrijven: Ellis verdwaald in een loketloze wereld.

Kortom: Nog steeds geen hoop op een huisarts.




zondag 12 mei 2024

Rust en vrede bij de Chapelle voordat het onweer losbarst.


In dit paradijsje leven wij dus. Er zijn geen messentrekkers of fietsendieven. Geen amfetaminelabjes, (hoewel ik dat niet met zekerheid durf te zeggen, zoveel afgelegen boerderijen en leegstaande schuren, van die aardige paardenboer in het oosten des lands had ook niemand het verwacht, arme man, krijgt hij straks nog een miljoenenclaim op zijn dak). En Poetin weet niet waar Saint Mars d'Egrenne ligt.

Ik wilde eigenlijk naar het strand, want een mens is nooit helemaal tevreden, maar de hemel trekt dicht, het rommelt om ons heen, we kunnen het aan onze zorgen toevertrouwde lapje grond met toebehoren niet zomaar aan het spel der elementen overlaten. 

De boeren zijn al vanaf het eerste ochtendgloren bezig om het gemaaide gras binnen te halen, grassen noemden wij dat vroeger, en zo te horen is het gelukt, het is stil om ons heen.

Vlug maar de lucht in dit berichtje uit den vreemde, voordat de bliksem in de life box knalt en we weer een week geen internet hebben.